Activisme als misdaad?

“The revolution will not be televised.¹” – Die beroemde woorden van Gil Scott-Heron klinken vandaag wranger dan ooit. Terwijl de wereld via livestreams toekijkt hoe Gaza in puin wordt gelegd, blijven de echte revolutionairen buiten beeld: degenen die zich verzetten, die infrastructuur blokkeren, die weigeren te zwijgen. In plaats van deze mensen te beschermen, kiest de Britse staat ervoor hen tot vijand te verklaren. Het dreigende verbod op Palestine Action onder terreurwetgeving is geen kwestie van veiligheid—het is een politieke keuze. Een keuze om moreel verzet te criminaliseren. Wat zegt het over een samenleving wanneer je wordt vervolgd niet ondanks, maar vanwege je geweten?

Wat extra schrijnend is: deze repressieve koers wordt niet uitgezet door een autoritair bewind, maar door een Labour-regering onder leiding van Keir Starmer—een man die ooit mensenrechtenadvocaat was. Starmer heeft de acties van Palestine Action veroordeeld als “schandelijk” en steunt het verbod als een kwestie van nationale veiligheid. Tegelijkertijd blijft hij volharden in het Israëlische narratief: hij herhaalt dat Israël “het recht heeft zichzelf te verdedigen”—een mantra die inmiddels synoniem is geworden met het recht op straffeloze massamoord.

Deze houding is niet zomaar laf. Ze is systematisch. De Britse regering handelt keer op keer in het belang van de wapenindustrie en de Israël-lobby, zelfs wanneer dat regelrecht indruist tegen internationaal recht en het morele besef van haar eigen bevolking. En dan dringt zich een ongemakkelijke vraag op: gaat het hier om lafheid, om corruptie, of om ideologische medeplichtigheid? Misschien is het een giftige mix van alledrie.

Want wat verklaart anders deze morele afstomping? Wat rechtvaardigt het om de dood van honderd mensen per dag in Gaza af te doen met lege diplomatieke woorden, terwijl activisten die het daadwerkelijk opnemen tegen die moordmachine worden weggezet als “terroristen”? Als volksvertegenwoordigers systematisch beleid voeren dat belangen van lobbygroepen beschermt ten koste van mensenlevens, dan is dat—of we het nu corruptie noemen of niet—een fundamentele ontsporing van democratisch bestuur.

Palestine Action is geen gewelddadige militie, maar een directe actiegroep die de infrastructuur van de slachting in Gaza tracht te ontmantelen. Ze richten zich op het platleggen van de wapenindustrie: blokkades, sabotage van machines, en het verstoren van de productie bij bedrijven als Elbit Systems². Hun doelwit is het systeem dat moord mogelijk maakt—niet mensen. Nooit is er door hun acties iemand gewond geraakt. Wat zij bestrijden is de oorlogsindustrie, de westerse medeplichtigheid aan Israëlisch geweld, en de normalisering van massamoord onder het mom van “zelfverdediging”.

Door deze groep onder terreurwetgeving te willen verbieden, zet de Britse overheid een gevaarlijk precedent. Nog nooit eerder is deze wet gebruikt tegen een ongewapende actiegroep. Dit is geen maatregel tegen geweld—dit is staatsgeweld. Een poging om solidariteit te criminaliseren, en maatschappelijke woede te smoren net nu die onmiskenbaar bovenkomt.

De hypocrisie is schrijnend. Israël bombardeert overdag hulpverleners en veegt ’s nachts hele woonwijken van de kaart, met wapens die mede in Groot-Brittannië worden geproduceerd. En tóch wordt het gooien van rode verf op een dronefabriek³ “terrorisme” genoemd. De wereld op zijn kop. Dit is exact wat de Uruguayaanse schrijver Eduardo Galeano⁴ ooit beschreef als “de omgekeerde wereld”—waar gerechtigheid vervolgd wordt, en misdaad beloond.

Deze aanval op Palestine Action staat niet op zichzelf. We zien een bredere tendens: staten grijpen steeds vaker naar repressie om economische en geopolitieke belangen te beschermen. In Duitsland wordt het tonen van een Palestijnse vlag verboden. In Londen worden bejaarde Joodse activisten tegen de grond gewerkt door agenten. De boodschap is duidelijk: kritiek wordt niet getolereerd.

