In een land waar marketing het beleid regeert, is het geen toeval dat het ministerie van Sophie Hermans de naam “Klimaat en Groene Groei” draagt. Groene groei — het klinkt als een reclameslogan die duurzaamheid en economische expansie moeiteloos verenigt. Maar wie kijkt naar het recente klimaatpakket van Hermans, ziet vooral groei van excuses, groei van uitstel en groei van de CO₂-uitstoot.
Onder de vlag van “groene groei” wordt vooral fossiele winst veiliggesteld, wordt biomassa verbranden gepresenteerd als innovatie en wordt systematisch geweigerd om lastige keuzes te maken. De enige groei die dit ministerie faciliteert, is die van de illusie dat je een planeet kunt redden zonder de belangen van de grote industrie aan te raken.
Opnieuw laat de VVD zien waarom zij niet te vertrouwen is als het gaat om de grootste crisis van onze tijd: de klimaatcrisis. Minister Sophie Hermans (VVD) presenteerde onlangs een aanvullend klimaatpakket dat niet alleen tekortschiet, maar op grove wijze het fundament onder elk geloofwaardig klimaatbeleid ondermijnt. De conclusie is onvermijdelijk: de VVD bedrijft kiezersbedrog en offert onze toekomst op voor kortetermijnbelangen van bedrijven en politieke overleving.
Draaiend in de Wind van Industriële Belangen
Een half jaar geleden kondigde Hermans nog ferme taal aan: er zouden “lastige keuzes” komen. Nu blijkt dat de enige moeilijke keuze die gemaakt is, die voor lafheid was. In plaats van echte hervormingen kiest de VVD voor cosmetische ingrepen: schrapen, doorschuiven, vertragen.
Belangrijkste prioriteit? Niet het halen van de klimaatdoelen, niet het beschermen van de leefomgeving, maar het ontzien van de fossiele industrie en grootvervuilers. Zelfs de meest basale maatregelen — zoals het stimuleren van warmtepompen of het verhogen van de CO₂-heffing — worden afgezwakt, uitgesteld of geheel geschrapt als bedrijven klagen. Dit is geen klimaatbeleid; dit is rentmeesterschap van de fossiele status quo.
Kiezersbedrog in Optima Forma
De VVD profileerde zich tijdens de verkiezingen als een partij die ‘verantwoordelijkheid’ zou nemen voor de energietransitie. Maar wat blijkt? Zodra de rekening op tafel komt, zodra echte keuzes nodig zijn, kiest de partij voor de belangen van Shell, Tata Steel en de grote plasticvervuilers, niet voor die van de kiezer die recht heeft op een leefbare toekomst.
Er is inmiddels breed wetenschappelijk consensus dat Nederland zonder stevige, soms pijnlijke maatregelen de klimaatdoelen niet gaat halen. Toch presenteert Hermans een pakket vol ‘placeholder’-beleid, valse optimisme en oncontroleerbare beloftes. Als je tegen de kiezer zegt dat je de doelen haalt, maar structureel beleid voert dat het tegenovergestelde effect heeft, hoe kun je dat anders noemen dan bedrog?
De As van Gemakzucht: VVD en het Bedrijfsleven
De keuzes van Hermans leggen het fundament van het probleem bloot: de VVD gelooft heilig in een markt die zichzelf corrigeert, zelfs nu de planeet in brand staat. Liever dan bedrijven daadwerkelijk verplichten te verduurzamen, blijven zij bedrijven smeren met subsidies, afzwakkingen en ‘flexibiliteit’, terwijl duurzame koplopers het nakijken hebben. Plasticrecycling faalt, duurzame bouwers wachten eindeloos op netaansluitingen, de agrarische transitie zit muurvast.
Zelfs maatregelen die aantoonbaar breed gedragen zijn onder de bevolking — zoals de inmiddels gesneuvelde plastictaks — sneuvelen als de lobby van VNO-NCW en de chemie-industrie een wenkbrauw optrekt. Zo verlaat de VVD niet alleen de wetenschappelijke urgentie, maar ook de democratische wil van de bevolking.
Klimaatverraad: Biomassa en Fake Solutions
De nieuwste wending is misschien wel het meest cynisch: de inzet op biomassaverbranding met CO₂-opslag. Een techniek die nog nauwelijks bestaat, torenhoge kosten met zich meebrengt, en waarvoor bossen ter grootte van provincies moeten worden verbrand. Dit was eerder afgezworen in het coalitieakkoord. Nu is het plots de hoeksteen van Hermans’ reddingsplan.
Het is illustratief voor de chaos, het opportunisme en de onwil om echte keuzes te maken. Een politiek die beweert de toekomst te beschermen, maar ondertussen beleid kiest dat pas ná 2030 mogelijk effect sorteert — als het überhaupt werkt — is een politiek die de eigen burgers bedriegt.
De VVD verkwanselt de Toekomst
Het klimaatpakket van Hermans is niet alleen teleurstellend. Het is een rampzalige capitulatie voor korte-termijnwinst en industriële belangen. De VVD heeft opnieuw bewezen dat zij geen partij is die verantwoordelijkheid neemt voor de lange termijn. Hun klimaatbeleid is een rookgordijn waarachter ze kiezers sussen terwijl de aarde verder opwarmt.
Vrijheid voor wie?
Op 4 mei tweette VVD-leider Dilan Yesilgöz plechtig over het belang van vrijheid, democratie en rechtsstaat. Maar van welke vrijheid spreekt ze precies? De vrijheid van Shell om miljarden te verdienen zonder belasting te betalen? De vrijheid om klimaatdoelen uit te stellen zolang het beurskoersen helpt? Of de vrijheid van Palestijnse kinderen om gebombardeerd te worden terwijl het Westen zwijgt?
Vrijheid is een woord dat makkelijk uit de mond komt van wie haar nooit heeft hoeven bevechten. En binnen de VVD wordt die vrijheid steevast gedefinieerd als de afwezigheid van belastingdruk voor bedrijven, of de afwezigheid van regelgeving die aandeelhouders hindert. Het geweten van Yesilgöz is belastingvrij: strategisch, selectief en altijd inzetbaar om moreel krediet te claimen terwijl men structurele ongelijkheid bestendigt.
Wanneer mensen als Timmermans voorstellen dat de hardwerkende Nederlander ook recht heeft op bestaanszekerheid, schiet Yesilgöz meteen in de verdediging van ‘het mkb’ — codewoord voor gevestigde belangen. “Gratis geld bestaat niet,” roept ze, terwijl datzelfde ‘gratis geld’ moeiteloos naar multinationals stroomt in de vorm van subsidies, vrijstellingen en belastingontwijking.
De VVD herdenkt de vrijheid, maar vergeet wat die werkelijk vereist: economische rechtvaardigheid, sociale zekerheid, klimaatveiligheid. De vrijheid om je leven te leiden zonder structureel onderdrukt, uitgeput of uitgesloten te worden. Die vrijheid is in het beleid van Hermans en Yesilgöz nergens terug te vinden.
Kiezersbedrog? Absoluut.
Verraad aan toekomstige generaties? Zonder twijfel.
Tijd voor radicale verandering? Meer dan ooit.
De volgende keer dat de VVD zich profileert als ‘verantwoordelijk’ en ‘groen’, weten we wat het waard is: minder dan een handvol emissierechten in een uitgeput systeem.