Illustratie van een karikaturaal jaren ’50-gezin in een traditionele woonkamer; moeder in rollers en schort met salade, vader met krant en pijp, kind op de grond met speelgoed, en baby in kinderwagen.
Een humoristische weergave van een traditioneel jaren ’50-gezin, waarin de normen van die tijd duidelijk zichtbaar worden.

Hoog Tijd voor Menselijke Waarden

6 minutes, 33 seconds Read

Laat de ‘Family Values’ vlag vallen – In de Amerikaanse politiek is er een term die vaak rondzingt, vooral aan de conservatieve kant van het spectrum: “family values.” Deze “gezinswaarden” klinken onschuldig, zelfs positief, alsof het gaat om de bescherming van huiselijke warmte en hechte families. Maar onder de oppervlakte is dit begrip vaak een wapen in de strijd tegen diversiteit en inclusie, vooral gericht tegen de LGBTQ+ gemeenschap. “Family values” is daarmee een misleidende term, en wel eentje met verstrekkende gevolgen voor mensen die zich niet in de heteronormatieve mal laten persen.

Een Valse Nostalgie als Fundament

De zogenaamd universele gezinswaarden die in de VS worden opgehemeld, zijn in werkelijkheid producten van een specifieke historische context en ideologie. Ze zijn gebouwd op een nostalgie die terugverlangt naar een tijd waarin afwijking van de norm simpelweg niet zichtbaar of bespreekbaar was – een tijd waarin de samenleving de schijn van uniformiteit ophield door alles wat buiten de norm viel te verdrukken en te onderdrukken. De idealen waar bewegingen zoals MAGA (Make America Great Again) naar terugverlangen, zijn gestoeld op een fictieve versie van de jaren vijftig: een periode van kerngezinnen, heldere genderrollen, en nauwelijks zichtbare diversiteit. Voor velen was dit geen tijd van harmonie, maar van onderdrukking en uitsluiting.

Politici zoals JD Vance, auteur van Hillbilly Elegy, MAGA-senator en mogelijke toekomstige vice-president van de VS, omarmen deze nostalgie maar al te graag en geven die vaak een denigrerende draai. Hij beschreef bijvoorbeeld alleenstaande vrouwen zonder kinderen als “cat-ladies,” waarmee hij hen neerzette als gefaalde en ongelukkige mensen. In zijn ogen zijn zij een gevolg van een ontspoorde samenleving. Maar in werkelijkheid veracht dit soort uitspraken iedereen die buiten de normen valt van het traditionele kerngezin. Vance’s opmerking past precies binnen de “family values” agenda: het neerbuigend spreken over levenskeuzes die afwijken van het kerngezin om mensen te dwingen zich naar ouderwetse standaarden te voegen. Alleenstaande ouders, polyamoreuze relaties, samengestelde gezinnen, en ja, ook de “cat-ladies” waar Vance het over had, worden door deze retoriek genegeerd, geminacht of zelfs actief aangevallen.

De Gevolgen: Actieve Uitsluiting en Discriminatie

De “family values”-retoriek gaat niet alleen over woorden, maar vormt de ideologische basis voor concrete politieke acties die LGBTQ+ rechten en gendergelijkheid willen ondermijnen. Beleid gericht op het beperken van homohuwelijken, adoptie door LGBTQ+ stellen en toegang tot genderbevestigende zorg zijn slechts enkele voorbeelden van hoe conservatieve krachten structurele discriminatie rechtvaardigen met de schijnbare bedoeling om ‘de traditionele familie te beschermen’.

Maar wat heeft een samenleving werkelijk aan normen die hele bevolkingsgroepen uitsluiten en marginaliseren? Een beperkt gezinsmodel creëert niet alleen een vijandige omgeving voor LGBTQ+ personen en alleenstaanden, maar zet ook een giftige standaard waarin elke afwijking van de norm als bedreiging wordt gezien. Het gaat hier niet om de bescherming van gezinnen, maar om de handhaving van rigide sociale normen die diversiteit en zelfexpressie onderdrukken. Het is een angstgedreven constructie, bedoeld om de status quo van patriarchale en heteronormatieve structuren te behouden. Het wekt de illusie dat alles wat anders is, verkeerd is – dat wie zijn eigen keuzes maakt, de samenleving zou ondermijnen.

Menselijke Waarden: Een Inclusief Alternatief

Wat we werkelijk nodig hebben, is niet de terugkeer naar een fictieve, homogene samenleving die nooit echt bestond, maar een eerlijke omarming van menselijke waarden die de diversiteit van ons leven erkennen. In plaats van ‘family values’ zouden we moeten spreken over menselijke waarden. Dit betekent waarden die werkelijk universeel zijn en passen bij een moderne samenleving: rechtvaardigheid, vrijheid, respect voor autonomie en diversiteit, en erkenning van de waarde van elke leefvorm. In een maatschappij die menselijke waarden boven gezinswaarden stelt, zou de nadruk liggen op de waardigheid van elk individu, op solidariteit, en op het recht van ieder mens om zijn of haar eigen leven in te vullen zonder onderdrukt te worden door de normen van anderen.

