Hoeveel politieke geloofwaardigheid mag je inleveren voor macht? – Fleur Agema laat zien dat het antwoord pijnlijk laag ligt. Terwijl zorginstellingen onder druk staan en patiënten afhankelijk zijn van menselijke betrokkenheid, schuift zij op richting de kant van de investeerders. Waar ze ooit streed tegen de uitverkoop van de zorg, lijkt ze nu bereid om diezelfde zorg uit te leveren aan winstjagers. Het is een harde herinnering dat politieke macht vaak sneller principes opslokt dan burgers lief is.
Nog niet zo lang geleden stond Fleur Agema bekend als de felle bestrijder van “roofkapitalisten” in de zorg. Als PVV-Kamerlid voerde ze strijd tegen private equity – de particuliere investeerders die volgens haar de kwaliteit en toegankelijkheid van de zorg bedreigden. Haar vurige pleidooien voor een mensgerichte zorg sloegen aan bij haar achterban en schetsten een duidelijke koers: géén commerciële macht in de zorg.
Maar sinds haar aantreden als minister van Volksgezondheid is er iets opmerkelijks gebeurd. Dezelfde Agema die ooit pleitte voor een verbod op private equity, herhaalt nu de argumenten van haar voorganger, Conny Helder (VVD). Volgens de nieuwe minister zouden investeerders juist bijdragen aan “betaalbare zorg”, en een verbod zou juridisch bijna onhaalbaar zijn. Voor wie haar jarenlange strijd heeft gevolgd, voelt dit als een 180-graden draai.
Verwarring en Verontwaardiging
Die plotselinge koerswijziging blijft niet onopgemerkt. In de Tweede Kamer is de kritiek fel. SP-leider Jimmy Dijk sprak over een politieke draai “die zijn weerga niet kent” en verweet Agema dat ze VVD- en D66-retoriek klakkeloos overneemt. Zelfs het CDA reageerde verbaasd, toen Agema bedrijven als Co-Med – eerder onder vuur wegens winstgedreven praktijken – niet langer onder private equity wilde scharen.
Veelzeggend is dat haar eigen fractie de SP-motie steunde die opriep tot een verbod op private equity. Met andere woorden: de PVV stemde tegen haar eigen minister.
Integriteit op het Spel
Agema’s ommezwaai roept vragen op over haar politieke betrouwbaarheid. Hoe geloofwaardig is een bewindspersoon die als Kamerlid streed tegen marktwerking, maar als minister die principes loslaat zodra bestuurlijke verantwoordelijkheid lonkt?
De zorg is te belangrijk om te laten schipperen tussen politieke pragmatiek en verkiezingsbeloften. Burgers verwachten duidelijke, principiële keuzes – niet een minister die haar standpunten inruilt voor bestuurlijk gemak.
Een Breder Probleem
Het verhaal van Fleur Agema is helaas niet uniek. Het past in een patroon waarin politici, eenmaal aan de macht, hun scherpe randen inruilen voor bestuurlijke compromissen. Maar in de zorg is de inzet te hoog: hier gaat het om mensen, niet om rendementscijfers. Het toelaten van private equity kan leiden tot hogere kosten, lagere kwaliteit en een zorgstelsel dat steeds verder afdrijft van zijn maatschappelijke kern.
Agema’s politieke transformatie is daarmee meer dan een persoonlijke draai. Het is een waarschuwingssignaal: als zelfs de felste tegenstanders van marktwerking hun principes laten varen, wie bewaakt dan nog de publieke zorg?
