Mohammed Abu al-Jolani, leider van HTS, voor en na zijn rebranding door westerse media.
Mohammed Abu al-Jolani, leider van HTS, gepresenteerd als vrijheidsstrijder na westerse mediacampagnes.

Het Cynische Schaakspel

4 minutes, 33 seconds Read

Van ‘War on Terror’ naar Woke Al-Qaeda – In 2024 is het onmogelijk te negeren: de Westerse wereld heeft een voormalige Al-Qaeda-leider, Mohammed Abu al-Jolani, gerebrand als een ‘pragmatische vrijheidsstrijder’. Hoe kan het dat iemand met een bloedig verleden plots wordt gevierd in krantenkoppen? Dit is niet zomaar hypocrisie—dit is geopolitiek theater op zijn scherpst.

Het contrast met het verleden is schrijnend: dezelfde Westerse machten die twintig jaar lang Afghanistan bombardeerden onder het mom van de ‘War on Terror’, lijken nu enthousiast over een afgeleide van Al-Qaeda die controle heeft over delen van Syrië.


Advertentie:


Stel je voor dat je op 12 september 2001 tegen een Amerikaan had gezegd dat Westerse kranten in 2024 een Al-Qaeda-leider zouden presenteren als vrijheidsstrijder. De reactie zou zonder twijfel ongeloof zijn geweest. Toch staan we hier nu.

De Opkomst van HTS en het Westerse Geheugenverlies

Mohammed Abu al-Jolani was ooit lid van ISIS, destijds bekend als Al-Qaeda in Irak. Hij werd door ISIS-leider Abu Bakr al-Baghdadi naar Syrië gestuurd om Jabhat al-Nusra op te richten—de Syrische tak van Al-Qaeda. Deze groepering voerde bloedige campagnes tegen burgers, bombardeerde markten en wakkert sektarische oorlogen aan. Hoe kan een groep met zo’n destructief verleden nu als strategische partner worden gepresenteerd?

Het antwoord is even cynisch als eenvoudig: Westerse geopolitieke belangen. Wanneer extremistische groeperingen in lijn handelen met Westerse doelstellingen, worden ze niet langer als ‘terroristen’ gezien. De term ‘terrorisme’ is in de praktijk geen objectieve aanduiding, maar een politiek instrument.

Mohammed Abu al-Jolani is niet zomaar een leider. Zijn organisatie, HTS, wordt niet alleen door Westerse machten getolereerd, maar zelfs strategisch ingezet. Ondanks een $10 miljoen beloning op zijn hoofd door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, wordt Jolani door CNN gefotografeerd in militaire fatigues, kijkend naar de horizon, als onderdeel van een zorgvuldig uitgedacht PR-narratief.

Blowback: Het Cyclische Drama

De geschiedenis zit vol voorbeelden van Westerse steun aan extremistische groeperingen, met verwoestende gevolgen. In de jaren ’80 financierde de CIA de Mujahideen in Afghanistan—waaronder Osama bin Laden—om de Sovjets te bestrijden. Het resultaat? De aanslagen van 9/11. In Libië werd Gaddafi omvergeworpen met Westerse hulp, waarna het land in chaos verviel en jihadistische groeperingen de macht grepen. In Manchester pleegde een extremist, ooit gesteund als ‘rebel’ in Libië, in 2017 een aanslag op een Ariana Grande-concert.

Les wordt er niet geleerd, omdat er simpelweg geen les te leren valt. Het doel van deze interventies is nooit veiligheid, vrede of stabiliteit geweest—het is geopolitieke controle, economische dominantie en toegang tot grondstoffen.

Terwijl Al-Qaeda in Irak destijds chaos zaaide met sektarische bomcampagnes, wordt HTS nu door Turkije ondersteund met training en wapens, terwijl Qatar genereus bijdraagt aan de financiering.

De Hypocrisie van Westerse Diplomatie

Niet alleen extremistische groeperingen krijgen een nieuwe laklaag wanneer ze zich voegen naar Westerse belangen, ook dictators worden afwisselend gedemoniseerd of omarmd. In 2001 werd Assad door Tony Blair hartelijk ontvangen in Londen. Een jaar later dineerde Assad met de Britse koningin. Niet omdat Blair om mensenrechten gaf, maar omdat Assad destijds paste in het Westerse strategische plaatje.

Wanneer dictators zich echter verzetten tegen Westerse hegemonie, verandert de toon snel. Assad werd het doelwit van een smerige burgeroorlog, grotendeels gefinancierd en gewapend door buitenlandse machten. Operatie Timber Sycamore, een clandestiene CIA-operatie, pompte miljarden dollars in rebellengroeperingen om het regime omver te werpen. Ondertussen profiteerde Israël van de chaos en versterkte het zijn positie op de bezette Golanhoogten.

In Westerse beleidskringen betekent ‘terrorisme’ simpelweg geweld dat hun belangen schaadt. Wanneer dezelfde daders geweld inzetten tegen vijanden van het Westen, worden ze getransformeerd tot ‘rebellen’.

De Israëlische Agenda en de Midden-Oostenpuzzel

Netanyahu’s strategie voor een ‘Groot-Israël’ draait om het verzwakken van staten die weerstand kunnen bieden tegen de Israëlische bezetting. Syrië, Iran, Hezbollah—ze staan allemaal op de lijst.

Israël heeft geprofiteerd van de instabiliteit in Syrië. Meer dan 800 luchtaanvallen hebben Syrië’s militaire capaciteiten verwoest en de bevoorradingslijnen tussen Iran en Hezbollah afgesneden. Terwijl delen van Syrië onder toezicht van Turkije, Saudi-Arabië en de VS staan, breidt Israël zijn controle over de Golanhoogten uit en versterkt het zijn strategische positie.

Naast militaire dominantie speelt energie een cruciale rol. De blokkade van de gaspijpleiding tussen Qatar en Turkije was jarenlang een obstakel voor Westerse economische belangen. Met de opkomst van HTS lijkt dit project weer binnen handbereik.

De Georganiseerde Chaos van het Westen

Eerst wordt een leider of groep gedemoniseerd, vervolgens vervangen door iets wat zogenaamd beter is—maar zelden werkelijk beter ís.

Het punt is niet dat Assad of Gaddafi goede leiders waren. Het punt is dat Westerse interventies zelden leiden tot iets beters. Syrië is niet bevrijd—het is verscheurd.

Het doel van Westerse inmenging is nooit vrede of stabiliteit geweest, maar gecontroleerde chaos die militaire aanwezigheid, wapenverkoop en geopolitieke dominantie rechtvaardigt.

Wat Nu?

De Syrische bevolking verdient vrede, democratie en soevereiniteit. Maar zolang hun land wordt gebruikt als een speelveld voor wereldmachten, blijft dat een verre droom.

De hypocrisie van het Westen is niet nieuw, maar in een tijdperk van mediaconsumptie op topsnelheid wordt het steeds moeilijker om de leugens te ontmaskeren.

Zolang extremisten worden herverpakt als vrijheidsstrijders en dictators als bondgenoten, blijft het Midden-Oosten gevangen in een eindeloze cyclus van geweld en uitbuiting.

De eerste stap naar verandering? Erkennen dat de belangen van de Westerse elite niets te maken hebben met vrede, veiligheid of mensenrechten. Dit schaakspel draait enkel om macht en controle—en het is hoog tijd dat we dat hardop blijven zeggen.


Advertenties: Door op een van de advertenties te klikken, help je ons enorm—het kost jou niets, maar maakt een groot verschil voor ons!


Aanbevolen voor jou