Vakbondsleiders in Nederland hebben zich herhaaldelijk laten inpalmen door politieke en economische elites, van het Akkoord van Wassenaar tot de WAO-hervormingen. Deze samenwerking ondermijnde de arbeidersbelangen en leidde tot toenemende verwijdering tussen vakbonden en hun achterban, met blijvende sociale gevolgen.
Keir Starmer’s opportunisme weerspiegelt de politieke lafheid van de sociaaldemocratie in Europa. Net als Labour weigert de Nederlandse regering principiële keuzes te maken over Palestina. Politieke leegte en angst voor conflict leiden tot moreel failliet bestuur en medeplichtigheid aan koloniale onderdrukking.
