In Hate Won’t Win: Find Your Power and Leave This Place Better Than You Found It laat de Amerikaanse senator Mallory McMorrow zien hoe je van verontwaardiging naar actie komt. Ze begon haar carrière in de reclamewereld, ver van de politieke arena. Maar na de verkiezing van Donald Trump in 2016 voelde ze dat toekijken niet langer een optie was. Boos zijn was niet genoeg – ze moest iets doen. Geen toeschouwer meer, maar deelnemer aan de strijd voor rechtvaardigheid. Haar verhaal is persoonlijk, maar tegelijk een oproep: aan iedereen die genoeg heeft van verdeeldheid, leugens en haatpolitiek. Want haat wint alleen als wij zwijgen.
Het boek is meer dan een persoonlijk verhaal. Het is een praktische gids voor iedereen die de giftige verdeeldheid in de politiek zat is en op zoek is naar manieren om écht verschil te maken – lokaal, zichtbaar en doordacht. McMorrow laat zien hoe je van verontwaardiging naar actie komt, en van individuele woede naar collectieve beweging.
Haar politieke carrière kwam in een stroomversnelling toen een collega haar publiekelijk beschuldigde van het “promoten van seksuele agenda’s” richting kinderen. De aanleiding? McMorrow had het opgenomen voor LGBTQ+-jongeren én zich uitgesproken voor eerlijke geschiedeniseducatie op scholen. Daarmee bedoelt ze: onderwijs dat de volledige geschiedenis vertelt, ook de pijnlijke delen. Slavernij, kolonialisme, systemisch racisme, de uitbuiting van arbeiders, het geweld tegen inheemse volkeren en tegen LGBTQ+-gemeenschappen — dat mag volgens haar niet worden verzwegen of afgezwakt. In veel Amerikaanse staten worden juist deze thema’s uit het onderwijs geweerd, onder het mom van het bestrijden van “woke propaganda”. Maar in werkelijkheid gaat het om het beschermen van een dominante, witte lezing van de geschiedenis waarin macht en ongelijkheid niet bevraagd mogen worden.
McMorrow verzet zich daar fel tegen. Ze ziet eerlijk onderwijs als de basis van een gezonde democratie. Want als we jongeren niet leren over onderdrukking, strijd en verandering, hoe kunnen ze dan ooit een rechtvaardigere samenleving helpen bouwen? Haar krachtige reactie op de valse beschuldigingen, uitgesproken op de Senaatsvloer, ging viraal. Het werd een voorbeeld van hoe je niet alleen haat pareert, maar ook laat zien waar je wél voor staat: waarheid, gerechtigheid en solidariteit.
Het boek is opgedeeld in drie delen: een memoire over haar leven en politieke reis, een oproep tot actie met concrete adviezen voor politieke betrokkenheid, en een werkboeksectie waarin lezers worden aangemoedigd hun politieke identiteit te verkennen en stappen te plannen. Hoewel McMorrow’s persoonlijke verhaal inspirerend is, wordt in recensies opgemerkt dat het boek soms richting mist en dat de poging tot bipartijdigheid de kracht van haar boodschap kan verzwakken.
Zo begin je een beweging
Een van de krachtigste inzichten in Hate Won’t Win is dat je geen politicus hoeft te zijn om verandering op gang te brengen. McMorrow maakt duidelijk dat iedereen een rol kan spelen. Je begint niet met een miljoenenpubliek of een landelijke campagne. Je begint in je eigen buurt. Door op te letten wat er speelt, te luisteren naar mensen om je heen, en naar bijeenkomsten te gaan waar beslissingen worden genomen. De gemeenteraad, de oudercommissie, het buurthuis – dáár ligt de kiem van verandering.
Wat daarna telt, is dat je zichtbaar durft te zijn. Niet om jezelf op de voorgrond te zetten, maar om te laten zien waar je voor staat. Mensen sluiten zich sneller aan bij een beweging als ze zich kunnen herkennen in een eerlijk, persoonlijk verhaal. Je hoeft geen virale toespraak te houden zoals McMorrow deed, maar je moet wel spreken. Vertel wat je raakt, wat je drijft, en waar je niet langer in mee wilt gaan.
Een beweging bouw je nooit alleen. De kracht zit juist in het verbinden van mensen die dezelfde woede of hoop voelen. Dat kunnen buren zijn, collega’s, vrienden, of mensen die je nog niet kent maar met wie je iets deelt: een wijk, een strijd, een toekomstbeeld. Samen kom je verder dan alleen.
McMorrow benadrukt ook het belang van actie. Niet blijven hangen in gesprekken of posts op sociale media, maar iets doen. Organiseer een bijeenkomst, schrijf een brief aan een wethouder, ga de straat op, hang een spandoek op het schoolhek. Geef mensen iets tastbaars om aan mee te doen. Want verandering ontstaat niet uit ideeën alleen, maar uit mensen die in beweging komen.
En misschien wel het belangrijkste: laat je niet afschrikken. Als je je uitspreekt tegen racisme, tegen queerfobie, tegen sociale ongelijkheid, dan komt er tegenstand. Dat hoort erbij. Je zult worden aangevallen, uitgelachen of genegeerd. Maar elke stap vooruit – hoe klein ook – telt. McMorrow laat zien dat volhouden, juist wanneer het ongemakkelijk wordt, precies is wat een beweging nodig heeft.