Pierre Ramus analyseert hoe het kapitalisme crises overleeft door de arbeidersklasse uit te buiten. Hervormingen lossen niets op; alleen georganiseerde actie kan verandering brengen. Directe strijd en solidariteit zijn essentieel om een rechtvaardige samenleving op te bouwen en de structurele ongelijkheid te doorbreken.
In 1964 werd vakbondsactiviste Kowsilla vermoord door een stakingsbreker in Guyana, een daad van koloniale onderdrukking en verdeel-en-heerspolitiek. De Britse autoriteiten manipuleerden verkiezingen en versterkten etnische spanningen om arbeidersstrijd te ondermijnen, wat leidde tot dodelijk geweld en massale ontwrichting.
Het Nederlandse arbeidsethos verheerlijkt werk als morele plicht, terwijl prestatiedruk en economische dwang ons uitputten. Voorbeelden zoals Mondragón, basisinkomen in Finland en de achturige werkdag tonen aan dat arbeid menselijker en rechtvaardiger georganiseerd kan worden, voorbij kapitalistisch realisme.
De Franse CGT-SR was een revolutionair-syndicalistische vakbond die streed voor directe actie, arbeiderszelfbestuur en internationale solidariteit. Hun activiteiten, geleid door Pierre Besnard, waren een antwoord op kapitalistische uitbuiting, parlementair reformisme en de opkomst van autoritaire bewegingen in de jaren 1930.
