Bloggend over vrijheid sinds 2000.
Bloggend over vrijheid sinds 2000.
Unamuno’s filosofie onthult een existentiële strijd tussen rede en geloof, geworteld in persoonlijke en maatschappelijke crises. Zijn literaire werk, gekenmerkt door introspectie en twijfel, fungeert als een spiegel voor de Spaanse identiteit en roept op tot authentiek denken en handelen.
Pío Baroja’s romans tonen een maatschappij in verval, met hoofdpersonages die weigeren zich te conformeren. Zijn scepticisme en libertaire individualisme roepen vragen op over engagement, klassenbewustzijn en de grenzen van afzijdigheid. Zijn werk blijft provocerend actueel.
Azorín verkent de diepte van tijd en geheugen via verstilde beschrijvingen, maar zijn esthetiek roept ethische vragen op. Als beschouwer binnen een dictatuur confronteert hij ons met de kracht én de gevaren van stilte in tijden van ideologisch geweld.
Antonio Machado, dichter van introspectie en maatschappelijke reflectie, gebruikte het dorre Castiliaanse landschap als metafoor voor Spanje’s morele en politieke crisis. Zijn poëzie belichaamt een zoektocht naar waarheid, gerechtigheid en een diepe verbinding met het menselijk bestaan.
