Er is een naam die vandaag de dag symbool staat voor de openlijke haat waarmee het Amerikaanse rijk zijn muren optrekt en zijn geweren richt op de armen, de vreemdelingen, de ongewensten: Stephen Miller. Een man die zijn politieke macht heeft opgebouwd op fundamenten van rancune, uitsluiting en wit nationalisme. En als we eerlijk zijn, moeten we zeggen: hij is geen afwijking. Hij is het systeem.
Los Angeles — een stad gebouwd door migranten, gedragen door inheemse bodem, vernoemd in een taal die het regime actief probeert uit te wissen — werd bezet door mariniers en National Guard-troepen. ICE-agenten stormden ziekenhuizen binnen, scholen, daklozenopvang. De staat maakte duidelijk dat er geen plek is die veilig is. Niet voor de mensen zonder papieren, en in essentie: niet voor mensen die niet wit, rijk en gehoorzaam zijn.
Wie trok aan de touwtjes? Stephen Miller. Niet verkozen, nooit verantwoordelijk gehouden, maar altijd daar — fluisterend in het oor van de macht, schrijvend aan presidentiële decreten, regisserend wie mag blijven leven en wie verdwijnt in een detentiecentrum, op een vliegtuig, of erger.
“Geen mens is illegaal. Geen kind hoort in een kooi. Geen stad mag worden gemilitariseerd.”
Toen duizenden mensen de straat op gingen in protest, stuurde Miller het leger. Toen senator Alex Padilla zich uitsprak, werd hij letterlijk tegen de grond geslagen door federale troepen. Wat zegt het dat zelfs een verkozen senator, die toevallig Mexicaans-Amerikaans is, als vijand wordt behandeld? Het zegt dat Miller en zijn project — het project van witte overheersing via staatsmacht — niet langer subtiel opereren. Dit is geen dogwhistle, dit is een luchthoorn.
En laten we niet vergeten hoe media functioneren in deze wereld. Terry Moran, bijna dertig jaar journalist, werd ontslagen omdat hij in een socialmediapost Miller een ‘world-class hater’ noemde. Dat is hij ook. Maar de macht accepteert geen kritiek. Niet op Miller. Niet op Trump. Niet op hun kruistocht tegen alles wat niet in hun etnisch-nationalistisch wereldbeeld past.
“Zij bouwen muren, wij bouwen netwerken. Zij zaaien angst, wij zaaien vuur.”
Dit is geen beleid. Dit is oorlog. En Miller is de strateeg. Zijn ideologische oorlog is er niet alleen op gericht migratie te beperken — het is erop gericht Amerika opnieuw te definiëren. Niet als een land van ‘vrijheid’, maar als een fort van blanke suprematie. Zijn haat zit niet in de marge, maar in het hart van de Amerikaanse staat.
Zijn geschiedenis liegt er niet om. Een puber die pleitte voor het wegpesten van Spaanstalige studenten. Een student die Maya Angelou beschuldigde van “raciale paranoia”. Een volwassene die moslims, Mexicanen, en mensen op de vlucht systematisch heeft gedehumaniseerd. En nu een man die wetten schrijft die miljoenen levens beïnvloeden — en verwoesten.
En toch… hij is slechts één gezicht van het beest. Wat nu in LA gebeurt, wat de National Guard doet met buurten daar, is slechts een glimp van wat er gebeurt als we niet terugvechten. De zogenaamde “Big Beautiful Bill” in het Huis van Afgevaardigden, geschreven met Millers hand op de pen, beloofde 45 miljard dollar aan ICE, 14 miljard dollar aan deportatie-operaties. Niet om de “gevaarlijkste” te pakken. Maar om iedereen te pakken die niet in hun droombeeld van Amerika past.
“Dit systeem kan niet worden hervormd. Het moet worden gebroken.”
Het is geen toeval dat deze operaties plaatsvinden in LA. Dit is een stad waar zwart, bruin en queer leven samenkomt, waar solidariteit nog leeft. Dat is precies waarom het regime hier toeslaat. En dat is waarom we daar actie moeten voeren. In de straten. In de gemeenschappen. Op elke muur, op elk plein, met elke blokkade, elke schreeuw.
Miller en zijn machine zullen niet stoppen omdat het beleefd gevraagd wordt. Ze stoppen pas als ze gedwongen worden. En dat betekent: directe actie, massale solidariteit, ongehoorzaamheid. Want als de staat ons als vijanden behandelt, dan hebben we geen andere keuze dan terug te vechten als vijanden van de staat.
Stephen Miller is geen uitzondering. Hij is de waarschuwing. En als we niet handelen, dan wordt hij de norm.
Stephen Miller belooft ‘vuurwerk’ in deportatiestrijd
De regering-Trump vraagt het Amerikaanse Hooggerechtshof om verduidelijking of zij door mag gaan met deportaties naar Zuid-Soedan, ondanks een blokkade van een federale rechter in Boston.
Stephen Miller, Trumps plaatsvervangend stafchef en veiligheidsadviseur, waarschuwde op Fox News al: “Verwacht vuurwerk.”
De rechter, Brian E. Murphy, had de deportaties opgeschort om te garanderen dat mensen met uitzetbevels een eerlijk gehoor krijgen, vooral als zij vrezen voor marteling of dood in derde landen. Maar het Hooggerechtshof gaf de regering maandag gelijk (6–3). Dezelfde dag hield Murphy vol dat zijn bevel voor deze specifieke vlucht nog steeds geldt.
Volgens advocaten worden sommige mensen op dit moment vastgehouden in een container op een Amerikaanse marinebasis in Djibouti. De juridische strijd gaat verder — en Miller heeft al aangekondigd dat het volgende offensief eraan komt.
In een artikel in NRC wordt Stephen Miller, de ideologische architect achter Trumps harde migratiebeleid, neergezet als de centrale figuur in de radicalisering van het Amerikaanse vreemdelingenrecht. Sinds Trumps herverkiezing en zijn herintrede in het Witte Huis in januari 2025, heeft Miller zijn greep op het beleid versterkt. De krant laat zien hoe hij niet langer genoegen neemt met uitvoeringsmaatregelen alleen, maar via presidentiële decreten en juridische gevechten ook fundamentele rechtsprincipes probeert te ondermijnen—waaronder het geboorterecht op staatsburgerschap en het eeuwenoude habeas corpus. Miller, die al tijdens Trumps eerste termijn de toon zette met controversiële initiatieven zoals de muslim ban, lijkt in deze tweede termijn dichter dan ooit bij zijn doel: een migratiesysteem waarin soevereiniteit prevaleert boven rechtsstatelijkheid.
Nieuwe inzichten, kritische verhalen
Op vrheid.nl schrijven we over vrijheid, gelijkheid, klimaat en LHBTQ+ rechten. Altijd scherp, altijd onafhankelijk. Blijf ons volgen en mis niets!
