Wilders
Wilders

Monsters in Europa

2 minutes, 44 seconds Read

In de recente jaren heeft de opkomst van populistische partijen in Europa geleid tot een complexe dynamiek binnen het politieke landschap. Deze tekst onderzoekt de samenwerking en verdeeldheid binnen deze populistische bewegingen, met een focus op Geert Wilders (PVV), Marine Le Pen (Front National), en andere Europese nationalistische partijen.

Eensgezindheid

Tijdens een gezamenlijke persconferentie met Marine Le Pen, sprak Geert Wilders over een ‘historische dag’. Deze verklaring werd begroet met een glimlach van Le Pen, wat de vermeende eensgezindheid tussen hen illustreert. Echter, de samenwerking bleek niet zonder problemen. Binnen een dag na de persconferentie trok de Deense Volkspartij (DF) zich terug, voornamelijk vanwege de antisemitische uitspraken die geassocieerd worden met het Front National. Deze partij had eerder nauw samengewerkt met de rechtse Zweden-Democraten (SD), maar na Le Pen’s overleg met SD-leider Jimmie Åkesson over een gezamenlijke Europese fractie, verdwenen de onderlinge banden.

De Deense Volkspartij heeft ook geen interesse in samenwerking met de Oostenrijkse FPÖ en het Vlaams Belang. Ook de Britse Nigel Farage van de UK Independence Party (UKIP) en Bernd Lucke van de Alternative für Deutschland hebben hun afkeuring uitgesproken over het Front National. Farage beschuldigde het Front National van antisemitisme, terwijl hij Wilders als te eenzijdig anti-Islam en dus racistisch beschouwde.

Verschillen

Hoewel Le Pen en Wilders vaak samen optrekken tegen de EU, zijn er opmerkelijke verschillen in hun benaderingen van antisemitisme en racisme. Le Pen probeert de antisemitische uitspraken binnen haar partij te minimaliseren, zoals haar publieke foto met de Israëlische ambassadeur van de VN. Dit staat in contrast met de uitspraken van haar vader, die de Holocaust als een detail in de geschiedenis beschouwde. Desondanks zijn er incidenten waarbij haar partij racistische uitingen niet heeft weten te voorkomen, zoals een beledigende afbeelding van Christiane Taubira, de Franse minister van Justitie. Deze uiting echoot soortgelijke racistische opmerkingen binnen de Italiaanse Lega Nord over Cécile Kyenge, minister van Integratie.

Wilders, aan de andere kant, heeft zijn afkeer van het homohuwelijk gemeen met Le Pen, maar zijn strategie verschilt door extreme islamitische homohaat te gebruiken om steun van de LHBT-gemeenschap te winnen. De controversiële samenwerking van Wilders met populistische partijen zoals de Lega Nord leidde tot interne kritiek binnen zijn eigen partij. Paul ter Linden, een PVV-gemeenteraadslid in Den Haag, verliet de partij vanwege Wilders’ toenadering tot homohaters zoals Dewinter van het Vlaams Belang. In een open brief beschuldigde hij de PVV van samenwerking met ‘notoire homohaters, racisten en antisemitische partijen.’

Analyse van de Europese Populistische Beweging

De interne conflicten en de uiteenlopende standpunten over antisemitisme en racisme tonen de moeilijkheden aan voor een verenigd populistisch front in Europa. De verdeeldheid tussen deze partijen kan hun vermogen om gezamenlijk op te treden tegen de Europese Unie ondermijnen. Terwijl de partijen publiekelijk een front vormen tegen de EU, ondervinden ze aanzienlijke interne tegenstellingen die hun cohesie bedreigen. Deze interne verdeeldheid heeft implicaties voor hun invloed in het Europese Parlement en hun strategieën voor de toekomst.

De opkomst van een rechts-populistisch blok in Europa wordt bemoeilijkt door interne conflicten en ideologische verschillen. De samenwerkingspogingen van partijen zoals de PVV en het Front National worden ondermijnd door uitspraken en standpunten die door andere populistische partijen als onverenigbaar worden beschouwd. Of dit zal leiden tot een effectieve kracht tegen de EU, blijft onzeker.

Aanbevolen voor jou