Het nieuwe kabinet onder leiding van premier Dick Schoof en PVV-minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber, is hard op weg om de fundamenten van de Nederlandse democratie te ondermijnen. Met een combinatie van populistische retoriek en juridisch dubieuze maatregelen probeert dit kabinet een asielcrisis uit te roepen die in werkelijkheid niet bestaat.
Wat er wel bestaat, is een opvangcrisis—een crisis die is veroorzaakt door jaren van rechtse bezuinigingen en afbraak van het asielbeleid. Ondanks deze realiteit zet het kabinet alles op alles om hun politieke agenda door te drukken, waarbij ze zelfs de parlementaire controle proberen te omzeilen.
Noodwetgeving en de Uitschakeling van de Tweede Kamer
Minister Faber heeft aangekondigd dat ze via een Koninklijk Besluit delen van de Vreemdelingenwet buiten werking wil stellen. Dit besluit, dat zonder goedkeuring van de Tweede Kamer kan worden doorgevoerd, zou het kabinet in staat stellen “snel maatregelen te nemen” om de instroom van asielzoekers te beperken. De juridische experts zijn echter duidelijk: Nederland bevindt zich niet in een uitzonderlijke situatie die dergelijke noodwetgeving rechtvaardigt. Het gebruik van een Koninklijk Besluit om de parlementaire controle te omzeilen, is een directe aanval op de democratische waarden van dit land.
Het omzeilen van de parlementaire controle door een Koninklijk Besluit zet de deur open voor een autoritair beleid dat de fundamenten van onze democratie ondermijnt. Dit is geen tijdelijke maatregel, maar een zorgwekkende precedent.
De oppositiepartijen, waaronder GroenLinks-PvdA en SGP, hebben al felle kritiek geuit op deze stap. Ze zien terecht het gevaar van een kabinet dat de democratische processen omzeilt om zijn eigen extreem-rechtse agenda door te drukken. Dit is niet slechts een kwestie van politieke voorkeur; het is een kwestie van het behoud van de rechtsstaat.
Een Crisis die Er Niet Is
Het kabinet probeert de publieke opinie te manipuleren door te spreken van een “asielcrisis”. Maar laten we de feiten op een rijtje zetten: Nederland ontvangt slechts 3,4 procent van alle eerste asielaanvragen in Europa, wat onder het EU-gemiddelde ligt. Bovendien is het aantal asielverzoeken in Nederland de afgelopen jaren gedaald. Er is dus geen sprake van een asielcrisis; wat we hebben is een door de overheid gecreëerde opvangcrisis.
Deze opvangcrisis is het directe gevolg van jarenlange bezuinigingen, het te snel sluiten van asielzoekerscentra en het ontslaan van personeel bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor deze beleidsfouten, kiest dit kabinet ervoor om asielzoekers als zondebok te gebruiken en hun rechten verder in te perken.
De Juridische Valkuilen van het ‘Strengste Asielpakket Ooit’
De coalitie van PVV, VVD, NSC en BBB is vastbesloten om het “strengste toelatingsregime voor asiel en het omvangrijkste pakket voor grip op migratie ooit” door te voeren. Maar deze plannen zitten vol juridische valkuilen. Het Centraal Planbureau heeft al aangegeven dat de effectiviteit van deze maatregelen “met grote onzekerheid is omgeven” en dat het pakket gepaard gaat met “juridische risico’s”.
Het strengste asielbeleid ooit klinkt daadkrachtig, maar in de praktijk dreigt het vooral een juridisch moeras te worden dat Nederland verder vastzet in een door de overheid gecreëerde opvangcrisis.
Bijvoorbeeld, het plan om een asielcrisiswet in te voeren die de asielprocedure voor twee jaar stopzet, zal hoogstwaarschijnlijk stranden bij de rechter. Nederland verkeert immers niet in een crisissituatie zoals bij een natuurramp of pandemie. Zelfs als deze wet toch doorgevoerd zou worden, blijven er nog ruim 66.000 mensen in de asielprocedure hangen. Deze mensen zouden de druk op een reeds overbelaste asielinfrastructuur verder verhogen.
Een ander juridisch twijfelachtig plan is de wens van de coalitie om een opt-out te bedingen van de Europese migratieregels. Dit is een onrealistisch voorstel dat vrijwel zeker zal stranden op het verzet van andere EU-lidstaten. Ook hier zien we dezelfde strategie: een kabinet dat voorstellen doet waarvan het weet dat ze zullen falen, enkel om daarna de schuld op Brussel te kunnen afschuiven.
Een Oproep tot Actie
Wat we zien onder dit kabinet, is een gevaarlijke combinatie van rechtse populistische retoriek en een systematische ondermijning van de democratische processen. Het is van cruciaal belang dat we ons tegen deze ontwikkeling verzetten. Dit gaat niet alleen over het lot van duizenden asielzoekers die recht hebben op bescherming, maar ook over het behoud van de democratische waarden die Nederland tot een rechtsstaat maken.
We moeten ons uitspreken tegen de manipulatie van het publieke debat door een regering die angst en xenofobie als wapen gebruikt. We moeten vechten voor een eerlijk, menselijk en rechtvaardig asielbeleid dat niet alleen voldoet aan onze internationale verplichtingen, maar ook onze gemeenschappelijke menselijkheid erkent.
Laat dit een oproep zijn aan alle progressieve krachten in Nederland: sta op tegen de onrechtvaardigheid en verdedig onze democratie. De strijd om het asielbeleid is meer dan een strijd om grenzen; het is een strijd om de ziel van onze samenleving.
Minister Marjolein Faber wordt gezien als een hardliner binnen de PVV, bekend om haar onmenselijke en juridisch twijfelachtige benadering van asiel en migratie. Ze zet democratische principes opzij om haar extreemrechtse agenda door te drukken, waarbij ze de rechten van kwetsbare mensen opoffert voor politieke winst. Haar beleid is niet alleen hardvochtig, maar ook slecht doordacht en gevaarlijk voor de rechtsstaat.