Wat als we je vertellen dat een man op de internationale terroristenlijst plotseling de leider wordt van een verscheurd land? Dat is precies wat er in Syrië gebeurt met Ahmed al-Sharaa, alias Abu Mohammad al-Jolani, en zijn groep Hayat Tahrir al-Sham (HTS). Klinkt als een Netflix-serie? Het is de realiteit. Maar wat betekent deze machtsovername voor Syrië, voor de jeugd daar en – misschien nog belangrijker – voor de toekomst van democratie en vrijheid?
Een flat, een verleden, en een belofte
Stel je voor: een flatgebouw in de chicste wijk van Damascus. De nieuwe leider van Syrië, omringd door lijfwachten, klopt aan bij een echtpaar. Rustig vraagt hij: “Zou u bezwaar hebben om deze woning te verlaten? Mijn ouders hebben hier mooie herinneringen.” Dit appartement was ooit van zijn familie, ingenomen door het Assad-regime. Nu staat deze man, ooit een radicale jihadist, aan het roer van Syrië. Wat zou jij doen als hij op je deur klopt?
Advertentie:
Van radicale rebel naar pragmatische politicus
Ahmed al-Sharaa begon als lid van Al-Qaeda, vocht met extremisten in Irak en brak later met IS vanwege hun brute aanpak. Hij richtte HTS op, dat beweert een ‘gematigde’ koers te varen. Maar hoe gematigd is een beweging die ooit religieuze politie gebruikte om vrouwen in lange gewaden te dwingen en muziek verbood? Ja, de slogans over jihad zijn weggepoetst en de revolutionaire vlag wappert nu boven Idlib, maar de controle blijft stevig in handen van HTS. Dit is niet het Syrië waar demonstranten in 2011 van droomden. Het is een regime dat zich verstopt achter mooie woorden, terwijl het oude vijanden marginaliseert en critici de mond snoert.
Wat betekent democratie hier?
HTS claimt de macht tijdelijk te willen behouden en belooft verkiezingen in vier jaar. Klinkt hoopgevend, toch? Maar vergeet niet: verkiezingen onder controle van één partij zijn zelden vrij. Kijk naar Idlib, waar minderheden nauwelijks een stem hebben en kritiek op HTS gevaarlijk is. Al-Sharaa’s retoriek over een inclusief Syrië zonder onderscheid naar ras of religie klinkt prachtig, maar wordt overschaduwd door tactieken die extremisten aan de macht houden.
Of het nu gaat om Syrië of elders, jongeren staan vaak in de frontlinie van verandering. Hun visie op een rechtvaardiger wereld, zelfs in het aangezicht van immense obstakels, blijft een bron van hoop en inspiratie.
Een sprankje hoop of een rookgordijn?
Al-Sharaa laat zich zien op markten, bezoekt scholen en belooft verbeteringen. Hij wil de economische sancties opgeheven zien – terecht, want die treffen vooral de gewone bevolking. Tegelijkertijd blijven zijn banden met Turkije en andere regionale spelers een risico vormen voor minderheden zoals de Koerden en druzen, die in toenemende mate buitenspel dreigen te worden gezet.
De vraag blijft of deze beloftes op inclusie en gelijkheid meer zijn dan woorden. Kan een leider die ooit bekend stond om zijn harde hand werkelijk de koers verleggen? Voor nu lijkt de balans tussen machtspolitiek en werkelijke verandering wankel, met de gewone Syriër als grootste inzet.
Wat kunnen wij doen?
Wat kun jij, aan de andere kant van de wereld, doen? Meer dan je denkt. Het begint met bewustzijn. Volg het nieuws over Syrië, luister naar de stemmen van mensen daar. Praat erover. Of je nu activist bent, student of gewoon iemand die om rechtvaardigheid geeft: jouw stem telt.
En vooral: blijf kritisch. Laat je niet misleiden door mooie beloftes van machtige leiders, of dat nu in Syrië of hier in Nederland is. Democratie en rechtvaardigheid vragen om actieve betrokkenheid – van ons allemaal.
Sluit je aan bij de strijd voor een rechtvaardiger wereld, waar je ook bent. Want zoals de Syriërs ons keer op keer laten zien: hoop sterft pas als wij haar opgeven.
Advertenties: Door op een van de advertenties te klikken, help je ons enorm—het kost jou niets, maar maakt een groot verschil voor ons!