Solidariteit is niet het resultaat van individualiteit; het is de voorwaarde ervoor. Zonder solidariteit kan ware individualiteit niet bestaan, omdat het de collectieve kracht is die de ruimte en veiligheid biedt voor persoonlijke groei. Het is binnen de context van gemeenschap, waar mensen zorg dragen voor elkaar en samenwerken, dat de menselijke persoonlijkheid werkelijk vorm krijgt.
Denk aan een coöperatieve gemeenschap. In een samenleving waar solidariteit centraal staat, hebben individuen niet alleen de vrijheid, maar ook de middelen om zichzelf te ontplooien. Persoonlijke expressie gedijt hier niet ondanks, maar dankzij wederzijdse steun en samenwerking. Hier zien we dat ware individualiteit juist bloeit in de vruchtbare bodem van solidariteit.
Toch moet solidariteit niet verstikkend worden. Een overdaad aan solidariteit zonder ruimte voor persoonlijke autonomie kan leiden tot conformisme. Maar het is juist een socialistische samenleving, die gebaseerd is op solidariteit, die de voorwaarden schept voor echte individuele vrijheid. Het ideale evenwicht ligt in een maatschappij waar solidariteit en individualiteit elkaar versterken, niet belemmeren.
In een kapitalistisch systeem wordt individualiteit vaak los gezien van solidariteit, als een doel op zich, vervreemd van de sociale banden die het mogelijk maken. Dit is een valse individualiteit, een die afhankelijk is van competitie en isolatie. In een socialistische visie daarentegen begrijpen we dat individualiteit slechts kan bloeien binnen een netwerk van menselijke relaties waarin solidariteit de basis vormt. Laten we daarom streven naar een maatschappij waar solidariteit niet slechts de grondslag is van individualiteit, maar waar beide onlosmakelijk met elkaar verweven zijn, leidend tot een rijker, vervullend menselijk leven.