Hij is zelden in beeld. Geen talkshows, geen interviews, geen publieke toespraken. Toch drukt Sir Trevor Chinn al decennia een onzichtbare stempel op de Britse politiek. Met een fortuin om uit te delen en een netwerk dat diep in Westminster reikt, bepaalt hij wie opstijgt, wie struikelt, en welke buitenlandse belangen in Londen onaantastbaar blijven.
Chinn is geen man van publieke macht, maar van stille invloed. Hij hielp Keir Starmer omhoog, stond klaar om het zogenoemde Corbyn-project te torpederen, en zorgt er al jaren voor dat zowel Labour als de Conservatieven op één lijn blijven als het gaat om Israël en zijn koloniale ambities in Palestina.
Het Corbyn-project was de bijnaam voor de linkse koers die Labour onder Jeremy Corbyn insloeg tussen 2015 en 2019. Corbyn wilde de partij terugbrengen naar haar socialistische wortels, met forse investeringen in publieke voorzieningen, strengere belastingen voor de rijken en een uitgesproken anti-oorlogsstandpunt. Zijn steun voor Palestijnse rechten en zijn felle kritiek op westerse interventiepolitiek maakten hem tot een paria bij de gevestigde macht – zowel binnen zijn eigen partijtop als bij de Britse media. Voor lobbyisten als Chinn was Corbyns opkomst een existentiële dreiging: een Labour-regering onder zijn leiding zou de vanzelfsprekende pro-Israëlische consensus kunnen doorbreken.
In november ontving Chinn uit handen van de Israëlische president Isaac Herzog de prestigieuze Presidential Medal of Honor, een onderscheiding voor zijn “dienst aan de staat Israël en het Joodse volk.” Voor wie Chinns werk kent, was dit vooral een formele bekroning van wat hij al decennialang doet: een leven lang lobbyen achter gesloten deuren, zorgvuldig geruild voor politieke invloed in Londen.
Geld als wapen
In Westminster heeft loyaliteit zelden een vaste prijs – maar gratis is ze nooit. Sinds de jaren tachtig heeft Sir Trevor Chinn miljoenen gepompt in zowel Labour als de Conservatieven. Zijn invloed loopt niet alleen via openlijke donaties, maar ook via machtige lobbyclubs zoals Labour Friends of Israel (LFI), Conservative Friends of Israel (CFI) en BICOM. Deze laatste organiseert luxereizen naar Tel Aviv, waar politici en journalisten “het juiste perspectief” wordt bijgebracht.
De verwevenheid is diep. Zo is maar liefst tachtig procent van de Conservatieve parlementsleden aangesloten bij CFI, en dertien van de vijfentwintig ministers in het huidige kabinet hebben geld ontvangen van Chinn of zijn netwerk. Zelfs Keir Starmer, ooit lid van Labour Friends of Palestine, draaide opmerkelijk snel bij: binnen enkele weken na een donatie van £50.000 verklaarde hij “Zionisme zonder voorbehoud” te steunen en begon hij pro-Palestijnse stemmen in eigen partij het zwijgen op te leggen.
Chinns logica is eenvoudig en meedogenloos: wie meebuigt, krijgt geld, reizen en politieke rugdekking. Wie tegenwerkt, wordt financieel drooggelegd of publiekelijk aangevallen. Jeremy Corbyn voelde dit jaren aan den lijve, bestookt met beschuldigingen van antisemitisme – een wapen dat vooral diende om hem en zijn linkse beweging te neutraliseren.
Het masker van democratie
Chinns verhaal onthult meer dan de macht van één lobbyist. Het legt bloot hoe kwetsbaar een parlementaire democratie wordt zodra geld en macht in dezelfde handen samenkomen. Verkiezingen, debatten, partijprogramma’s – ze lijken te draaien om ideeën en vertegenwoordiging, maar onder de oppervlakte beslist een kleine elite welke stemmen mogen klinken en welke worden gesmoord.
Dat patroon is ook zichtbaar in de media. Progressieve nieuwsplatforms zoals The Canary groeiden in korte tijd uit tot een serieus alternatief voor de traditionele Britse pers. Ze publiceerden verhalen over ongelijkheid, buitenlandse politiek en de machtsspelletjes in Westminster die de gevestigde kranten vaak lieten liggen. Maar hun succes maakte hen kwetsbaar.
De tegenreactie kwam snel en gecoördineerd. Adverteerders werden onder druk gezet om zich terug te trekken, inkomsten droogden op, en kritische artikelen verdwenen uit zoekresultaten en sociale media-algoritmes. Het resultaat was voorspelbaar maar pijnlijk: één van de weinige onafhankelijke tegengeluiden in het publieke debat werd naar de rand gedrukt.
Het toont hoe broos onafhankelijke journalistiek is in een medialandschap dat gedomineerd wordt door geld en politieke belangen. Juist daarom zijn kleine, onafhankelijke nieuwsbronnen onmisbaar. Zij publiceren wat anderen liever verzwijgen en houden machthebbers scherp, zelfs wanneer de druk ondraaglijk wordt. De boodschap van de gevestigde orde is glashelder: speel mee of verdwijn. Maar onafhankelijke media bewijzen dat echte journalistiek zich niet zomaar laat muilkorven.
Toch kent zelfs deze greep naar macht haar grenzen. Buiten de marmeren gangen van Westminster groeit iets wat niet zo gemakkelijk te controleren valt: publieke verontwaardiging. Terwijl Chinn ministers ontvangt in besloten kamers, marcheerden in november 2023 een miljoen mensen door Londen om een staakt-het-vuren in Gaza te eisen. En volgens peilingen voelen inmiddels twee keer zoveel Britten sympathie voor Palestina als voor Israël.
Macht wankelt zodra ze zichtbaar wordt
Trevor Chinn is geen almachtige schaduwfiguur. Zijn invloed werkt alleen zolang hij en zijn netwerken onzichtbaar blijven. Zodra de donaties, lobbyreizen en intimidaties aan het licht komen, brokkelt de angst af – en daarmee ook de greep op de macht. Het is precies die angst die zoveel politici doet zwijgen of meebuigen.
De les is duidelijk: echte verandering komt niet uit de gangen van Westminster, die al decennia worden gedomineerd door dezelfde netwerken. Ze komt van onderop, van mensen die weigeren hun stem te laten smoren. Politiek kan geen permanente ruilhandel van geld en invloed blijven.
Je kunt de zon even tegenhouden, maar de dag breekt toch aan.
mintpressnews.com: Sir Trevor Chinn: The Tycoon Who Hijacked British Democracy for Israel
