Wat zich momenteel in Gaza afspeelt, behoort tot de ernstigste humanitaire crises van onze tijd. Terwijl Israëlische luchtaanvallen de burgerbevolking blijven treffen, wordt essentiële hulp aan de grens tegengehouden. Geen voedsel, geen schoon water, geen medicijnen. Mensen sterven niet alleen door bommen, maar ook door een langzaam, kil afgedwongen gebrek — een honger die niet toevallig ontstaat, maar doelbewust wordt ingezet. Niet als gevolg, maar als strategie.
Tom Fletcher, hoofd humanitaire zaken bij de Verenigde Naties, keerde terug van een bezoek aan Gaza met woorden die blijven hangen: “De dood op deze schaal heeft een geur en een geluid. En die blijven je achtervolgen.” Hij is geen wereldvreemde idealist. Eerder werkte hij in conflictgebieden als Afghanistan, Syrië en Darfoer. En toch zegt hij: Gaza is erger dan alles wat hij ooit heeft meegemaakt.
Wat hij aantrof, was een verwoeste strook land — zonder herkenningstekens, zonder functionerende ziekenhuizen. Kinderen sterven aan ondervoeding. En dat terwijl duizenden vrachtwagens met voedsel en babyvoeding aan de grens klaarstaan. Ze zouden Gaza binnen kunnen. Maar Israël laat ze niet door. Niet omdat het niet kan. Maar omdat het niet wil.
Volgens de VN is er voldoende hulp beschikbaar om de volledige bevolking van Gaza maandenlang te voeden. Alles ligt klaar. Wat ontbreekt, is politieke wil. Fletcher noemt het gebruik van honger als pressiemiddel een “vermijdbare tragedie” — en inderdaad: volgens internationaal recht is het een oorlogsmisdaad.
Ook VN-medewerkers worden getroffen. Meer dan 300 zijn al omgekomen. Israël bombardeert zelfs VN-gebouwen. Journalisten, artsen, hulpverleners — steeds vaker worden zij tot doelwit gemaakt of tot zwijgen gebracht. Wie daar iets van zegt, krijgt al snel het label ‘antisemiet’ opgeplakt — een cynische strategie om kritiek te smoren.
Fletcher roept op tot onmiddellijke actie. Niet morgen. Nu. Want dit verhaal kennen we. We zagen het in Rwanda, in Srebrenica. En telkens kwam de verontwaardiging pas achteraf: “Waarom grepen we niet in?” De vraag is of we dit keer wél op tijd durven handelen.
De Verenigde Naties zijn niet onfeilbaar. Maar de mensen op de grond — verpleegkundigen, vrachtwagenchauffeurs, lokale medewerkers — zetten hun leven op het spel om anderen te redden. Zij falen niet. Maar de wereld eromheen wel.
Wie écht solidariteit wil tonen, moet zich uitspreken. Organiseer. Protesteer. Eet minder, schreeuw harder. Want wie nu zwijgt, kiest de kant van de dader.
Voor het volledige VN-verslag over de situatie in Gaza en de waarschuwingen van Tom Fletcher, zie dit artikel op de officiële UN News-site .