Volkshuisvesting verschoof van collectief ideaal naar marktmechanisme dat ongelijkheid verdiept. Brutalisme werd onterecht de zondebok, terwijl politiek beleid verantwoordelijk is voor het verval. Neoliberale keuzes concentreerden kwetsbare groepen in gemarginaliseerde wijken, met sociale uitsluiting en criminalisering als structureel gevolg.
Neoliberalisme heeft de Nederlandse samenleving hervormd via marktwerking in zorg en onderwijs, arbeidsflexibilisering en toenemende ongelijkheid. Deze ideologie bevordert winst boven welzijn, ondermijnt collectieve voorzieningen en vergroot de kloof tussen rijk en arm, met blijvende sociale en economische gevolgen.
Het kabinet toont na acht maanden falende politiek en bestuurlijke onwil. Asiel- en pensioenplannen stuiten op vernietigende kritiek van de Raad van State en uitvoeringsorganisaties. Terwijl sociale ongelijkheid groeit, speculeert het kabinet op chaos en verdeelt het systematisch solidariteit en draagvlak.
Vakbondsleiders in Nederland hebben zich herhaaldelijk laten inpalmen door politieke en economische elites, van het Akkoord van Wassenaar tot de WAO-hervormingen. Deze samenwerking ondermijnde de arbeidersbelangen en leidde tot toenemende verwijdering tussen vakbonden en hun achterban, met blijvende sociale gevolgen.
Techmiljardairs en extreemrechtse politici vormen een gevaarlijke alliantie die democratie ondermijnt en arbeidersrechten afbreekt. Hun wereldwijde invloed groeit via sociale media en digitale manipulatie. Effectief verzet vraagt om democratisering van technologie, sterke vakbonden en nieuwe economische modellen die macht herverdelen.
