Over hoe diplomatie vaak de taal van onderdrukking maskeer, en waarom solidariteit geen grenzen kent. – Wanneer staten zich beroepen op ‘veiligheid’ om kritische stemmen buiten te sluiten, is het niet veiligheid die ze beschermen, maar hun monopolie op het verhaal.
Dat werd opnieuw duidelijk toen Israël, slechts twee dagen voor vertrek, de visa introk van een Franse parlementaire delegatie die tussen 20 en 24 april Israël en de Palestijnse gebieden zou bezoeken. Deze delegatie was niet zomaar een diplomatiek gezelschap: het bestond uit volksvertegenwoordigers die hun mandaat gebruiken om luidop te pleiten voor sociale rechtvaardigheid, internationale solidariteit en het recht op zelfbeschikking — óók wanneer dat politiek niet opportuun is.
Onder hen was François Ruffin, journalist, documentairemaker (Merci Patron!) en parlementslid voor La France Insoumise. Ruffin staat bekend om zijn compromisloze verdediging van arbeiders en gemarginaliseerde groepen. In debatten over buitenlandse politiek is hij een van de weinigen die systematisch wijst op de hypocrisie van westerse staten die spreken over mensenrechten terwijl ze onrecht elders actief steunen of gedogen.
Alexis Corbière, ook van La France Insoumise, is een historicus die in zijn parlementaire werk consequent koloniale machtsstructuren aan de kaak stelt. Hij behoort tot de eersten die, sinds het begin van de escalatie in Gaza, in de Nationale Assemblee expliciet opriep tot een onmiddellijke wapenstilstand en sancties tegen Israëlische schendingen van het internationaal recht.
Julie Laernoes, verbonden aan Europe Écologie – Les Verts, is een politica die milieuactivisme nadrukkelijk verbindt met sociale strijd. In recente verklaringen koppelde zij ecologische verwoesting direct aan militarisering en koloniale onderdrukking, waaronder de situatie in Palestina.
Soumya Bourouaha, parlementslid voor de Franse Communistische Partij, heeft haar wortels in migrantenstrijdbewegingen en is een uitgesproken criticus van het Franse buitenlands beleid in het Midden-Oosten. Zij ondertekende meerdere resoluties die opriepen tot onmiddellijke erkenning van de Palestijnse staat, en veroordeelt systematisch de Europese stilzwijgende medeplichtigheid.
Senator Marianne Margaté, eveneens communistisch, heeft zich in de Senaat onderscheiden door haar onophoudelijke steun aan internationale solidariteitsbewegingen. Ze spreekt vaak over de noodzaak om de strijd tegen onderdrukking universeel te maken, en wijst erop dat Frankrijk zijn belofte van “Liberté, Égalité, Fraternité” verliest zodra het wegkijkt van onderdrukte volken.
Deze delegatie vertegenwoordigt niet de diplomatieke koorddansers, niet de voorzichtige onderhandelaars die mensenrechten onderwerpen aan economische of geopolitieke belangen. Zij vertegenwoordigen die zeldzame fractie van volksvertegenwoordigers die nog weigeren hun waarden af te kopen in de markten van macht.
Dat uitgerekend deze stemmen werden geweerd, is geen toeval. Waar macht zich dreigt bloot te stellen aan waarheid, kiest ze liever voor gesloten deuren.
Officieel verwees Israël naar een wet die het recht geeft om ‘tegenstanders van de staat’ te weren. Onuitgesproken klonk de ware reden: deze afgevaardigden ondersteunen de roep om Palestijnse zelfbeschikking — een bestaan dat in het dominante politieke narratief niet mag worden erkend zonder angst voor repercussies.
Dat Frankrijk nu overweegt Palestina te erkennen, wekt woede bij de Israëlische premier Netanyahu, die deze stap bestempelt als “een enorme beloning voor terrorisme.”
Maar wie straft hier werkelijk wie? Wie gebruikt macht niet om vrede te zoeken, maar om kritiek te criminaliseren? De Franse afgevaardigden spreken terecht van “collectieve bestraffing” en roepen hun president op om niet te zwijgen.
Toch weten we: diplomatie is zelden de bondgenoot van ware emancipatie. Diplomatie wikt en weegt belangen, zoekt consensus waar onrecht om helderheid schreeuwt. Diplomatie stelt vergaderingen boven levens. Wat we hier zien, is geen uitzondering. Begin april overkwam twee Britse Labour-parlementsleden precies hetzelfde.
Wat wordt geweerd, zijn geen bedreigingen — het zijn ideeën. Ideeën dat vrijheid niet afhankelijk mag zijn van paspoorten. Ideeën dat solidariteit sterker is dan staatsgrenzen. Ideeën dat rechtvaardigheid niet langer uitgesteld kan worden onder het mom van ‘complexiteit’.
Muren worden hoger, grenzen strenger, woorden diplomatieker. Maar onder al die façades groeit de eenvoudige waarheid:
Echte vrijheid zal nooit van boven komen. Ze groeit in de koppigheid van mensen die weigeren hun blik te laten begrenzen.