De VVD blijft vasthouden aan achterhaalde industriepolitiek en technocratisch optimisme, terwijl de klimaatcrisis om structurele herziening vraagt. Ecomodernisten maskeren ideologie als redelijkheid en vermijden politieke keuzes die nodig zijn voor echte, groene, rechtvaardige transformatie.
Onder het mom van “groene groei” draait de VVD onder leiding van Sophie Hermans klimaatbeleid de nek om. Bedrijven worden ontzien, burgers bedrogen en de klimaatdoelen verlaten. Kiezersbedrog, vertragingstactieken en uitstel domineren de aanpak, ten koste van onze toekomst.
Private-equityfondsen kopen bedrijven, laden ze vol met schulden en laten managers meedelen via fiscaal bevoordeelde turbo-aandelen. Terwijl bedrijven uitgehold worden, profiteren investeerders en managers van belastingtrucs. Een motie van NSC en PvdA/GroenLinks wil deze praktijken eindelijk zwaarder belasten.
Witte fosfor, geproduceerd door bedrijven zoals ICL, wordt illegaal ingezet door Israël in Gaza en Zuid-Libanon, met gruwelijke gevolgen voor burgers. Nederland faciliteert dit indirect via belastingvoordelen, waardoor ethische vragen rijzen over economische en politieke verantwoordelijkheid.
In Old Boys BV vervagen de grenzen tussen politiek, bedrijfsleven en lobbypraktijken. Transparantie is schaars, draaideuren draaien overuren, en integriteit is vooral een kwestie van onderlinge afspraken. Cadeaus en connecties sturen beleid subtiel, maar doeltreffend aan.
De motie-Becker legt diepgewortelde problemen in politiek en samenleving bloot: stigmatisering, discriminatie en de voortdurende tweederangsstatus van Nederlanders met een migratieachtergrond. Het onthult een zorgwekkende verschuiving naar controle en uitsluiting, terwijl zogenaamd sociale partijen hun electoraal opportunisme tonen.
Het debat tussen Yeşilgöz en Van Baarle belicht hoe cijfers en framing worden ingezet in de discussie over antisemitisme en integratie, en toont de spanning tussen eerlijk beleid en polarisatie. Het roept vragen op over solidariteit, nuance en politieke verantwoordelijkheid.
Vrijheid is meer dan afwezigheid van regels; het vraagt om solidariteit, verantwoordelijkheid en rechtvaardige structuren voor iedereen. Radicaal rechts vervormt vrijheid vaak tot egoïsme, terwijl de ware betekenis juist ligt in collectieve actie en gelijke kansen voor iedereen.
Kitty Jong van de FNV ontmaskert de VVD-slogan “Werk moet lonen” als misleiding. Niet uitkeringsgerechtigden, maar lage lonen en doorgedreven flexibilisering ondermijnen werkzekerheid. Jong pleit voor eerlijke lonen, sterke sociale zekerheid en waardige arbeidsomstandigheden.
Liberalisme lijkt progressief, maar werkt vaak mee aan het behoud van kapitalistische en imperialistische structuren. Door oproepen tot rust en orde maskeert het onderdrukking. Ware solidariteit vereist disruptieve actie voor gerechtigheid, zoals in de Palestijnse strijd.