Close-up van een tatoeage met de datum 7.10.2023 op een onderarm.
Een tatoeage op de onderarm van een man met de datum 7.10.2023, mogelijk verwijzend naar de gebeurtenissen op die dag in Israël.

Naomi Klein: Israël en het Misbruik van Trauma na 7 Oktober

5 minutes, 31 seconds Read

Na de gebeurtenissen van 7 oktober, toen Hamas een gewelddadige aanval uitvoerde op Israël, is de wereld getuige van de escalatie van een conflict dat diep geworteld is in geschiedenis, bezetting en koloniale praktijken. Naomi Klein, een vooraanstaand kritisch denker en activist, heeft zich uitgesproken over hoe Israël deze tragedie gebruikt om verdere onderdrukking tegen Palestijnen te rechtvaardigen.

Klein’s visie gaat verder dan de directe gebeurtenissen en werpt een licht op de structurele en historische factoren die deze tragedie mogelijk hebben gemaakt, en hoe Israël en internationale actoren geweld legitimeren.


Advertentie:


Als een vooraanstaand kritisch denker, activist en bestuurslid van Jewish Voice for Peace, heeft Naomi Klein zich uitgesproken over hoe Israël de tragedie van die dag gebruikt om nog meer geweld en onderdrukking tegen Palestijnen te rechtvaardigen. Klein’s visie gaat verder dan de oppervlakkige analyse van de directe gebeurtenissen en werpt een licht op de diepere structurele en historische factoren die deze tragedie mogelijk hebben gemaakt, en de manier waarop Israëlische en internationale actoren deze gebruiken om verder geweld te legitimeren.

De Wapenisering van Joods Trauma

Een van Klein’s centrale thema’s is de manier waarop Israël, en zijn supporters wereldwijd, gebruik maken van historisch Joods trauma—met name de Holocaust—om hun huidige beleid en militaire acties te rechtvaardigen. Na 7 oktober werd de aanval door Israël en veel Westerse media vrijwel onmiddellijk vergeleken met de Holocaust, een analogie die volgens Klein zowel historisch incorrect als politiek gevaarlijk is. Het verkleint niet alleen de schaal en impact van de Holocaust, maar versterkt ook de mythe dat Israël een staat is die constant met uitroeiing wordt bedreigd—terwijl het in werkelijkheid een van de machtigste militaire mogendheden in de regio is, met steun van de Verenigde Staten en andere wereldmachten.

Klein stelt dat deze vergelijking van Palestijnen met Nazi’s en de framing van Israël als eeuwig slachtoffer een koloniale strategie is die bedoeld is om hun onderdrukking en geweld te verdoezelen. Ze betoogt dat dit soort retoriek de internationale gemeenschap dwingt om Israël onvoorwaardelijk te steunen, ongeacht de mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden die het begaat. Deze framing legt volgens haar ook de grondslag voor het soort strafmaatregelen dat Israël sinds 7 oktober heeft toegepast, waaronder bombardementen op Gaza, wat neerkomt op collectieve straffen voor een hele bevolking.

Israël als Koloniale Staat

Klein heeft altijd het idee verworpen dat Israël een uitzonderlijke staat is, buiten de normale regels van kolonialisme en bezetting. Ze stelt dat het Zionistische project—dat de oprichting van de staat Israël rechtvaardigde als een antwoord op Joods lijden—ook een vorm van kolonialisme is, waarbij Palestijnen worden verdreven en gemarginaliseerd om plaats te maken voor een door de staat gesanctioneerde Joodse meerderheid.

Na 7 oktober benadrukt Klein hoe de Israëlische staat deze aanval gebruikt om zijn koloniale project voort te zetten en zelfs te intensiveren. Het beleid van bombardementen en de voortdurende blokkade van Gaza ziet ze als een voortzetting van het etnisch zuiveringsbeleid dat begon met de Nakba in 1948. Klein stelt dat Israël het geweld tegen Palestijnen gebruikt om hun verzet te criminaliseren, en tegelijkertijd de internationale steun voor de Palestijnse zaak te ondermijnen door hen af te schilderen als terroristen die uit zijn op de vernietiging van Israël.

