We leven in een tijd waarin genocide zich niet langer stiekem afspeelt in de schaduw, maar openlijk, voor onze ogen, en ondersteund door staten die zeggen op te komen voor mensenrechten. Wat Israël sinds 7 oktober 2023 in Gaza doet, is geen oorlog in de klassieke zin. Het is geen strijd tussen legers. Het is een massale, doelbewuste aanval op een burgerbevolking – en het bewijs daarvoor stapelt zich op.
De Britse journalist Owen Jones publiceerde recent een vernietigend stuk waarin hij laat zien dat Israëlische leiders, waaronder premier Benjamin Netanyahu, niet alleen verantwoordelijk zijn voor deze genocide, maar dat ze ook vanaf het begin wisten wat ze deden – en dat ze het wilden.
De woorden van Netanyahu zelf
In een Israëlisch nieuwsartikel van Ynet wordt een ontmoeting beschreven tussen Netanyahu en het leger in de eerste dagen na 7 oktober. De hoogste generaal meldde trots dat de luchtmacht 1.500 doelen in Gaza had geraakt. Netanyahu was woedend. Waarom geen 5.000?, schreeuwde hij. Toen de generaal uitlegde dat er niet genoeg legitieme doelen waren, antwoordde Netanyahu: “Het boeit me niet wat voor doelen. Vernietig huizen. Gooi alles wat we hebben.”
Duidelijker wordt het niet.
Dit is geen strategie om Hamas-strijders uit te schakelen. Dit is een bevel tot het willekeurig bombarderen van woonwijken – oftewel: massamoord.
De feiten: wie sterft er echt?
Onderzoek van het collectief Airwars laat zien wat de gevolgen zijn van deze aanpak. In oktober 2023 alleen al werden minstens 5.139 Palestijnse burgers gedood door Israëlisch geweld. Daarvan waren 1.900 kinderen. Airwars noemt dit “het meest dodelijke conflict voor burgers” dat zij ooit hebben onderzocht.
Wat nog schokkender is: van alle onderzochte Israëlische aanvallen bleek in 99,4% van de gevallen alleen burgers te zijn omgekomen. Slechts 0,6% van de doden waren strijders.
Dat betekent dat Israëlische bommen niet per ongeluk burgers raken. Ze richten zich op burgers. Het is beleid. Het is geen ‘collateral damage’, geen ‘onbedoelde gevolgen van oorlog’. Het is met voorbedachte rade.
En wat doet het Westen?
Terwijl de VS Israël blijft voorzien van wapens, spreekt president Biden zijn zorgen uit over de “carpet bombing” – het tapijtbombarderen van complete wijken. Maar verder verandert er niets. De wapens blijven komen. De steun blijft onverminderd.
En in Europa? De meeste regeringen praten mee in het frame dat Israël ‘zichzelf verdedigt’. Dat het ‘moeilijke keuzes’ maakt. Kritiek wordt neergesabeld als antisemitisch, of als steun voor Hamas. De werkelijkheid – genocide – wordt weggefilterd uit de berichtgeving.
Controle over de waarheid
Het wordt nog absurder. Uit onderzoek van de Israëlische krant Haaretz blijkt dat Netanyahu op 7 oktober persoonlijk het bevel gaf om het automatische opnamesysteem van het leger uit te schakelen. Geen geluidsopnames meer van de vergaderingen van het veiligheidskabinet. Geen verslagen van wat er besproken werd. Alleen notities van zijn eigen kantoor.
Waarom zou een leider dat doen? Omdat hij weet dat hij misdaden begaat – en de sporen wil uitwissen.
En nu? Plannen voor een openluchtgevangenis
Alsof dit nog niet genoeg is, blijkt uit rapportage van de Financial Times dat Israël werkt aan een plan om Gaza volledig te heroveren en de bevolking op te sluiten in een klein gebied, genaamd Al-Mawasi. Het doel? De rest van Gaza controleren en herbezetten – terwijl de overlevenden in feite opgesloten zitten in een concentratiekamp.
Volgens bronnen binnen het Israëlische leger zou Israël zelfs berekend hebben hoeveel calorieën elke Palestijn nodig heeft. Dat klinkt als rationeel beleid, maar het is een ijskoude vorm van georganiseerde ontmenselijking. Het lijkt op een humanitaire maatregel, maar in werkelijkheid gaat het om volledige controle over leven en dood.
Wie de waarheid spreekt, wordt gestraft
In Israël is het gevaarlijk geworden om de waarheid te zeggen. Een professor die zei dat soldaten worden opgeleid tot kindermoordenaars, wordt nu bedreigd met ontslag. Ondertussen kunnen politici die openlijk oproepen tot genocide gewoon aanblijven. Ze worden zelfs gerespecteerd.
Dit is de omgekeerde wereld. Wie zich uitspreekt tegen genocide, wordt gestraft. Wie het uitvoert, wordt beloond.
De conclusie is helder:
Israël voert een bewuste, geplande aanval uit op een volk dat al decennia onderdrukt wordt. Wat er gebeurt in Gaza is geen oorlog, het is geen defensie, het is genocide. En het Westen kijkt weg, of erger: doet actief mee.
Wie vanaf het begin deze realiteit heeft willen ontkennen – journalisten, politici, academici – zal zich ooit moeten verantwoorden. De geschiedenis zal hun woorden naast de feiten leggen.
Want wat we nu zien gebeuren, gebeurt in het volle daglicht. Zonder schaamte. Zonder geheimen.
De vraag is: wat doen wij ermee?