Ahmed al-Sharaa, leider van HTS, belooft een inclusief Syrië, maar macht blijft gecentraliseerd. Minderheden protesteren tegen uitsluiting, terwijl regionale conflicten aanhouden. Zijn beleid roept vragen op over democratie, rechten en hoop in een verscheurd land.
De escalatie in Gaza legt bloot hoe Israël met controle en bezetting de Palestijnse autonomie ondermijnt. Onder Netanyahu’s beleid is deze strategie verankerd geraakt, waardoor een duurzame vrede steeds verder uit zicht raakt en het conflict alleen maar escaleert.
Naomi Klein bekritiseert hoe Israël na 7 oktober Joods trauma inzet om geweld tegen Palestijnen te rechtvaardigen. Ze legt de nadruk op de koloniale en bezettingsgeschiedenis die aan de basis ligt van het aanhoudende conflict en de onderdrukking.
Amana en de Gush Emunim-beweging stimuleren de uitbreiding van Israëlische nederzettingen, ondersteund door Amerikaanse donoren die miljoenen bijdragen. Dit versterkt de nederzettingenbeweging en belemmert de vrede in het Israëlisch-Palestijns conflict.
De aanslag in Hebron in februari 1994 door Baruch Goldstein, waarbij 29 Palestijnen werden gedood, verergerde de Israëlisch-Palestijnse spanningen en had een grote impact op het vredesproces. Dit tragische incident blijft een belangrijk symbool van het conflict.