Overleven in het Rijk van Witte Suprematie – In de Verenigde Staten, een land gebouwd op slavernij, kolonisatie en uitsluiting, is witheid geen biologische realiteit, maar een politieke positie. Het is macht, geen abstract symbool maar een voelbare kracht — afdwingbaar, gewelddadig, en systemisch aanwezig.
Binnen dat systeem moeten we de woorden van John Leguizamo begrijpen over Trumps aantrekkingskracht op delen van de Latino-gemeenschap — en breder: op gemarginaliseerde groepen die hopen op veiligheid door zich aan te passen aan de dominante orde.
Leguizamo is een Colombiaans-Amerikaanse acteur, komiek, schrijver en producent. Sinds de jaren ’90 staat hij bekend om zijn scherpe, vaak politieke optredens in film, theater en televisie. Maar zijn invloed reikt verder dan het podium. Hij is uitgegroeid tot een uitgesproken stem tegen systemisch racisme in Hollywood, het Amerikaanse onderwijssysteem, en de bredere culturele uitwissing van Latijns-Amerikaanse geschiedenis en stemmen.
Wat hem uniek maakt is zijn positie: hij spreekt niet als buitenstaander, maar als iemand die jarenlang heeft geworsteld met het doorbreken van de witte hegemonie in de culturele industrie. Hij weet van binnenuit hoe de systemen werken die anderen buitenhouden — en hij gebruikt zijn platform om zijn gemeenschap te waarschuwen voor de verlokkingen van assimilatie.
Zijn kritiek op figuren als Stephen Miller en de bruine gezichten van MAGA is dan ook geen simpele satire of emotionele uitbarsting. Het is een doorleefde politieke analyse. Een waarschuwing, geboren uit ervaring, loyaliteit en diepe teleurstelling.
Witheid als Illusie van Veiligheid
“Proximity to whiteness” — nabijheid tot witheid — is geen academische vondst, maar een dagelijks overlevingsmechanisme. Voor mensen van kleur, zeker degenen die als ‘white-passing’ worden gezien of zich zo proberen te positioneren, is steun aan figuren als Trump vaak een wanhopige strategie: als ik mezelf losmaak van ‘de ander’, misschien word ik dan niet als bedreiging gezien.
Het is geen zwakte van karakter, maar een reactie op eeuwenlange uitsluiting. Een samenleving die steeds opnieuw duidelijk maakt: alleen wie zich onderwerpt, mag hopen op een fractie van veiligheid. En dat is de ware macht van witheid — ze belooft toegang, maar altijd op voorwaarde van verraad. Verraad aan jezelf, aan je gemeenschap, aan je geschiedenis.
Waarom de Republikeinen Welkom Heet — als Soldaat
De Republikeinse Partij begrijpt die dynamiek messcherp. Ze beloven geen gelijkwaardigheid, enkel bruikbaarheid. Of je nu zwart, bruin, queer of vrouw bent: als je hun oorlog wil voeren, mag je even meevechten. Je wordt niet geaccepteerd, maar ingezet.
Zoals Leguizamo opmerkt: wit-nationalisten als Miller of Fuentes hebben geen probleem met bruine gezichten — zolang die meehelpen aan uitsluiting en onderdrukking. Het is een vorm van gecamoufleerde suprematie: diversiteit als rookgordijn.
Nederland is Geen Uitzondering
Ook hier zien we dezelfde tactiek. Denk aan politici als Yeşigöz of Aboutaleb, gepresenteerd als ‘het bewijs’ van inclusie. Maar hun positie is fragiel — zolang ze de lijn van repressie, eigen verantwoordelijkheid en mislukte integratie volgen, mogen ze blijven.
Hetzelfde geldt voor rechtse media en partijen die gretig opinies verspreiden van mensen met een migratieachtergrond die racisme ontkennen of Zwarte Piet verdedigen. Hun rol is helder: niet het systeem uitdagen, maar het legitimeren — met een bruine of zwarte stempel.
Witheid is Ideologisch, Niet Biologisch
Stephen Miller illustreert dit pijnlijk scherp. Als Joodse man heeft hij zich tot boegbeeld gemaakt van een fascistoïde migratiebeleid: zuiverheid, angst, uitsluiting. Zijn retoriek — ‘invasie’, ‘verraad van binnenuit’ — komt rechtstreeks uit het extreemrechtse handboek.
Zijn identiteit bewijst: witheid is geen ras, maar een ideologische keuze. En haar doel is simpel: solidariteit saboteren. Mensen van kleur tegen elkaar opzetten. De onderdrukten verdelen, zodat macht ongestoord blijft.
De Verleiding van de Kooi
Wat Leguizamo blootlegt, is hoe proximity to whiteness wordt beloond. Hoe het systeem mensen van kleur uitnodigt om zichzelf los te maken van hun gemeenschappen. Niet om hen echt te bevrijden, maar om hen te neutraliseren.
Neoliberaal kapitalisme speelt daarin een cruciale rol. Wie de normen van witheid omarmt — in taal, uiterlijk, gedrag — krijgt banen, veiligheid, zelfs burgerschap. Geen toeval. Het is de logica van ongelijkheid.
De Keuze voor Solidariteit
De enige uitweg is radicale solidariteit. Zonder voorwaarden. Zonder illusies over acceptatie binnen witte structuren. We moeten begrijpen waarom sommigen kiezen voor assimilatie — en hen niet veroordelen, maar terugroepen. Niet om hen te straffen, maar om hen te herinneren aan de kracht van collectief verzet.
Onze taak, als schrijvers, activisten en denkers, is om die mechanismen te ontmaskeren. Niet vanuit moreel superioriteitsgevoel, maar met empathie en analyse. Want witheid is geen toevluchtsoord. Het is een kooi — glimmend, maar krap.
De Illusie van de Omgekeerde “Omvolking”
Ironisch genoeg roepen de luidste stemmen tegen “omvolking” zélf demografisch beleid aan dat witte dominantie versterkt. Trumps beleid was niet anti-migratie, maar pro-witte migratie. Terwijl Latijns-Amerikaanse families werden opgesloten, kregen witte Zuid-Afrikanen versneld toegang tot het Amerikaanse staatsburgerschap — onder het mom van ‘blanke genocide’.
Wat dit blootlegt is onthutsend: het gaat niet om grenzen of wetten. Het gaat om wie welkom is. En in dat systeem geldt: hoe witter, hoe beter. De enige werkelijke “omvolking” is die van bovenaf — om de status quo van witte suprematie te behouden.
Laat dit een oproep zijn. Niet tot gematigde hoop, maar tot radicale organisatie. Tot woede, solidariteit, en het onvoorwaardelijk afwijzen van een systeem dat verdeeldheid als wapen inzet. Onze kracht ligt niet in assimilatie, maar in samenzijn.