Een Menselijk Portret van Verlies en Onrecht – In de afgelopen jaren is het aantal illegale nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever in rap tempo toegenomen. Deze buitenposten, vaak opgericht door radicale kolonisten zonder officiële toestemming, zijn in strijd met zowel het Israëlische als het internationale recht. Toch blijft de Israëlische overheid opvallend passief—of erger nog, ze faciliteert deze groei impliciet of expliciet.
Wat deze uitbreiding bijzonder schrijnend maakt, is de directe impact op de levens van gewone Palestijnen. Neem bijvoorbeeld Ayesha Shtayyeh, een grootmoeder uit de regio, die haar huis kwijtraakte aan gewelddadige kolonisten. Haar verhaal is geen uitzondering. Terwijl de wereld zich focust op het geweld in Gaza, maken figuren als Moshe Sharvit gebruik van de afleiding om hun territoriale ambities verder uit te breiden, vaak met militaire rugdekking.
Sinds 2019 zijn er tientallen nieuwe buitenposten bijgekomen—alleen al in 2023 werden er zeker 29 gesticht, waarmee het totaal op zo’n 196 komt. Deze nederzettingen variëren van geïmproviseerde boerderijen tot hele clusters van caravans, vaak zonder duidelijke grenzen. Voor Palestijnse gemeenschappen betekent dit een leven in onzekerheid: waar eindigt het ‘veilige’ gebied, en waar begint het gevaar?
Nieuwe inzichten, kritische verhalen
Op vrheid.nl schrijven we over vrijheid, gelijkheid, klimaat en LHBTQ+ rechten. Altijd scherp, altijd onafhankelijk. Blijf ons volgen en mis niets!
Een bijzonder verontrustend aspect is de rol van de World Zionist Organization (WZO). Deze organisatie, ooit opgericht om de staat Israël te helpen vestigen, beheert vandaag grote delen van de Westelijke Jordaanoever via haar Settlement Division. Officieel is dit land bedoeld voor landbouw en begrazing. In werkelijkheid worden er illegale nederzettingen op gebouwd—vaak onder stilzwijgende goedkeuring van de staat. Interne documenten, ingezien door Peace Now en de BBC, tonen aan dat deze praktijk al jaren gaande is.
De betrokkenheid van de WZO werpt een scherp licht op hoe nauw verweven de Israëlische staat en de kolonistenbeweging zijn geraakt. Hoewel de organisatie met publieke middelen wordt gefinancierd, is er amper toezicht op het feitelijke gebruik van het land. Dit roept ernstige vragen op over de rechtsstaat en de handhaving van wetten die, in theorie althans, deze praktijken verbieden.
Het geweld in Gaza werkt bovendien als een katalysator voor de acties van kolonisten in de Westelijke Jordaanoever. Terwijl Israëlische troepen militair opereren in Gaza, zien extremistische kolonisten dat als een vrijbrief om hun eigen agenda door te drukken. De twee gebieden mogen dan fysiek gescheiden zijn, ze zijn ideologisch nauw verbonden.
Neem Moshe Sharvit, een kolonist die inmiddels internationaal gesanctioneerd is vanwege zijn betrokkenheid bij geweld. In 2021 vestigde hij een buitenpost op minder dan een kilometer van het huis van Ayesha Shtayyeh. Sindsdien heeft hij haar land ingenomen, haar dieren verjaagd, en haar familie stelselmatig geïntimideerd. Toen Ayesha en haar man in oktober 2023 terugkeerden om hun spullen op te halen, was hun huis volledig verwoest. “Ik heb niets gedaan om dit te verdienen,” zei ze, terwijl ze tussen de vernielde meubels stond.
De internationale gemeenschap heeft de uitbreiding van deze nederzettingen weliswaar veroordeeld, maar actie blijft grotendeels uit. En hoewel sancties tegen individuen zoals Sharvit een stap zijn, pakken ze de kern van het probleem niet aan. De structurele steun—of op zijn minst de tolerantie—van invloedrijke Israëlische instellingen blijft buiten schot.
Volgens Hagit Ofran van Peace Now zien veel kolonisten zichzelf als beschermers van het land, wiens missie het is om Palestijnen uit het gebied te verdrijven. Deze houding illustreert een dieper probleem dat alleen kan worden aangepakt door internationale druk én binnenlandse hervorming.
Het verhaal van Ayesha is er slechts één uit vele. Wat begon als een huis vol herinneringen veranderde in een symbool van verlies. Maar het is ook een oproep—aan ons allemaal. Want zolang organisaties als de WZO hun gang kunnen gaan, en extremisten zoals Sharvit de ruimte krijgen om geweld te gebruiken als middel tot expansie, zal de cyclus van onrecht voortduren.
Internationale actie is dringend nodig. Niet alleen woorden, maar concrete stappen—sancties, diplomatieke druk, en steun aan vredesorganisaties—kunnen het verschil maken. En op individueel niveau kunnen we bijdragen door bewustzijn te vergroten, onze leiders ter verantwoording te roepen, en onze steun te betuigen aan hen die strijden voor gerechtigheid.
De strijd om land is in wezen een strijd om waardigheid, veiligheid en bestaansrecht. En die strijd verdient onze aandacht.
Voor Palestina, tegen Israëlische bezetting: Bezoek Vrouwen in het Zwart voor meer informatie over de strijd voor gerechtigheid en solidariteit.