In Hate Won’t Win: Find Your Power and Leave This Place Better Than You Found It laat de Amerikaanse senator Mallory McMorrow zien hoe je de sprong maakt van verontwaardiging naar actie. Ze begon ooit in de reclamewereld, ver weg van politieke macht en invloed. Maar na de verkiezing van Donald Trump in 2016 voelde ze dat toekijken geen optie meer was. Boos zijn was niet genoeg – ze moest handelen. Geen toeschouwer meer, maar deelnemer aan de strijd voor rechtvaardigheid. Haar verhaal is persoonlijk, maar tegelijk een oproep aan iedereen die moe is van verdeeldheid, leugens en haatpolitiek. Want haat wint alleen als we stil blijven.
Het boek is meer dan een memoire. Het is een praktische gids voor wie de giftige verdeeldheid in de politiek zat is en zoekt naar manieren om écht verschil te maken – lokaal, zichtbaar en doordacht. McMorrow legt uit hoe je persoonlijke verontwaardiging kunt omzetten in betekenisvolle actie en hoe individuele woede kan uitgroeien tot een collectieve beweging.
Haar politieke loopbaan kreeg een stroomversnelling toen een collega haar openlijk beschuldigde van het “promoten van seksuele agenda’s” richting kinderen. De aanleiding? McMorrow had het opgenomen voor LGBTQ+-jongeren en zich uitgesproken voor eerlijke geschiedeniseducatie. Daarmee bedoelt ze onderwijs dat de volledige geschiedenis vertelt – ook de ongemakkelijke hoofdstukken. Slavernij, kolonialisme, systemisch racisme, de uitbuiting van arbeiders, en het geweld tegen inheemse en queer gemeenschappen: volgens McMorrow mogen die verhalen niet verzwegen of afgezwakt worden. In veel Amerikaanse staten worden juist deze thema’s bewust geweerd uit het curriculum, zogenaamd om “woke propaganda” tegen te gaan. In werkelijkheid gaat het om het beschermen van een dominante, witte lezing van het verleden waarin machtsstructuren buiten schot blijven.
Tegen die trend verzet McMorrow zich fel. Ze ziet eerlijk onderwijs als fundament van een gezonde democratie. Want als jongeren niet leren over onderdrukking, strijd en sociale verandering, hoe kunnen ze dan ooit een rechtvaardigere samenleving mee opbouwen? Haar krachtige weerwoord op de Senaatsvloer, na de valse beschuldigingen, ging viraal – een voorbeeld van hoe je niet alleen haat weerlegt, maar ook overtuigend laat zien waarvoor je stáát: waarheid, gerechtigheid en solidariteit.
Het boek bestaat uit drie delen: een persoonlijk verhaal over haar leven en politieke pad, een oproep tot actie met concrete adviezen voor maatschappelijke betrokkenheid, en een werkboekgedeelte waarin lezers worden aangemoedigd hun eigen politieke identiteit te verkennen. Hoewel het persoonlijke verhaal inspireert, signaleren sommige recensenten dat het boek af en toe richting mist en dat de pogingen tot bipartijdigheid soms de kracht van haar boodschap temperen.
Zo begin je een beweging
Een van de krachtigste inzichten in Hate Won’t Win is dat je geen politicus hoeft te zijn om verandering teweeg te brengen. McMorrow benadrukt dat iedereen een rol kan spelen. Je hoeft niet te beginnen met een miljoenenpubliek of een nationale campagne. Verandering begint vaak klein – in je eigen buurt. Door te luisteren, te observeren, en aanwezig te zijn bij de plekken waar besluiten genomen worden: de gemeenteraad, de oudercommissie, het buurthuis. Dáár ontstaat de kiem van maatschappelijke verschuiving.
Wat daarna telt, is dat je durft op te staan. Niet om zelf in het middelpunt te staan, maar om zichtbaar te maken waar je voor staat. Mensen sluiten zich sneller aan bij een beweging als ze zich herkennen in een oprecht, menselijk verhaal. Je hoeft geen virale toespraak te houden zoals McMorrow – maar je moet wél spreken. Vertel wat je raakt, waar je voor staat, en waar je niet meer in mee wilt gaan.
Een beweging bouw je nooit in je eentje. De kracht zit in verbinding: in het samenbrengen van mensen die dezelfde woede, hoop of honger naar rechtvaardigheid voelen. Dat kunnen buren zijn, collega’s, vrienden – of onbekenden met wie je iets deelt: een wijk, een strijd, een toekomstbeeld. Samen kom je verder dan alleen.
McMorrow wijst er ook op dat praten niet genoeg is. Likes op sociale media zijn geen daden. Echte verandering vraagt om tastbare actie: organiseer een bijeenkomst, schrijf die brief aan de wethouder, plak die poster, ga die straat op. Geef anderen iets concreets om bij aan te haken. Want ideeën vormen pas beweging als mensen ze in praktijk brengen.
En misschien wel het belangrijkste: laat je niet afschrikken. Spreek je je uit tegen racisme, queerfobie of sociale ongelijkheid, dan zul je tegenwind krijgen. Het hoort erbij. Je wordt misschien bespot, genegeerd of bedreigd. Maar elke stap telt – hoe klein ook. McMorrow laat zien dat juist in ongemakkelijke momenten de kracht van volhouden schuilt. Dáár wordt een beweging geboren die standhoudt.