Volkshuisvesting verschoof van collectief ideaal naar marktmechanisme dat ongelijkheid verdiept. Brutalisme werd onterecht de zondebok, terwijl politiek beleid verantwoordelijk is voor het verval. Neoliberale keuzes concentreerden kwetsbare groepen in gemarginaliseerde wijken, met sociale uitsluiting en criminalisering als structureel gevolg.
Onderneming Onderdak (1982) van André Reeder onthult hoe Surinaamse en Antilliaanse migranten in Amsterdam ten prooi vielen aan huisjesmelkers, terwijl de gemeente dit faciliteerde. De film toont schrijnende woonomstandigheden en structurele uitbuiting, die decennia later nog steeds pijnlijk actueel zijn.
Amsterdamse buurtgroepen protesteren tegen massatoerisme en eisen rigoureuze maatregelen. Overtoerisme jaagt woningprijzen op, veroorzaakt overlast en bedreigt de leefbaarheid. Gemeentelijke voorstellen zoals hotelstops, vervroegde sluitingstijden en coffeeshopverspreiding krijgen kritiek als onvoldoende. Internationale voorbeelden tonen effectievere aanpakmogelijkheden.
