Arman moest vluchten. Niet om wat hij deed, maar om wie hij is.

Hij groeide op in een land waar anders-zijn niet alleen wordt gewantrouwd, maar systematisch wordt vervolgd. Waar de staat angst cultiveert als wapen, en identiteit wordt onderworpen aan patriarchale, religieuze en nationalistische dogma’s. In zo’n samenleving is liefde—tenzij zij het juiste jasje draagt—een bedreiging.

Arman is queer. En dat werd onhoudbaar.

Jarenlang probeerde hij een leven op te bouwen: studie, werk, vrienden. Alles in stilte, op eieren. Maar in 2013 kantelde het speelveld. Een nieuwe wet verbood de “propaganda van niet-traditionele seksuele relaties”—eerst gericht op minderjarigen, later op iedereen. Wat dat in de praktijk betekende? Een verbod op zichtbaarheid. Geen Pride. Geen queer boeken. Geen positieve rolmodellen. Zelfs een onschuldig Instagrambericht kon gevaarlijk zijn.

Haat werd genormaliseerd. Geweld geïnstitutionaliseerd. En niemand kwam je redden.

Toen Rusland Oekraïne binnenviel in februari 2022, werd het klimaat nog grimmiger. De oorlog werd verkocht als een strijd voor ‘traditionele waarden’. Tegen het “verdorven Westen”. Tegen queer mensen, feministen, onafhankelijke media. Kort daarna kwam Arman uit de kast—online. De gevolgen waren verwoestend: een stortvloed aan haat, dreigementen, vernedering. Hij wist: als hij wilde overleven, moest hij vertrekken. Niet morgen. Nu.

In april 2022 vluchtte hij. Hij liet alles achter: zijn thuis, zijn carrière, zijn taal. Hij kwam aan in het Verenigd Koninkrijk met wat spaargeld en een rugzak. Wat hij wél meenam, was zijn waarheid: ik besta, en dat is geen misdaad.

Maar zelfs in het VK was veiligheid geen vanzelfsprekendheid. Asielprocedures zijn traag, complex, vaak ondoorgrondelijk. In de eerste opvang werd hij opnieuw geconfronteerd met homofobie. Gelukkig volgde een overplaatsing naar een veiligere plek. En daar vond hij Rainbow Migration.

Wat Rainbow Migration voor Arman betekende, is moeilijk in woorden te vatten. In een tijd waarin zijn wereld instortte—zijn thuis, zijn toekomst, zijn gevoel van veiligheid—gaven zij iets onbetaalbaars: menselijkheid. Warmte. Erkenning.

Daar ontmoette hij Stuart, een support worker. Geen ambtenaar, geen beoordelaar. Gewoon iemand die luisterde. Niet: “Bewijs wie je bent.” Maar: “Hoe gaat het met je?”

Stuart had geen kant-en-klare oplossingen. Maar hij gaf Arman iets beters: het gevoel dat hij niet alleen was. Dat er mensen zijn die niet oordelen, maar begrijpen. Die niet bang zijn voor wie je bent, maar je juist helpen om dat te omarmen. Voor iemand die gevlucht is uit een samenleving waar zijn identiteit werd gezien als gevaarlijk, pervers of westers gif, is dat bijna onvoorstelbaar.

Rainbow Migration deed meer dan troost bieden. Ze hielpen hem door het bureaucratische doolhof van het Britse asielsysteem. Ze legden zijn rechten uit, ondersteunden bij aanvragen, en boden stabiliteit. Maar misschien nog belangrijker: ze gaven hem zijn waardigheid terug. Het vertrouwen dat hij zich niet hoefde te verstoppen. Niet hoefde te fluisteren. Niet hoefde te doen alsof hij iemand anders was.

Dát is wat Rainbow Migration doet. Niet slechts formulieren invullen, maar levens opvangen. Niet alleen asiel verlenen, maar menselijkheid herstellen. Ze vormen een brug tussen wat de wet belooft en wat mensen echt nodig hebben: veiligheid, gemeenschap, bevestiging.

Voor Arman was Rainbow Migration de eerste plek in lange tijd waar hij durfde te zeggen: ik ben queer – en ik ben trots.

In maart 2023 kreeg hij wat elke vluchteling hoopt te krijgen: erkenning. Niet alleen op papier, maar als mens. Wat dat betekent? Vrijheid. De ruimte om zijn identiteit te leven. Zonder angst. Om hand in hand te lopen. Om lief te hebben. Om te zeggen: ik ben Arman, en ik besta.

Waarom delen we dit verhaal?

Omdat Arman geen uitzondering is. Overal ter wereld worden mensen vervolgd vanwege wie ze zijn: queer, trans, andersdenkend. Simpelweg omdat ze niet passen in het keurslijf dat staat, religie of cultuur voorschrijven. Deze mensen verdienen veiligheid. Steun. Een samenleving die hen niet alleen tolereert, maar verwelkomt.

Ook hier staan rechten onder druk. De Britse overheid verscherpt het asielbeleid. In Nederland worden vluchtelingen steeds vaker verdacht gemaakt. We kunnen ons niet veroorloven om te denken: “Bij ons is het wel goed.” Veiligheid is geen vanzelfsprekendheid. Het is iets waarvoor we moeten waken – voor onszelf én voor elkaar.

Arman is hier. Hij is vrij. Maar dat mag nooit afhankelijk zijn van geluk. Of van wie je toevallig tegenkomt. Het moet een recht zijn. Voor iedereen.