Overheden en partijen die zich hullen in de taal van orde en moraal onthullen vaak vooral hun eigen broosheid. Macht die zegt te beschermen, blijkt keer op keer macht die rooft en verhult. Wie de geschiedenis leest, ziet hoe instituties die zichzelf opwerpen als schild voor de zwakkeren telkens opnieuw worden gekaapt door hen die juist op kwetsbaren azen. Tegenover dat decor groeit de overtuiging dat echte veiligheid en rechtvaardigheid niet van bovenaf komen, maar uit waakzaamheid en onderlinge solidariteit. Juist daar waar de officiële structuren falen, wordt zichtbaar dat gemeenschap sterker is dan de maskerade van gezag.
Er komt een punt waarop de vraag zich niet langer laat ontwijken: hoeveel schandalen, hoeveel gevallen van misbruik en van systematisch wegkijken zijn er nog nodig voordat men toegeeft dat dit geen reeks ongelukken is? Dat punt lijkt des te dringender nu bekend is geworden dat het Trump-regime documenten rond de Epstein-affaire bewust heeft geprobeerd te onderdrukken. Volgens berichtgeving werd voormalig procureur-generaal Pam Bondi al in mei geïnformeerd dat Trump in de Epstein-dossiers voorkwam, maar zij hield de volledige vrijgave van die zogenaamde “Epstein-files” tegen. Wat het Congres uiteindelijk ontving, waren slechts gedeeltelijke dossiers, sterk ingeperkt onder het mom van privacybescherming. Critici noemen het een vertragingstactiek en een rookgordijn dat vooral Trump en zijn entourage moest beschermen. Ondertussen lopen er rechtszaken van waakhondgroepen zoals het Democracy Defenders Fund tegen het ministerie van Justitie, omdat cruciale documenten die betrekking hebben op Trump nog altijd worden achtergehouden.
De Republikeinse Partij in de VS, die zich graag tooit met de titel van moreel kompas, verdediger van gezinnen en zelfbenoemde bestrijder van mensenhandel, blijkt keer op keer verstrikt in precies de misdaden die ze zegt te bevechten.
Het masker van morele superioriteit
De hypocrisie van rechts is geen geheim meer. Neem Dennis Hastert, ooit de machtigste Republikein in het Congres, later ontmaskerd als kindermisbruiker die zijn eigen pupillen misbruikte toen hij coach was. Hastert was geen uitzondering, maar eerder een symptoom van iets structureels.
Wat telkens terugkomt, is de rol van toneel: Republikeinen presenteren zich als beschermers van kinderen en hoeders van de moraal, terwijl de “verdorven ander” steevast migranten, queer mensen of progressieven zijn. Maar achter dat masker gaapt een donkerder werkelijkheid. Het is de aloude strategie van projectie: beschuldig je vijand van wat je zelf doet.
Van Epstein tot vandaag
Het Epstein-schandaal illustreert hoe diep dit rot zit. Epstein, bevriend met Donald Trump en talloze andere machtigen, werd jarenlang beschermd door een justitieel systeem dat liever zijn blik afwendde. Trump noemde hem ooit een “terrific guy” die “dol was op jonge meisjes.” Dat citaat is er nog steeds. En toch weet de Republikeinse machine dit om te draaien, alsof hun eigen leider er niet middenin stond.
Zelfs Ghislaine Maxwell kreeg zichtbare voorrechten: zij werd na haar veroordeling onverwacht overgeplaatst van FCI Tallahassee, een lage‑beveiligingsgevangenis in Florida, naar het Federal Prison Camp in Bryan, Texas — een minimum‑security facility met dormitorium‑stijl huisvesting en nauwelijks bewaking, vaak smalend “Club Fed” genoemd. Deze transfer volgde slechts een week nadat ze twee dagen was geïnterviewd door de adjunct‑procureur‑generaal, Todd Blanche. Volgens het beleid van het Bureau of Prisons worden veroordeelde zedendelinquenten doorgaans minimaal in lage‑beveiligingsfaciliteiten geplaatst, niet in open kampen. Voor Maxwell is dus hoogstwaarschijnlijk een uitzonderingspositie gecreëerd. Voor de slachtoffers was de boodschap pijnlijk duidelijk: in een systeem dat pretendeert roofdieren hard te straffen, werd een van de belangrijkste medeplichtigen van Epstein niet alleen beschermd, maar zelfs beloond met een comfortabeler regime. Het past naadloos in het bredere patroon waarin de Republikeinse machtsstructuur misbruik niet uitroeit, maar faciliteert en camoufleert.
