Overleven in het Rijk van Witte Suprematie – In de Verenigde Staten, een land gebouwd op slavernij, kolonisatie en uitsluiting, is witheid geen biologische realiteit, maar een politieke positie. Het is macht, geen abstract symbool maar een voelbare kracht — afdwingbaar, gewelddadig, en systemisch aanwezig.
Binnen dat systeem moeten we de woorden van John Leguizamo begrijpen over Trumps aantrekkingskracht op delen van de Latino-gemeenschap — en breder: op gemarginaliseerde groepen die hopen op veiligheid door zich aan te passen aan de dominante orde.
Leguizamo is een Colombiaans-Amerikaanse acteur, komiek, schrijver en producent. Sinds de jaren ’90 staat hij bekend om zijn scherpe, vaak politieke optredens in film, theater en televisie. Maar zijn invloed reikt verder dan het podium. Hij is uitgegroeid tot een uitgesproken stem tegen systemisch racisme in Hollywood, het Amerikaanse onderwijssysteem, en de bredere culturele uitwissing van Latijns-Amerikaanse geschiedenis en stemmen.
Wat hem uniek maakt is zijn positie: hij spreekt niet als buitenstaander, maar als iemand die jarenlang heeft geworsteld met het doorbreken van de witte hegemonie in de culturele industrie. Hij weet van binnenuit hoe de systemen werken die anderen buitenhouden — en hij gebruikt zijn platform om zijn gemeenschap te waarschuwen voor de verlokkingen van assimilatie.
Zijn kritiek op figuren als Stephen Miller en de bruine gezichten van MAGA is dan ook geen simpele satire of emotionele uitbarsting. Het is een doorleefde politieke analyse. Een waarschuwing, geboren uit ervaring, loyaliteit en diepe teleurstelling.
Witheid als de Illusie van Veiligheid
“Proximity to whiteness” — nabijheid tot witheid — is geen theoretisch concept, maar voor velen een dagelijkse overlevingsstrategie. Voor mensen van kleur, met name zij die als ‘white-passing’ worden gezien of zich als zodanig trachten te positioneren, kan steun aan figuren als Trump voelen als een laatste strohalm: als ik mij distantieer van ‘de ander’, misschien zie je mij dan niet als gevaar.
Dat is geen teken van zwakte, maar een reflex geboren uit generaties van uitsluiting. In een samenleving die telkens opnieuw laat blijken dat veiligheid slechts is weggelegd voor wie zich onderwerpt, wordt assimilatie een voorwaarde. En precies daar schuilt de kracht van witheid: ze biedt schijnbare toegang, maar altijd tegen een prijs. Die prijs is verraad — aan jezelf, aan je gemeenschap, aan je geschiedenis.
Waarom de Republikeinen Welkom Heet — als Soldaat
De Republikeinse Partij doorziet en benut de drang naar aanvaarding — niet door gelijkwaardigheid te bieden, maar door instrumentalisering. Voor zwarte, bruine, queer personen of vrouwen is er geen belofte van inclusie, slechts een tijdelijke plek aan tafel zolang zij de boodschap versterken. Je wordt niet verwelkomd als gelijke, maar gerekruteerd als pion in een ideologische strijd.
Het is een strategische vorm van conditionele tolerantie: wie zich conformeert aan het conservatieve narratief mag meevechten, zolang die loyaliteit bewijst door zich af te zetten tegen de eigen gemeenschap. Zoals acteur en activist John Leguizamo scherp opmerkt: witte nationalisten zoals Stephen Miller of Nick Fuentes1 hebben geen bezwaar tegen niet-witte gezichten — zolang die zich lenen voor het versterken van uitsluiting. Dit is geen breuk met racisme, maar een herschikking ervan. Diversiteit wordt zo ingezet als schutkleur, een façade van vooruitgang die de onderliggende suprematie intact laat.
Nederland is Geen Uitzondering
Ook in Nederland wordt deze tactiek van representatieve camouflage ingezet. Politici zoals Dilan Yeşilgöz of Ahmed Aboutaleb worden vaak naar voren geschoven als het bewijs dat inclusie is geslaagd. Maar hun positie is allesbehalve vanzelfsprekend — ze is voorwaardelijk. Zolang ze de dominante lijn volgen van repressieve veiligheidspolitiek, individuele verantwoordelijkheid en het narratief van mislukte integratie, mogen ze blijven. Afwijken betekent risico lopen op publieke en politieke delegitimatie.
Hetzelfde patroon zien we in rechtse media en partijen die gretig stemmen verheffen van Nederlanders met een migratieachtergrond die racisme minimaliseren of culturele tradities als Zwarte Piet verdedigen. Hun functie is zelden emanciperend; het is eerder decoratief — een bruine of zwarte stem die dient om het bestaande systeem van uitsluiting te bevestigen in plaats van ter discussie te stellen.
