In Europa wordt het migratiedebat gedomineerd door politieke retoriek en economische angst. Politici, vaak ondersteund door conventionele economische modellen, schilderen migranten af als een last voor de samenleving, een bron van kosten die “de welvaartsstaat onder druk zet.” Maar wat als die modellen verkeerd zijn? Wat als deze benadering niet de realiteit weerspiegelt?
Professor Peo Hansen van de Universiteit van Linköping in Zweden betoogt dat dit precies het geval is. Zijn onderzoek biedt een alternatief perspectief op migratie, één dat niet alleen economische voordelen erkent, maar ook de werkelijke waarde van migranten als onmisbare bijdragers aan de samenleving laat zien.
De Misleiding van Economische Modellen
Een van de grootste fouten in het huidige migratiedebat is de manier waarop de zogenaamde “kosten” van migratie worden berekend. Economische modellen die vaak door overheden worden gebruikt, vergelijken hoeveel migranten betalen in belastingen met hoeveel ze ontvangen in uitkeringen. Migranten die onder het gemiddelde verdienen, worden in deze analyses als kostenposten gezien. Dit model reduceert migranten tot getallen op een balans, zonder rekening te houden met de waarde van hun werk en bijdragen aan essentiële sectoren zoals de zorg en het onderwijs.
Advertentie:
Stel je voor dat we hetzelfde model zouden toepassen op andere groepen: vrouwen verdienen gemiddeld minder dan mannen, dus zijn ze een “last” voor de samenleving. Kinderen en ouderen? Nog erger. Deze benadering, zo betoogt Hansen, is niet alleen misleidend, maar ook absurd. Het negeert de essentie van een samenleving waarin mensen verschillende bijdragen leveren, die niet altijd in financiële termen uit te drukken zijn.
Migratie als Échte Bron van Welvaart
Het onderscheid tussen financiële middelen en echte middelen is cruciaal om migratie goed te begrijpen. We zijn gewend om te denken dat geld schaars is en dat de overheidsuitgaven aan migratie zorgvuldig moeten worden bewaakt. Maar geld is slechts een symbool, een manier om werkelijke middelen – arbeid, kennis en fysieke infrastructuur – te meten. In tijden van crisis, zoals de COVID-pandemie, zagen we dat het niet aan geld ontbrak, maar aan mensen in essentiële beroepen. En wie vult die beroepen vaker dan je denkt? Migranten.
In Zweden bijvoorbeeld, bestaat een groot deel van de chauffeurs, schoonmakers en zorgverleners uit migranten. Deze mensen zijn niet slechts “kostenposten”; zij zijn de ruggengraat van een samenleving die functioneert. Wat zou er gebeuren als we hen morgen zouden verliezen? Het is tijd om migranten te zien als wat ze werkelijk zijn: waardevolle bijdragers die onze economie en onze samenleving versterken.
De Werkelijke Grenzen van Migratie
Het debat over migratie blijft vaak hangen in de vraag: hoeveel kunnen we nog “dragen”? Volgens Hansen moeten we de focus verleggen naar de echte beperkingen, zoals huisvesting, toegang tot gezondheidszorg en onderwijs. De vraag is niet of we migranten kunnen betalen, maar of we de infrastructuur hebben om hen op te nemen zonder dat de lokale bevolking hier last van ondervindt. En zelfs tijdens de vluchtelingencrisis van 2015, toen Zweden een ongekend aantal asielzoekers verwelkomde, kwamen deze échte beperkingen niet in gevaar.
Het erkennen van deze nuance is cruciaal voor een eerlijke discussie over migratie. Landen zoals Nederland en Zweden moeten erkennen dat financiële beperkingen niet de doorslaggevende factor zijn; het zijn de fysieke middelen en infrastructuur die onze opvangcapaciteit bepalen.
De Vergeten Impact op Landen van Herkomst
Een ander aspect dat vaak over het hoofd wordt gezien, is de impact van migratie op de landen waar mensen vertrekken. Landen zoals Roemenië en Bulgarije zien een ware “brain drain,” waarbij geschoolde arbeiders vertrekken voor betere kansen elders in de EU. Dit heeft soms catastrofale gevolgen voor de publieke diensten in deze landen. In ziekenhuizen zijn er te weinig artsen, scholen missen leerkrachten en de verzorgingsstaat komt onder druk te staan. De EU zou zich moeten afvragen: wat betekent migratie voor de landen die mensen verliezen? En hoe kunnen we dit probleem gezamenlijk aanpakken?
Tijd voor een Intelligenter Migratiedebat
Het migratiedebat verdient meer dan alleen oppervlakkige cijfers en politieke angstzaaierij. We moeten migratie zien voor wat het werkelijk is: een complex proces dat uitdagingen met zich meebrengt, maar ook aanzienlijke voordelen biedt. We zouden migranten niet als “kostenposten” moeten zien, maar als bronnen van echte waarde, die bijdragen aan een samenleving die afhankelijk is van werkers in alle lagen van de economie.
Politici die migratie enkel in termen van kosten framen, misleiden het publiek en negeren de cruciale rollen die migranten spelen. Een verstandige benadering zou niet alleen de voordelen voor de ontvangende landen erkennen, maar ook oog hebben voor de effecten op de landen van herkomst. Alleen door alle facetten van migratie mee te nemen – van de waarde die migranten toevoegen tot de echte beperkingen die samenlevingen ervaren – kunnen we beleid maken dat recht doet aan de realiteit.
Het is tijd om ons migratiedebat te moderniseren en voorbij te gaan aan de oude, simplistische modellen. Laten we erkennen dat migratie geen kostenpost is, maar een investering in onze toekomst – en een cruciale bron van veerkracht en diversiteit in een steeds complexere wereld.