De afgelopen tijd is een Israëlische podcast onder de naam Two Nice Jewish Boys in opspraak geraakt vanwege uitspraken die ronduit gruwelijk en verontrustend zijn. De twee hosts, Naor Meninga en Eytan Weinstein, bespreken met een opmerkelijk luchtige toon hun wens om de Palestijnse bevolking in Gaza uit te roeien. De vanzelfsprekendheid waarmee zij over genocidale acties spreken is niet alleen schokkend, maar ook symptomatisch voor de diepere, systematische dehumanisering die in delen van de Israëlische samenleving aanwezig is.
Een van de meest weerzinwekkende uitspraken die werd gedaan, is die waarin de hosts zeggen dat zij zonder aarzeling op een denkbeeldige knop zouden drukken om Gaza en haar bevolking te vernietigen. Ze stellen daarbij dat een meerderheid van Israëli’s hetzelfde zou doen, ook al zouden velen het niet publiekelijk durven toegeven. Wat deze uitspraken bijzonder gevaarlijk maakt, is niet alleen de inhoud ervan, maar ook de achtergrond van Meninga. Hij werkte namelijk meerdere keren voor de campagnes van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, waarmee hij niet zomaar een ‘fringe’ figuur is, maar deel uitmaakt van de politieke machinerie die het land bestuurt.
De vergelijking met de genocidale retoriek van Radio Rwanda in de aanloop naar de genocide van 1994 is hier treffend. Waar destijds radio werd gebruikt om de Hutu-bevolking op te zetten tegen de Tutsi’s, zien we nu dat er een platform in Israël is waar openlijk wordt gesproken over het ‘wissen’ van een volk. Dezelfde ontmenselijking die genocide elders in de geschiedenis heeft gevoed, lijkt hier opnieuw zijn lelijke gezicht te tonen.
De boodschap die deze podcast uitzendt, is niet enkel dat het lijden van Palestijnen wordt genegeerd, maar dat er een pervers genoegen wordt gehaald uit de pijn en het verlies dat deze mensen ervaren. Het idee dat men kan genieten van een concert in Tel Aviv, terwijl slechts enkele kilometers verderop mensen sterven van de honger of worden getroffen door bommen, benadrukt de absurde en groteske ongelijkheid tussen de twee samenlevingen die zo dicht bij elkaar leven.
Advertentie:
En toch is het belangrijk om te erkennen dat er ook dappere Israëli’s zijn die zich tegen deze dehumanisering verzetten. Zij komen op voor een visie van gelijkheid en vrede, waar joden en Palestijnen in harmonie samenleven. Maar zij vormen een geïsoleerde minderheid, en de mainstream Israëlische samenleving lijkt steeds verder te radicaliseren. Polls tonen aan dat een groot deel van de Joodse Israëli’s geen enkel probleem heeft met het stopzetten van humanitaire hulp aan Gaza, wat zou neerkomen op de hongerdood van duizenden mensen.
De genocidale uitspraken van de podcasthosts zijn niet alleen verwerpelijk, maar ook illegaal volgens zowel Israëlisch recht als het internationaal recht. Volgens de genocideconventie van 1948, die werd vertaald naar Israëlische wetgeving in 1950, is de oproep tot genocide strafbaar. Toch is er weinig reden om aan te nemen dat de Israëlische staat gerechtelijke stappen zal ondernemen tegen deze twee mannen. Dat zou immers een precedent scheppen dat tegen de bredere normalisering van geweld en haat in Israël ingaat.
Het is duidelijk dat de wereld niet stil kan blijven zitten terwijl deze retoriek zich verder verspreidt. Landen die Israël ondersteunen met wapens, economische hulp en diplomatieke steun, moeten beseffen dat zij een verantwoordelijkheid dragen. Zolang de internationale gemeenschap blijft wegkijken, blijven de fundamenten voor het structurele geweld tegen Palestijnen intact. Alleen door druk uit te oefenen, door sancties en door een herwaardering van wat acceptabel is in onze relaties met Israël, kan er misschien een einde komen aan dit aanhoudende onrecht.
De uitspraken van Meninga en Weinstein, hoe afschuwelijk ook, bieden een moment van reflectie. Ze laten zien hoe verontmenselijking wortel kan schieten en tot welk soort gewelddadig extremisme het kan leiden. Maar ze herinneren ons ook aan de noodzaak om op te komen voor de waardigheid en rechten van alle volkeren, juist in tijden van conflict en crisis.
De keuze voor Menselijkheid
Wat deze podcast laat zien, is niet slechts de haat van een paar individuen, maar een dieper liggende crisis van moraliteit en menselijkheid. De vraag is niet of Israël zijn eigen wetten zal naleven, maar of de wereld bereid is om de normen van menselijkheid en rechtvaardigheid te verdedigen. En zolang er mensen zijn, Israëlisch en Palestijns, die zich verzetten tegen deze normalisering van geweld, blijft er hoop dat de wereld ooit zal kiezen voor menselijkheid boven haat.