Het Dubbele Spel van Howard Lutnik – Te midden van Manhattan’s glinsterende wolkenkrabbers en de nasleep van een nationale tragedie ontvouwt zich een buitengewoon verhaal: dat van Howard Lutnik. Ooit was hij het gezicht van collectieve rouw na 9/11. Vandaag is hij de strategische spil achter Donald Trumps economische roulette.
Een man die verdriet en ambitie samenknoopte tot een nietsontziende filosofie: chaos is geen einde, maar een uitgelezen kans. Als minister van Handel trekt hij nu de touwtjes van Amerika’s tariefbeleid strak. Maar wie wint er echt in dit spel? Lutnik en Trump — of toch de arbeiders en consumenten die de prijs betalen?
Van Overlevende tot Speler
In de dagen vóór 11 september 2001 belichaamde Howard Lutnik de razendsnelle wereld van Wall Street. Hij praatte snel, dacht sneller, en jaagde op winst alsof zijn leven ervan afhing. Als CEO van Cantor Fitzgerald — marktleider in staatsobligaties — was hij de topdog in een bedrijf dat “de eBay van staatsobligaties” werd genoemd.
Op de ochtend van 9/11 was hij toevallig niet op kantoor in de North Tower. Voor het eerst bracht hij zijn vijfjarige zoon naar school. Die beslissing redde zijn leven. 658 collega’s, waaronder zijn broer en beste vriend, kwamen om.
Wat het verlies extra pijnlijk maakte: Lutnik had bewust gekozen voor een ‘familiebedrijf’. Geen afstandelijke bankiers, maar vrienden, kennissen, en familieleden bevolkten zijn kantoorverdiepingen. De gedachte was simpel: wie elkaar vertrouwt, werkt beter samen. Maar juist dat maakte de klap ondraaglijk. Zijn onderneming werd weggevaagd — niet alleen in structuur, maar in ziel.
In de uren na de aanslag belde Lutnik elk nummer dat hij kende, hopend op een stem aan de andere kant. Hij struinde ziekenhuizen af, op zoek naar overlevenden. Vergeefs. Wat resteerde: schuldgevoel, rouw, en een onbedwingbare drang om iets terug te doen.
Publiekelijk beloofde hij zorg voor de nabestaanden, al besloot hij snel de salarissen stop te zetten — het bedrijf kon dat simpelweg niet dragen. In plaats daarvan deed hij een andere belofte: 25% van alle toekomstige winst zou naar de getroffen families gaan. Een kil plan, maar ook slim: alleen door Cantor Fitzgerald winstgevend te houden, kon hij zijn belofte waarmaken.
Rouw als Brandstof voor Heropbouw
Het werkte. In de nasleep van de aanslagen zochten beleggers veilige havens — en staatsobligaties waren het antwoord. Cantor Fitzgerald maakte een spectaculaire comeback. In totaal werd 180 miljoen dollar uitgekeerd aan de families. De crisis was omgezet in een zakelijke wedergeboorte.
Lutnik had zijn les geleerd: markten draaien niet op rust, maar op beweging. Angst, onzekerheid, paniek — het zijn allemaal brandstoffen voor winst. Het trauma van 9/11 werd zo ook een blauwdruk voor een opportunistische kijk op economische rampspoed.
De Nieuwe Gok: Tarieven als Tactiek
Snel vooruit naar 2023. Lutnik is miljardair, en zit opnieuw aan tafel met Donald Trump. Dit keer niet in een tv-studio, maar in de West Wing. Trump vraagt hem het Amerikaanse handelsbeleid te leiden. Lutnik zegt ja. Samen bedenken ze een plan: de staatskas spekken via tarieven die buitenlandse producten peperduur maken.
Ze delen niet alleen zakelijke belangen, maar ook een gevoel voor spektakel. Lutnik was ooit deelnemer aan Celebrity Apprentice — een detail dat inmiddels een grimmige ironie heeft gekregen. Hij noemt het nieuwe beleid “de gok van zijn leven.”
De opbrengst? Volgens hem: een biljoen dollar. De prijs? Die is minder duidelijk.
Een Juridisch Mijnenveld
In mei 2025 oordeelde een Amerikaanse rechter dat Trump zijn boekje te buiten ging met de tarieven. Ze werden kortstondig verboden — tot een hogere rechter dat besluit alweer terugdraaide. De chaos regeert.