Witheid is Ideologisch, Niet Biologisch
Stephen Miller illustreert dit op onthutsende wijze. Als Joodse man — afkomstig uit een gemeenschap die zelf slachtoffer is geweest van raciale zuivering — groeide hij uit tot de ideologische architect van een meedogenloos migratiebeleid. Zijn terminologie — “invasie”, “verraad van binnenuit” — is direct ontleend aan extreemrechtse en historisch fascistische retoriek. Uit gelekte e-mails blijkt bovendien dat hij bronnen verspreidde van white supremacist platforms als VDARE en American Renaissance, waarmee hij flirtte met de ideologische esthetiek van het neo-nazisme, zonder het expliciet te omarmen.
Dat hij deze taal en netwerken inzet, onderstreept een centrale waarheid: witheid is geen kwestie van etniciteit, maar van ideologische affiliatie. Het is een systeem dat zich aanpast, coalities sluit met wie bereid is haar logica te dienen — ook al keert die zich tegen hun eigen erfgoed. Haar doel blijft onveranderd: het saboteren van solidariteit. Mensen van kleur tegen elkaar uitspelen. Verdeeldheid zaaien, zodat macht ongehinderd standhoudt.
De Verleiding van de Kooi
Wat Leguizamo blootlegt, is hoe nabijheid tot witheid wordt beloond. Het systeem lonkt: laat je afkomst los, distantieer je van je gemeenschap, en je wordt toegelaten — niet als vrij mens, maar als bruikbare pion. Het gaat niet om emancipatie, maar om neutralisatie.
Neoliberaal kapitalisme vormt hierin de kern. Wie zich conformeert aan de esthetiek en gedragsnormen van witheid — in taal, uiterlijk, overtuigingen — krijgt toegang tot werk, veiligheid en zelfs burgerschap. Dat is geen toeval, maar systemische logica: een beloningsstructuur die diversiteit inzet als controlemechanisme, en ongelijkheid in stand houdt onder het mom van vooruitgang.
De Keuze voor Solidariteit
De enige uitweg is radicale solidariteit. Zonder voorwaarden. Zonder illusies over acceptatie binnen witte structuren. We moeten begrijpen waarom sommigen kiezen voor assimilatie — en hen niet veroordelen, maar terugroepen. Niet om hen te straffen, maar om hen te herinneren aan de kracht van collectief verzet.
Onze taak, als schrijvers, activisten en denkers, is om die mechanismen te ontmaskeren. Niet vanuit moreel superioriteitsgevoel, maar met empathie en analyse. Want witheid is geen toevluchtsoord. Het is een kooi — glimmend, maar krap.
De Illusie van de Omgekeerde “Omvolking”
Ironisch genoeg zijn het juist de felste tegenstanders van “omvolking” die actief beleid voeren dat witte dominantie bestendigt. Trumps migratiepolitiek was nooit puur anti-immigratie — het was gericht op het bevoordelen van witte migranten. Terwijl Latijns-Amerikaanse gezinnen in kooien belandden, kregen witte Zuid-Afrikanen versnelde naturalisatie, onder het voorwendsel van een vermeende “blanke genocide”.
Wat dit blootlegt is pijnlijk duidelijk: het debat gaat zelden écht over grenzen of wetten. Het gaat over kleur. Over wie welkom is, en onder welke voorwaarden. En in dat systeem geldt één ongeschreven regel: hoe witter, hoe wenselijker. De enige échte “omvolking” is die van bovenaf — een gecontroleerde herstructurering om de suprematie van witheid te behouden.
Laat dit een oproep zijn. Niet tot geduld, maar tot radicale collectiviteit. Tot woede, tot solidariteit, tot het resoluut afwijzen van een systeem dat verdeeldheid als politiek instrument inzet. Onze bevrijding ligt niet in aanpassing, maar in samenzijn. In ongehoorzaamheid, niet in gehoorzaamheid.
Nieuwe inzichten, kritische verhalen
Op vrheid.nl schrijven we over vrijheid, gelijkheid, klimaat en LHBTQ+ rechten. Altijd scherp, altijd onafhankelijk. Blijf ons volgen en mis niets!
- Nick Fuentes is een Amerikaanse extreemrechtse commentator die zich profileert als leider binnen de zogeheten ‘groypers’, een beweging die openlijk antisemitisch, misogyn en nationalistisch is. Fuentes heeft zich herhaaldelijk schuldig gemaakt aan Holocaustontkenning, het verheerlijken van Adolf Hitler en het verspreiden van complottheorieën over joden en vrouwen. In 2022 veroorzaakte hij opschudding door vrouwen te reduceren tot “babymachines” en te pleiten voor een soort Taliban-achtig regime in de VS waarin vrouwelijke autonomie volledig werd afgeschaft. Zijn retoriek is doordrenkt van haat: hij sprak zelfs over de noodzaak om vrouwen “levend te verbranden” — een uitspraak die hij later trachtte te bagatelliseren als ‘hyperbool’. In 2024 werd hij aangeklaagd wegens mishandeling, nadat hij een vrouw met pepperspray had aangevallen toen zij buiten zijn huis filmde. Fuentes is inmiddels verbannen van vrijwel alle grote sociale mediaplatformen, uitgesloten van conservatieve congressen zoals CPAC, en vormt — ondanks zijn jonge leeftijd — een van de meest uitgesproken gezichten van Amerikaans neonationalisme. ↩︎