Een samenleving gebouwd op menselijke waarden erkent dat gezinnen in alle soorten en maten bestaan. Het erkent dat liefde, zorg en wederzijds respect niet gebonden zijn aan gender of seksualiteit. Het erkent ook dat het de taak van de samenleving is om iedereen te ondersteunen, ongeacht hoe zij hun leven vormgeven. Het betekent ook minder afhankelijkheid van gezinsstructuren voor basisbehoeften zoals zorg en welzijn en meer investering in gemeenschappelijke structuren die voor iedereen toegankelijk zijn. Want waarom zouden we individuele verantwoordelijkheid binnen een gezin zo benadrukken als we ook collectieve verantwoordelijkheid kunnen omarmen?

Het Terugwinnen van Waarden

Laten we de term ‘waarden’ niet langer overlaten aan degenen die het gebruiken om te verdelen. Laten we waarden opnieuw definiëren en invullen met een inclusieve en empathische visie. De vrijheid om eigen keuzes te maken in relaties, om onafhankelijk te leven, of om een gezin te vormen buiten het heteronormatieve huwelijk, is een sociale verworvenheid die solidariteit, gelijkheid en rechtvaardigheid in de samenleving versterkt. Het is juist deze vrijheid die door het frame van “family values” onder vuur komt te liggen.

De obsessie met het kerngezin als enige ‘waardevolle’ levensstijl is niets minder dan een conservatieve angstreactie op een veranderende wereld die sociale rechtvaardigheid omarmt. Menselijke waarden, gebaseerd op solidariteit en inclusiviteit, zouden leidend moeten zijn: niet een systeem dat mensen afrekent op wie ze liefhebben, hoe ze wonen, of of ze kinderen hebben, maar een maatschappij die vrijheid en waardigheid vooropstelt.

De volgende keer dat we “family values” horen in politieke debatten of media, moeten we ons afvragen: wiens belang dienen deze waarden echt? Zijn ze er om een samenleving te bouwen waarin iedereen een gelijke kans heeft, of zijn ze er om controle te houden over mensen door hen in een bepaalde rol te dwingen? Als we werkelijk geloven in waardigheid en vrijheid, dan is het tijd om de vlag van “family values” te laten zakken en ruimte te maken voor een nieuwe standaard – een standaard van menselijke waarden, waarin iedereen een plek heeft.

Het Mythewapen van Rechts: Hoe ‘Genderverandering voor Gevangenen’ de Echte Progressieve Agenda Overschaduwt

Conservatieve media in de VS hebben het idee van “genderverandering voor gevangenen” opgeblazen tot een angstbeeld, bedoeld om progressieve kandidaten in diskrediet te brengen en kiezers te polariseren. Deze kwestie, in werkelijkheid nauwelijks aanwezig in het programma van de Democratische Partij, wordt door de rechterzijde herhaaldelijk gepresenteerd als hét bewijs dat links de “verkeerde prioriteiten” zou stellen en “buiten de realiteit” leeft. Het gevolg? Terwijl progressieven zich richten op thema’s zoals betaalbare gezondheidszorg, huisvesting en een leefbaar minimumloon, worden ze voortdurend teruggefloten door karikaturen van hun beleid die bij miljoenen kijkers als waarheid binnenkomen.

De mythe dat progressieven zich zouden inzetten voor dure geslachtsbevestigende operaties voor gevangenen is niet alleen feitelijk onjuist, maar ook een perfecte illustratie van de manipulatieve kracht van conservatieve propaganda. Rechts investeert honderden miljoenen dollars in advertenties en nieuwssegmenten die de focus op marginale thema’s leggen, zodat de gemiddelde kiezer gaat geloven dat progressieven zich met irrelevante of zelfs “gevaarlijke” ideeën bezighouden. Terwijl deze onwaarheden rondgaan, raakt de werkelijke progressieve agenda – namelijk een focus op gelijkheid, economische zekerheid, en rechtvaardige gezondheidszorg – ondergesneeuwd door een door rechts gecreëerde mediabubbel.

Om deze tactiek te doorbreken, moeten progressieven niet alleen hun standpunten helder blijven communiceren, maar ook voortdurend de strategie van rechts blootleggen: het opblazen van irrelevante kwesties om de werkelijke thema’s waar progressieven voor staan te verdoezelen. Zolang deze propagandamachine kiezers doet geloven dat genderverandering voor gevangenen een centrale zorg van links is, wordt de focus op belangrijke kwesties als inkomensongelijkheid en betaalbare zorg tenietgedaan door een door rechts georkestreerde afleiding.


Film noir-stijl illustratie van een man in een trenchcoat en een vrouw in een traditionele jurk, met sterke licht-donker contrasten die patriarchale manipulatie en genderrollen uitbeelden.

Tradwives, Patriarchale Manipulatie en de Dreiging voor Gendergelijkheid

In een steeds complexere wereld zien we een opvallende terugkeer naar traditionele genderrollen. Van Andrew Tate tot de “tradwife”-beweging: een groeiende groep mannen en vrouwen grijpt terug naar nostalgische ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Waarom lijkt het ideaal van de onderdanige huisvrouw, ondanks decennia van feministische vooruitgang, opnieuw aantrekkelijk? En welke rol spelen figuren zoals Andrew Tate hierin?


Advertentie:


Aanbevolen voor jou