Het Amerikaanse gevangenissysteem is ongekend in zijn omvang: geen ander land sluit zoveel van zijn volwassen inwoners op. Met 860 gedetineerden per honderdduizend inwoners, volgens de laatste cijfers van het Bureau voor Justitie Statistieken, is het aantal in de VS zestien keer zo hoog als in Nederland. Ruim twee miljoen mensen zitten momenteel vast.
De harde realiteit van gevangenissen
Ongeveer 20% van de gevangenen ervaart seksueel misbruik door medegevangenen of hun bewakers. Federale gevangenissen kampen met een overbevolking van 130% boven hun capaciteit, en 1 op de 6 gevangenen lijdt aan een mentale aandoening. Het aantal psychisch gestoorden in Amerikaanse gevangenissen is tot vier keer hoger dan in psychiatrische instellingen.
In veel Amerikaanse staten worden veelplegers bij drie veroordelingen levenslang opgesloten, volgens de ’three strikes and you’re out’-regel. Dit kan leiden tot onterechte veroordelingen van onschuldige personen.
Advertentie:
De War on Drugs: Oorsprong en Escalatie
De “war on drugs” begon in de jaren 70 onder president Nixon en werd in 1982 door president Reagan verder geïntensiveerd. Dit leidde tot massale incarceratie, verplichte minimumstraffen en een onevenredige impact op Afro-Amerikaanse en Latino gemeenschappen. Onder Reagan verdubbelde het aantal gedetineerden, met een stijging van 600% in de federale gevangenissen. De militarisering van de politie en de stijgende maatschappelijke kosten waren directe gevolgen.
De ‘war on drugs’ veranderde van een campagne tegen drugs in een wapen tegen gemeenschappen, waarbij het beleid leidde tot systematische ongelijkheden en de verwoesting van talloze levens.
In de jaren 90 zag president Clinton de drugsoorlog escaleren om de zogenaamde Reagan-Democraten in het Zuiden terug te winnen. Clinton overszag de grootste toename van zwarte gedetineerden in de geschiedenis van de VS. Hij voerde maatregelen in die drugsveroordeelden uitsloten van publieke huisvesting en voedselbonnen, een beleid dat de levensomstandigheden van vele gezinnen ernstig verstoorde.
De strafmaatregelen voor softdrugs zoals marihuana zijn ook streng. Rechters zijn verplicht om zware straffen op te leggen voor drugsovertredingen, wat vooral minderheden treft.
Impact op Gemeenschappen en Raciale Ongelijkheid
De drugsoorlog is in wezen een oorlog tegen arme, gekleurde gemeenschappen. Het Amerikaanse strafrechtssysteem is voornamelijk gericht op het verhogen van het aantal arrestaties, wat financieel voordelig is voor het openbaar ministerie. Het is een cijferspel: de politie ontvangt bonussen voor het aantal arrestaties, wat leidt tot veel zogenaamde “stop and frisk”-operaties in arme stadswijken. Deze strategie heeft geresulteerd in een schokkend hoge arrestatiecijfers voor minderheden. In 2019 was 50% van de gedetineerden zwart of Latino, hoewel deze groepen slechts 30% van de bevolking uitmaken. De wetgeving van 1994, zoals de Wet tegen Geweldsmisdrijven, heeft deze trend versterkt en wordt vaak gezien als een voortzetting van de Amerikaanse apartheid.
Een Moderne Vervangingen van Jim Crow
De gevolgen voor ex-gevangenen zijn verwoestend. 2% van de Amerikaanse volwassenen en 14% van de Afro-Amerikanen hebben een levenslang stemverbod. Mensen met een strafblad verliezen veel burgerrechten, zoals het recht om te stemmen, deel te nemen aan een jury, en worden vaak uitgesloten van sociale voorzieningen, huisvesting en werk.
De moderne strafrechtelijke praktijken hebben de historische onrechtvaardigheden niet uitgewist, maar opnieuw vormgegeven, waardoor een nieuwe generatie wordt gevangen in een systeem van raciale onderdrukking.
Dit systeem herintroduceert een vorm van raciale kasten, vergelijkbaar met het convict leasing-systeem na de Burgeroorlog. Vroeger werden zwarten voor kleine vergrijpen gearresteerd en vervolgens verhuurd aan plantages, waarbij ze nooit in staat waren om hun schuld af te betalen. Vandaag de dag zorgt het strafrechtssysteem ervoor dat de rechten van ex-gevangenen drastisch worden beperkt, wat de raciale ongelijkheid in de VS versterkt. Zoals Michelle Alexander stelt in haar boek The New Jim Crow, “In Amerika hebben we het raciale kaste-systeem niet zozeer beëindigd, maar simpelweg herontworpen met ons strafrecht.”
Een Oproep tot Hervorming
De “war on drugs” heeft niet alleen geleid tot een ongekende stijging van het aantal gedetineerden, maar heeft ook diepgewortelde raciale ongelijkheden in het Amerikaanse strafrechtssysteem blootgelegd en verergerd. Het huidige systeem heeft verregaande gevolgen voor de sociale structuur van de VS en veroorzaakt onterecht leed voor de meest kwetsbaren in de samenleving. Het is tijd voor een nationale dialoog over gerechtigheid en gelijkheid in het strafrechtssysteem. Beleidsmakers moeten de wetgeving herzien, inzetten op rehabilitatie en preventie in plaats van straf, en systemische raciale ongelijkheden aanpakken. Alleen door deze hervormingen kan Amerika een rechtvaardiger en inclusiever strafrechtssysteem opbouwen.
Advertenties: Door op een van de advertenties te klikken, help je ons enorm—het kost jou niets, maar maakt een groot verschil voor ons!