Democratie staat wereldwijd onder druk, maar juist in onverwachte landen en bewegingen duiken voorbeelden van veerkracht op. Jongeren kunnen inspiratie vinden in solidariteit, burgerkracht en het besef dat democratie nooit af is.
Samenwerking tussen cultuur, technologie en individuele keuzes ontregelt het monopolie van staten. Terwijl de Amerikaanse aantrekkingskracht afneemt, bouwt China aan een eigen mix van infrastructuur, verhalen en popcultuur. Macht toont zich steeds vaker horizontaal in netwerken van symbolen en gemeenschappen.
China trekt wetenschappers aan dankzij Trumps beleid dat immigratie en onderzoek beperkte. Ondanks Chinese censuur biedt het land kansen en investeringen, terwijl de VS kampt met raciale profilering en teruglopende budgetten. Het benadrukt het belang van kennis in mondiale machtsverhoudingen.
China’s massale inzet van robots en kunstmatige intelligentie transformeert de industrie, verlaagt productiekosten en versterkt de concurrentiepositie ondanks handelsbarrières. Deze technologische opmars stelt Europa voor economische en sociale uitdagingen, waaronder werkgelegenheid en technologische soevereiniteit.
De Amerikaanse houding tegenover China wordt gedreven door angst en achterhaalde ideeën. Werkelijke kracht ligt in samenwerking en strategische concurrentie, niet in isolatie. Alleen politieke volwassenheid kan de wereld door de uitdagingen van deze eeuw loodsen.
China’s economische groei heeft sociale spanningen vergroot. Staatsarbeiders voelen zich verraden, migrantenarbeiders worden uitgebuit en boeren strijden tegen landroof. Toenemende protesten worden onderdrukt, maar de instabiliteit groeit. Een collectieve opstand zou een grote bedreiging kunnen vormen voor de Communistische Partij.
Trump vernietigt het Westen als politieke en economische eenheid. Zijn protectionisme en geopolitieke agressie ondermijnen de NAVO, Europa en Canada. Annexatiedreigingen en handelsoorlogen destabiliseren de wereldorde, terwijl China profiteert. Europa moet strategische onafhankelijkheid heroverwegen om geopolitiek en economisch overeind te blijven.
Trump’s geopolitieke koers breekt met het verleden: bondgenoten moeten betalen voor bescherming, Europa moet meer investeren in defensie en Rusland wordt mogelijk ingezet om China te isoleren. Zijn transactiepolitiek vervangt multilaterale samenwerking door machtsspel en economische deals.
China schuift naar voren op het wereldtoneel, terwijl de VS zich terugtrekt uit internationale samenwerking. Met investeringen, diplomatie en groene energie vergroot Beijing zijn invloed, vult het vacuüm van USAID en bepaalt het steeds vaker de spelregels van geopolitiek.
De VS bevindt zich in economisch verval, terwijl BRICS-landen en China aan invloed winnen. Met groeiende ongelijkheid, verloren oorlogen en ontkenning van achteruitgang, roept dit op tot reflectie: hoe kan de werkende klasse een rechtvaardigere toekomst eisen en realiseren?