Een indringende kritiek op het nieuwste vredesplan voor Palestina, dat structureel onrecht en politieke hypocrisie blootlegt en stelt dat duurzame vrede enkel kan ontstaan uit gerechtigheid, verantwoordelijkheid en echte soevereiniteit.
Een indringende reflectie op de stilte in Gaza na de verwoesting. Over ongelijkheid in rouw, koloniale logica en de vraag wat gerechtigheid betekent wanneer vrede slechts een pauze in het geweld lijkt.
De Ierse solidariteit met Palestina vindt haar wortels in gedeelde ervaringen van kolonisatie, onderdrukking en strijd om vrijheid, met Ierland als voorbeeld dat zelfs machtige imperia uiteindelijk niet onoverwinnelijk zijn.
Katie Halper bekritiseert het Israëlische beleid door parallellen te trekken met nazi-praktijken, benadrukt maatschappelijke steun voor geweld en wijst op de koloniale wortels van het zionisme.
Israël vernietigt in Gaza niet alleen levens en huizen, maar ook geschiedenis en cultuur. Chris Hedges legt bloot hoe hongersnood, bombardementen en culturele vernietiging een poging vormen om een volk én zijn geheugen uit te wissen.
Israël vermoordt journalist Anas al-Sharif in Gaza, zet hem weg als terrorist en verdiept de humanitaire crisis, terwijl westerse regeringen en grote commerciële media zwijgen.
De Arab Higher Committee (AHC), onder Amin al‑Husseini, combineerde nationalistische aspiraties met clanpolitiek en religieuze controle, maar interne rivaliteit en afhankelijkheid van elite‑netwerken beperkte brede volksvertegenwoordiging en legde een patroon van gefragmenteerde politieke structuur bloot.
Autoriteiten gebruiken verdeel-en-heers-tactieken door lokale clanleiders te belonen met tijdelijke privileges, wapens en economische zones, om gemeenschappen te fragmenteren, politieke solidariteit te ondermijnen en bezettingscontrole te consolideren.
Zohran Mamdani brengt een politieke revolte teweeg: als uitgesproken moslim en pro‑Palestina kandidaat kraakt hij het Israëlnarratief binnen Amerikaanse politiek en onthult hij een nieuwe breuklijn tussen establishmentconformiteit en opkomende solidariteit.
Kneecap riep “Free Palestine” luid en confronterend, zonder politieke etiquette. Ze kregen geen inhoudelijke discussie maar repressie: politieonderzoeken, juridische bedreigingen, censuur door de BBC en systematische media-aantijgingen tegen hen en hun podium.
