Azorín verkent de diepte van tijd en geheugen via verstilde beschrijvingen, maar zijn esthetiek roept ethische vragen op. Als beschouwer binnen een dictatuur confronteert hij ons met de kracht én de gevaren van stilte in tijden van ideologisch geweld.
Antonio Machado, dichter van introspectie en maatschappelijke reflectie, gebruikte het dorre Castiliaanse landschap als metafoor voor Spanje’s morele en politieke crisis. Zijn poëzie belichaamt een zoektocht naar waarheid, gerechtigheid en een diepe verbinding met het menselijk bestaan.