Ze kwamen met tienduizenden. Jonge gezinnen, kinderen op schouders, verpleegkundigen in rode jassen, ouderen met rollators, vrienden met een watermeloen op een stokje. Wat hen bindt, is geen ideologie, geen partij, geen leider. Het is het gevoel dat de politiek te lang heeft weggekeken. Dat macht, als je die overlaat aan instituties, uiteindelijk vooral zichzelf beschermt. En dat échte verandering van onderop komt.
Het Malieveld in Den Haag – het nationale toneel voor protest – kleurde opnieuw rood. Niet uit gewoonte of nostalgie, maar uit bittere noodzaak. Zoals vier weken eerder, toen 100.000 mensen daar in een rode lijn stonden: een levende grens tegen medeplichtigheid aan genocide in Gaza. Inmiddels gaat het bombarderen door, en blijft de Nederlandse regering oorverdovend stil. Geen sancties. Geen diplomatieke breuk. Alleen een traag onderzoek in Brussel. Alsof formulieren levens redden.
Maar wanhoop is niet wat deze mensen drijft. Integendeel – het is hoop. De overtuiging dat gezamenlijke actie wél verschil maakt. Want de geschiedenis leert: rechtvaardigheid wordt nooit gegeven, ze wordt bevochten. Geen enkele regering koos ooit vrijwillig voor het juiste. Het waren altijd mensen – met voeten op straat, stemmen in de lucht – die systemen deden beven.
Kijk goed naar zo’n mars. Dit is geen chaos. Dit is georganiseerde spontaniteit, solidaire actie. Mensen vinden elkaar buiten de vaste structuren om. Er is geen leider die het opdraagt; er is enkel het gedeelde besef dat dit niet langer kan. Dus wordt er gehandeld. Niet morgen. Vandaag.
Sommigen protesteren voor het eerst. Anderen doen het al een leven lang. Maar ze staan naast elkaar – letterlijk. En dat maakt indruk. Niet omdat de politiek ineens wakker schrikt, maar omdat aantallen betekenis krijgen. Omdat beelden van een oneindige stroom mensen niet weg te relativeren zijn. Omdat niemand straks nog geloofwaardig kan zeggen: “We wisten van niets.”
Toch stopt betrokkenheid niet op het Malieveld. Directe actie is ook: organiseren, voorlichten, je verdiepen. Zoals bij educatieve bijeenkomsten of het boycotten van bedrijven die medeplichtig zijn, net als tijdens de anti-apartheidsstrijd. De app No Thanks laat zien welke producten je beter kunt laten liggen. Protest is geen eindpunt – het is een begin.
Wie terugkijkt, ziet dat deze strijd diepgeworteld is. De Balfourverklaring van 1917, de Britse overheersing van Palestina tot 1948, het VN-verdelingsplan, de Nakba – de catastrofe waarin honderdduizenden Palestijnen verdreven werden. Vandaag bezit Israël 85% van historisch Palestina. Gaza wordt een openluchtgevangenis genoemd, waar Israël zelfs bepaalt wat er binnenkomt.
De demonstratie in Den Haag was geen optocht. Het was een levende, tastbare grens. Tegen onverschilligheid. Tegen bestuurlijk dralen. Tegen stilzwijgende medeplichtigheid. En het is een uitnodiging: sluit je aan. Wacht niet op toestemming. Doe mee.
Want als officiële wegen falen, als wetten zwichten voor macht, als regeringen wegkijken – dan moeten wij het doen. Samen. Steeds weer. Tot we niet langer te negeren zijn.
Of zoals het op straat klinkt: Resistance is justified, when people are occupied.
Wil je meedoen? Download dan de No Thanks-app om producten te scannen en bewuster te kiezen:
- Android (Google Play): No Thanks van BashSquare
- iOS (App Store): No Thanks van Ahmed Bashbash