De Gevaarlijke Vermenging van Herdenkingscultuur en Militarisme

Een opvallend punt in Klein’s analyse is haar kritiek op de manier waarop Israël zich bedient van wat zij “herdenkingscultuur” noemt. Ze merkt op dat het land, kort na 7 oktober, talloze artistieke, technologische en toeristische initiatieven lanceerde om de aanval te herdenken—van toneelstukken en films tot bloedige modeshows en ‘donkere’ toeristische attracties. Deze culturele producten zijn volgens Klein niet bedoeld om het trauma te verwerken, maar om het geweld te rationaliseren en te rechtvaardigen.

Klein wijst erop dat veel van deze gedenktekens bedoeld zijn om de Israëlische bevolking, en de Joodse diaspora, in een permanente staat van trauma en wraaklust te houden. Dit zorgt ervoor dat een vreedzame, politieke oplossing onbereikbaar blijft, omdat elke poging tot kritiek op Israël of het aandringen op Palestijnse rechten wordt afgewezen als een aanval op het Joodse bestaan zelf. Klein benadrukt dat dit een gevaarlijke cyclus van geweld creëert, waarbij zowel Israëli’s als Palestijnen gegijzeld worden door een cultuur van trauma en wraak.

Koloniale Wraak en Ethnische Zuivering

Volgens Klein gebruikt Israël het trauma van 7 oktober om zijn al bestaande plannen voor etnische zuivering en territoriale expansie te intensiveren. Ze wijst op de opmerkingen van Israëlische politici die openlijk hebben gesproken over het “wegvagen” van Gaza of het herbevolken van Palestijnse gebieden met Joodse kolonisten. In dit proces, stelt Klein, wordt Joods lijden gebruikt als een moreel schild om een politiek van vernietiging te rechtvaardigen.

Het idee dat Israël vecht voor zijn bestaan, in een strijd van “goed tegen kwaad”, biedt volgens haar de dekmantel voor extreme militaire acties, waaronder het doden van duizenden Palestijnse burgers en de vernietiging van infrastructuur in Gaza. Klein noemt dit een vorm van koloniale wraak—waarbij een kolonisator geweld gebruikt om elke vorm van verzet de kop in te drukken en tegelijkertijd de controle over land en middelen verder uit te breiden.

De Roep om Rechtvaardigheid

In plaats van zich te verschuilen achter trauma en militarisme, pleit Klein voor een radicaal andere benadering: collectieve actie en solidariteit om een rechtvaardige toekomst voor zowel Israëli’s als Palestijnen te creëren. Ze wijst op de groeiende bewegingen binnen Israël, de Joodse diaspora, en wereldwijd die opkomen voor Palestijnse rechten en tegen de onderdrukking en koloniale praktijken van de Israëlische staat. Volgens haar kunnen we alleen via deze collectieve inspanningen een einde maken aan de cyclus van geweld en een toekomst van gelijkheid en rechtvaardigheid bereiken.

Klein sluit haar analyse af met een krachtige boodschap: zolang Israël zijn geschiedenis van kolonialisme niet erkent, zal het blijven gevangen zitten in een dodelijke spiraal van geweld. De eerste stap naar echte vrede is het erkennen van de rechten en het menselijk leed van Palestijnen—iets wat, volgens Klein, de staat Israël actief vermijdt, maar wat cruciaal is voor een betere toekomst voor iedereen.

Naomi Klein’s kritiek op Israël na 7 oktober is diepgaand en confronterend. Ze roept op tot een herziening van de Israëlische strategie die gebaseerd is op het wapen van Joods trauma, en pleit voor een radicale herwaardering van de rechten van Palestijnen. Haar analyse laat zien dat vrede pas mogelijk is wanneer er erkenning is van het kolonialisme en de misdaden die aan de basis van de staat Israël liggen.


Responsive Banner

Aanbevolen voor jou