De huidige wereldwijde crisis is een bewuste strategie om sociale structuren te ontmantelen, waarbij neoliberaal beleid de ongelijkheid vergroot en de natuur vernietigt, met verzet tegen deze destructieve koers als enige hoop op verandering.
Politici misbruiken het modewoord ‘bij de tijd’ om harde bezuinigingen te verkopen als modernisering. Onder het mom van verandering worden publieke voorzieningen afgebroken, terwijl financiële macht en ongelijkheid onaangetast blijven. Een rookgordijn om de verzorgingsstaat verder te ontmantelen.