Bloggend over vrijheid sinds 2000.
Bloggend over vrijheid sinds 2000.
Een diepgaande analyse van de opkomst van een digitale autocratie in de VS, waarbij Trump en Musk een gevaarlijke alliantie vormen. Historische spanningen, technologische controle en neoliberale teleurstellingen leiden tot een oligarchisch regime met autoritaire kenmerken.
Trump regeert opnieuw met een kabinet vol tv-dokters, miljardairs en complotdenkers. Amerika ondermijnt zichzelf door domheid te verheffen tot strategie en instellingen af te breken. Een cynisch, urgent portret van een wereldmacht in vrije val.
Het essay verkent horizontale samenlevingsvormen en legt uit hoe Amazone-stammen zoals de Guayaki bewuste strategieën ontwikkelen om machtshiërarchieën te voorkomen. Hun egalitaire politiek en wederkerige economie laten zien dat samenleven zonder staat niet utopisch is, maar praktisch mogelijk.
In een stad waar maatschappelijke spanningen oplopen, legt structurele onvrede onderdrukte stemmen bloot. Frictie rond Gaza, queerhaat en institutioneel wantrouwen vragen om radicale solidariteit en ruimte voor conflict, niet om onderdrukking of technocratisch beleid.
De opmars van de AfD in Duitsland weerspiegelt een bredere verschuiving richting extreemrechts, met zorgwekkende parallellen met de jaren dertig. Ook in Nederland klinkt vergelijkbare retoriek. “Nooit meer” vereist nu verzet, voordat normalisering omslaat in structureel onrecht.
De VVD blijft vasthouden aan achterhaalde industriepolitiek en technocratisch optimisme, terwijl de klimaatcrisis om structurele herziening vraagt. Ecomodernisten maskeren ideologie als redelijkheid en vermijden politieke keuzes die nodig zijn voor echte, groene, rechtvaardige transformatie.
Een revolutionaire droom veranderde in onderdrukking toen macht en centralisme idealen vervingen. Aan de hand van Alexander Berkman en de crisis binnen de FNV wordt duidelijk hoe bevrijding mislukt als mensen geen zeggenschap meer hebben over hun eigen leven.
Naomi Klein verbindt klimaatverandering met koloniale structuren, raciale ongelijkheid en economische uitbuiting. Ze onthult hoe groen beleid vaak onrechtvaardig en exclusief is. Haar oproep: een eerlijke, antikoloniale en inclusieve transitie, geïnspireerd door Edward Said’s kritische inzichten.
De arbeidersklasse stemt op haar onderdrukkers omdat links faalt in het bieden van materiële oplossingen. Nationalisme vervangt klassenbewustzijn, terwijl liberaal moralisme vervreemding vergroot. Alleen hernieuwde solidariteit op basis van economische rechtvaardigheid kan deze kloof overbruggen.
Gaza is het morele nulpunt van onze tijd. De Westerse stilte bij etnisch geweld en vernietiging toont een failliet aan van universele waarden. ‘Nooit meer’ is uitgehold. Wat resteert, is een groeiende wereldwijde tegenstem die weigert te zwijgen.