De Europese Unie trekt inmiddels aan de bel. Eurocommissaris Maroš Šefčovič probeerde recent nog Lutnik tot kalmte te manen. Tevergeefs. De markten blijven nerveus, de handelspartners woedend.
Voor Wie Wordt Er Gespeeld?
Voor Lutnik maakt het weinig uit. Zijn bedrijf verdient niet dankzij stabiele groei, maar door beweging. Tarieven zorgen voor onrust. En onrust is goed voor de handel. Terwijl fabrieken sluiten en consumenten meer betalen, rinkelt bij Cantor Fitzgerald de kassa.
Lutnik noemt het patriottisme. Maar voor de gemiddelde Amerikaan voelt het als een dure weddenschap waarvan zij de inzet zijn.
Een Echo uit het Verleden
Wat vandaag gebeurt, lijkt op een echo uit 2001: chaos als kans. Ook nu gebruikt Lutnik onzekerheid om zijn positie te verstevigen. Ook nu belooft hij dat zijn gok uiteindelijk “ons allemaal” zal helpen.
Maar wie tussen de regels door leest, ziet het patroon: telkens weer draait het om winst voor enkelen, en risico voor de rest.
De Senaat: Een Spiegel van Onvermogen
In juni 2025 moest Lutnik zich verantwoorden voor de Senaat. Wat begon als een uitleg over tarieven, ontaardde in een pijnlijk spektakel. MAGA-senator John Kennedy vroeg hem of hij een deal met Vietnam zou steunen zonder wederzijdse handelsbarrières. “Absoluut niet,” zei Lutnik. Zijn reden? Vietnam zou enkel als doorgeefluik fungeren voor China. Kennedy keek verbaasd: “Maar is dat niet juist reciprociteit?”
Lutnik hapert. Ontwijkt. Verstrikt zich in zijn eigen woorden.
Ook juridisch wist hij amper waar hij het over had. De Trade Expansion Act uit 1962? “Ik ben geen jurist,” zei hij. En dat van de man die het economische roer van een wereldmacht in handen heeft.
Op andere dossiers werd het beeld nog schrijnender. Gevraagd naar het functioneren van regionale NOAA-weerstations — essentieel voor rampenbestrijding in kwetsbare gebieden — kon Lutnik geen garanties geven. In plaats daarvan sprak hij over oude computers met “groene schermen” en beloofde hij vage “modernisering”. Intussen liggen meer dan tweehonderd contracten stil, omdat hij persoonlijk alle uitgaven boven de $100.000 moet goedkeuren. Bij NOAA klonk de noodklok: “Alles is tot stilstand gekomen.”
Wat betreft de torenhoge tarieven op staal en aluminium: bedrijven meldden wachttijden van twintig weken die opliepen tot tweeënhalf jaar voor cruciale defensie-onderdelen. Lutnik erkende dat probleem, maar schoof het af op “stijgende kosten” — niet op de beschikbaarheid van materialen. Zijn verdediging bestond uit halve waarheden, overdreven cijfers en een warrig betoog over bezuinigingen en boekhoudkundige trucs. Een concreet plan bleef uit.
Bestuurlijke Blindheid in Realtime
De hoorzittingen bevestigden wat critici al vreesden: Lutnik praat als een man met ervaring in risico’s, maar zonder de noodzakelijke politieke antenne. Zijn beleid is grillig, zijn antwoorden vaag, zijn blik onverstoorbaar.
Het leek geen inkijk in de toekomst, maar een waarschuwing uit het heden: zo ziet bestuurlijke blindheid eruit als ze wordt gecamoufleerd met bravoure.
De Tragiek van het Shockkapitalisme
Howard Lutnik weet hoe je winst haalt uit de brokstukken van tragedie. Dat wist hij na 9/11. Dat weet hij nu. Maar achter zijn beeld van de overlever, de man die terugvocht, schuilt ook een ongemakkelijke waarheid: het systeem beloont wie durft te gokken met andermans lot.
Vandaag is het Lutniks spel. Morgen is het misschien iemand anders. Maar altijd komt de rekening uiteindelijk bij ons terecht.
Nieuwe inzichten, kritische verhalen
Op vrheid.nl schrijven we over vrijheid, gelijkheid, klimaat en LHBTQ+ rechten. Altijd scherp, altijd onafhankelijk. Blijf ons volgen en mis niets!