Het draaiboek is bekend. Eerst volgt de ontmenselijking, dan de criminalisering. Eerst worden activisten afgeschilderd als marionetten van buitenlandse machten, dan als binnenlandse vijanden. Het is dezelfde retoriek die ooit tegen de suffragettes⁵ werd gebruikt. Tegen de anti-apartheidsbeweging. Tegen de Amerikaanse burgerrechtenstrijd. De geschiedenis heeft hen echter niet als terroristen herinnerd, maar als de gewetens van hun tijd.

Palestine Action is méér dan een organisatie. Het is een principe. Het idee dat je niet passief blijft wanneer je regering medeplichtig is aan massamoord. Dat je opstaat, je lichaam inzet, je stem verheft—zelfs als dat risico’s met zich meebrengt. Zo’n idee valt niet te verbieden. Het wortelt in menselijke waardigheid, in de diepgewortelde overtuiging dat we elkaar niet mogen laten vallen, zeker niet wanneer staten doden in onze naam.

De geschiedenis zal haar oordeel vellen over wie zwegen en wie meewerkten. Maar zij die nu opstaan—vaak met gevaar voor hun eigen vrijheid—zullen herinnerd worden als zij die probeerden het tij te keren. Palestine Action verdient geen straf. Zij verdienen steun. Zij zijn het geweten van deze tijd.

Meer weten of betrokken raken?
Palestine Action blijft zich verzetten tegen de normalisering van militair geweld en de medeplichtigheid van staten daaraan. Bezoek palestineaction.org voor informatie over hun acties, doelstellingen en manieren om solidariteit te tonen.

1. Deze beroemde zin is afkomstig uit het gelijknamige spoken word-gedicht en nummer van Gil Scott-Heron uit 1970. Het bekritiseert de passiviteit van mediaconsumptie en benadrukt dat echte maatschappelijke verandering niet via beeldschermen plaatsvindt, maar in de straten en door directe actie. In de context van deze tekst benadrukt het de kloof tussen publieke verontwaardiging en daadwerkelijke actie. ↩︎
2. Elbit Systems is een Israëlisch defensiebedrijf dat gespecialiseerd is in drones, wapentechnologie en surveillancesystemen. Het bedrijf levert onder meer aan het Israëlische leger en speelt een prominente rol in militaire operaties in bezet Palestijns gebied. In het Verenigd Koninkrijk heeft Elbit meerdere vestigingen en productielocaties. Palestine Action richt zich specifiek op deze infrastructuur vanwege Elbits directe betrokkenheid bij wat zij beschouwen als oorlogsmisdaden en apartheid. ↩︎
3. Op 8 april 2024 voerden activisten van Palestine Action een actie uit bij UAV Engines in Shenstone, een dochterbedrijf van Elbit Systems. Ze gooiden rode verf – symbool voor bloed – tegen de gevel van de fabriek om de betrokkenheid bij Israëlische drone-aanvallen in Gaza aan te klagen. Er raakte niemand gewond en de schade was materieel en symbolisch van aard. De Britse autoriteiten beschuldigden de actievoerders echter van “terrorisme”, wat breed bekritiseerd werd door mensenrechtenorganisaties als een verontrustende escalatie in het criminaliseren van burgerlijk verzet. ↩︎
4. Eduardo Galeano (1940–2015) was een Uruguayaans schrijver en journalist, bekend om zijn kritische beschouwingen over macht, kolonialisme en sociale onrechtvaardigheid. Zijn werk “De omgekeerde wereld” (El libro de los abrazos, 1989) beschrijft een wereld waarin morele waarden zijn omgedraaid: misdadigers worden beloond, slachtoffers gestraft. Deze metafoor is uitgegroeid tot een cultureel referentiepunt voor activisten wereldwijd. ↩︎
5. De suffragettes waren leden van de vroege feministische beweging die begin 20e eeuw in het Verenigd Koninkrijk streed voor vrouwenkiesrecht. Bekend om hun directe acties, zoals protestmarsen, hongerstakingen en het verstoren van politieke bijeenkomsten, werden zij destijds door de staat als “radicaal” of zelfs “terroristisch” bestempeld. Velen werden gearresteerd of gewelddadig onderdrukt. Wat toen werd gecriminaliseerd, wordt nu historisch erkend als essentieel en moedig verzet. ↩︎