Het North Carolina-schandaal: geen incident
En dan de recente arrestatie van James Edwin Yokeley Jr., Republikeins verkiezingsvoorzitter in North Carolina. Volgens politieonderzoek stopte hij cocaïne en MDMA — beter bekend als de ‘seksdrug’ XTC — in het ijs van zijn kleindochters. De meisjes hebben het gelukkig niet gegeten, maar alleen al de intentie is verbijsterend.
Opnieuw dringt de vraag zich op: waarom duiken dit soort verhalen zo vaak in Republikeinse kringen op? Niet omdat Republikeinen slechtere mensen zouden zijn, maar omdat een partij die zich voordoet als ultieme beschermer een ideale schuilplaats is. Roofdieren kiezen bewust voor plekken waar niemand hen verdenkt: kerken, scholen, sportteams. En dus ook een partij die zich met morele superioriteit tooit.
De partij van projectie
Wanneer Trump en zijn adjudanten, zoals Kash Patel, het podium beklimmen om te roepen dat zij kinderhandel gaan bestrijden, is de ironie nauwelijks te verdragen. Want diezelfde beweging is doordrenkt van misbruiknetwerken en structureel wegkijken. Hun verontwaardiging is niet meer dan een rookgordijn.
Projectie vormt de kern van hun tactiek. Hoe harder men schreeuwt dat drag queens of migranten een bedreiging zijn voor kinderen, hoe meer men de aandacht probeert af te leiden van de monsters in eigen gelederen.
Kash Patel – van roeper om openheid tot hoeder van geheimen
Wie terugdenkt aan 2024, herinnert zich de koortsachtige kreten: “Die Epstein-bestanden moeten openbaar!” Een van de luidste stemmen was die van Kash Patel, toen nog de uitgesproken Trump-bondgenoot en boegbeeld van de MAGA-aanhang. Hij zette zich neer als kampioen van transparantie, alsof het vrijgeven van elke bladzijde uit de “Epstein-files” automatisch de waarheid en gerechtigheid zou brengen.
En nu? Nu zit Patel in de hoogste stoel bij de FBI, waar de toon plots heel anders klinkt. Onder zijn leiding verscheen onlangs een FBI-DOJ-memo dat de deur stevig dichtgooit: geen namenlijst, geen spoor van afpersing, enkel de officiële lijn dat Epstein zichzelf van het leven beroofde.
Juist die ommezwaai — van strijder voor openheid naar beheerder van stilte — is bijna emblematisch. Het illustreert de bekende cyclus: luid protesteren zolang je buiten de macht staat, en zodra je binnen bent, het masker opzetten en meedoen met het oude spel van verbergen.
Waar dit op uitloopt
We moeten stoppen met doen alsof dit losse incidenten zijn. Van Hastert tot Epstein, van lokale bestuurders tot voormalige presidenten: de Republikeinse Partij is verworden tot datgene waartegen zij zegt te vechten. Een partij die roofdieren aantrekt, beschermt en zelfs beloont met macht.
De “partij van familie en geloof” blijkt opnieuw de partij van misbruik, stilzwijgen en bescherming van elites die zich vergrijpen aan de kwetsbaarsten.
En zolang dit niet hardop erkend wordt, zal elk nieuw proces of elk nieuw slachtoffer niet als een incident gelezen moeten worden, maar als bevestiging van een patroon dat al veel te lang wordt gedoogd.
