Azorín verkent de diepte van tijd en geheugen via verstilde beschrijvingen, maar zijn esthetiek roept ethische vragen op. Als beschouwer binnen een dictatuur confronteert hij ons met de kracht én de gevaren van stilte in tijden van ideologisch geweld.
Volkshuisvesting verschoof van collectief ideaal naar marktmechanisme dat ongelijkheid verdiept. Brutalisme werd onterecht de zondebok, terwijl politiek beleid verantwoordelijk is voor het verval. Neoliberale keuzes concentreerden kwetsbare groepen in gemarginaliseerde wijken, met sociale uitsluiting en criminalisering als structureel gevolg.
