Private investeerders dringen diep door in zorg, kinderopvang, wonen en onderwijs. Banken voeden deze overnamegolf met goedkoop krediet, terwijl publieke middelen weglekken. Het resultaat: hogere kosten, minder zeggenschap en groeiende kwetsbaarheid van essentiële voorzieningen.
De strijd tussen arbeid en kapitaal duurt voort. Van de negentiende-eeuwse arbeiderswijken in Amsterdam tot hedendaagse platformwerkers: alleen collectieve actie en solidariteit kunnen de macht van bedrijven breken en waardigheid en zekerheid herstellen.
De mythe van persoonlijke verantwoordelijkheid verhult structurele ongelijkheid en maakt mensen afhankelijk van flexwerk, schulden en onzekerheid, terwijl ware vrijheid pas begint wanneer niemand meer bang hoeft te zijn voor tekorten.
De wereldorde van 2025 verschuift naar multipolariteit: Rusland, China en India winnen terrein, BRICS groeit, en het Westen reageert defensief. Amerika behoudt macht, maar zonder vanzelfsprekend leiderschap, terwijl Europa worstelt met strategische richting.
Leonard E. Read inspireerde het moderne libertarisme met zijn lofzang op de vrije markt. Zijn denken verheerlijkte vrijwillige ruil, maar negeerde ongelijkheid en de cruciale rol van collectieve voorzieningen.
Brexit beloofde vrijheid en voorspoed maar leverde hogere prijzen, minder rechten en meer afleiding. Machthebbers en media sturen het debat naar cultuurstrijd terwijl echte sociale en economische problemen onbesproken blijven.
Platformwerkers navigeren flexibel, maar onder hoge druk: ze werken lange dagen, onder digitale controle en zonder zekerheid. In Amsterdam ontstaan alternatieven waarin ze zelf eigenaar zijn en keuzes maken, en daarmee bouwen ze, stap voor stap, aan solidariteit en autonomie.
Analyse van de groei van maffia-sympathie in Turkije en Amsterdam, waar sociale leemtes ruimte scheppen voor informele macht. Nadruk ligt op gemeenschapsweerbaarheid, coöperatieve alternatieven en solidariteit als antwoord op criminele netwerken en neoliberale afbraak.
Samenwerking tussen cultuur, technologie en individuele keuzes ontregelt het monopolie van staten. Terwijl de Amerikaanse aantrekkingskracht afneemt, bouwt China aan een eigen mix van infrastructuur, verhalen en popcultuur. Macht toont zich steeds vaker horizontaal in netwerken van symbolen en gemeenschappen.
Trump wint arbeiders voor zich met illusies van rijkdom en macht, terwijl zijn beleid ongelijkheid verdiept. Als deze luchtbellen barsten, rest woede—of de kans op nieuwe solidariteit.
