De Republikeinse Partij in het Amerikaanse Congres stemde tegen het vrijgeven van de zogenoemde “Epstein Files.” Daarmee toonden de zelfverklaarde hoeders van christelijke waarden waar hun ware loyaliteit ligt: niet bij gerechtigheid, en zeker niet bij de slachtoffers van seksueel geweld, maar bij het beschermen van machtige medestanders. Terwijl diezelfde partij zich presenteert als beschermer van kinderen — door alles te verbieden wat niet in hun morele straatje past, van boeken tot queer-expressie — trekt ze de gordijnen dicht zodra het gaat om echte, bewezen misdaden van hun elitegenoten. De hypocrisie druipt ervan af.
Jeffrey Epstein was geen losgeslagen zonderling met een duister privé-eiland. Hij stond centraal in een zorgvuldig opgebouwd systeem van seksueel misbruik, beïnvloeding en chantage, mogelijk gemaakt door miljardairs, politici en academici. Zijn carrière begon al vreemd genoeg: zonder diploma werd hij aangenomen aan de elitaire Dalton School in New York, onder leiding van Donald Barr — jawel, de vader van William Barr, Trumps latere minister van Justitie. Daarna groeide hij via Wall Street en zijn banden met Les Wexner — oprichter van onder andere Victoria’s Secret — uit tot een ongrijpbare schakel tussen geld, macht en misbruik. Dankzij Wexner kreeg Epstein toegang tot een landhuis van $77 miljoen en een netwerk dat normaliter gesloten blijft voor buitenstaanders.
Epstein’s aanpak was diabolisch eenvoudig: hij regelde jonge meisjes voor invloedrijke mannen, legde alles vast, en bouwde een fort van macht rondom hun geheimen. De beruchte “Lolita Express” vervoerde beroemdheden, wetenschappers en politici naar zijn eiland in de Amerikaanse Maagdeneilanden, waar de regels niet golden. En het recht? Dat keek jarenlang de andere kant op.
In 2008 sloot Alexander Acosta, toenmalig federaal aanklager, een onbegrijpelijk milde deal met Epstein. Ondanks tientallen getuigenissen van minderjarige slachtoffers, werd hij slechts aangeklaagd op staatsniveau en mocht hij overdag zijn kantoor bezoeken — ’s avonds keerde hij terug naar een cel met alle comfort. Wat nog vreemder is: zijn medeplichtigen kregen immuniteit. Later zei Acosta cryptisch dat hem was verteld dat Epstein “boven zijn loonklasse” opereerde — een suggestie van inmenging door inlichtingendiensten die hij nooit verder toelichtte. Toen het schandaal opnieuw opborrelde, moest hij opstappen als Trumps minister van Arbeid.
En Trump zelf? Die kende Epstein maar al te goed. In 2002 noemde hij hem “a lot of fun to be with” en merkte op dat Epstein “graag mooie vrouwen zag, net als ik — en velen van hen zijn aan de jonge kant.” Ze organiseerden feesten samen; Epstein was kind aan huis in Mar-a-Lago. Volgens slachtoffers zoals Virginia Giuffre werden daar zelfs meisjes geronseld. Ondanks Trumps latere pogingen zich te distantiëren, wijzen foto’s, video’s en getuigenverklaringen op een langdurige en ongemakkelijke vriendschap. Hij mag dan niet op de logboeken van de “Lolita Express” staan, zijn aanwezigheid in Epstein’s wereld valt niet te ontkennen.
Toen Epstein in 2019 opnieuw werd gearresteerd, viel hij onder het ministerie van Justitie, geleid door William Barr. Transparantie kwam er niet. Ironisch genoeg was het Barr’s eigen vader die Epstein ooit het elitaire onderwijs binnenloodste. En toen Epstein onder verdachte omstandigheden stierf in zijn cel — officieel zelfmoord, ondanks kapotte camera’s, afwezige bewakers en een autopsierapport dat wijst op wurging — verdedigde Barr de officiële lezing. Hij zei “geschokt” te zijn, maar verder bleef het stil.
Pam Bondi, voormalig procureur-generaal van Florida en inmiddels juridisch adviseur van Trump, beweerde in 2025 dat de beroemde “client list” van Epstein zich op haar bureau bevond. Toen de druk opliep, ontkende ze plots het bestaan ervan. Geen lijst. Geen daders. Geen gerechtigheid. Alleen een rookgordijn van ontkenningen en weggemoffelde waarheid.
Het pijnlijkste? Zelfs binnen Trumps eigen achterban groeit de frustratie. Hij had immers beloofd dat de Epstein-bestanden openbaar zouden worden als hij president werd. Maar vorige week meldde zijn ministerie van Justitie, samen met de FBI, dat er “geen nieuwe informatie” was. Einde verhaal.
CNN-commentator Van Jones noemde het treffend: “weapons-grade stupid” om te geloven dat er geen lijst bestaat. Op sociale media ontstaan breuken binnen de MAGA-beweging: sommigen blijven Trump verdedigen met alle macht, anderen voelen zich misleid. Invloedrijke figuren zoals Dan Bongino overwegen op te stappen. Steve Bannon en Tucker Carlson suggereren dat het Witte Huis iets verbergt. En tijdens rechtse conferenties klinkt nu openlijk de beschuldiging dat Trump de pedofiele elite in bescherming neemt.
En dan de stemming in juli 2025. Republikeinen blokkeren de vrijgave van de Epstein Files. De partij die zich graag presenteert als moreel kompas, als schild tegen “groomers” en dragqueens, als redders van kinderen — die partij weigert transparantie over een bewezen netwerk van kindermisbruik onder de elite. De ironie is niet alleen schrijnend. Ze is onuitstaanbaar.
Wat zegt dat over hun waarden?
Het Epstein-schandaal is een spiegel. Het toont een tijd waarin macht zwaarder weegt dan recht, waarin beeldvorming belangrijker is dan waarheid, en waarin morele preken slechts strategisch wapentuig zijn. Dat zelfs Trumps fanatiekste volgers nu twijfelen, zegt veel. Niet omdat ze plots wakker worden, maar omdat ze dachten dat hìj hun bondgenoot was in de strijd tegen het kwaad.
De bittere realiteit is dat Epstein geen uitzondering was, maar een symptoom. Hij onthulde een systeem waarin geheimhouding loont, gerechtigheid wordt vertraagd, en politieke macht gebruikt wordt om monsters te beschermen. De Republikeinse Partij, in haar keuze voor stilte boven waarheid, heeft zich definitief ontmaskerd.
De Republikeinen kiezen voor loyaliteit boven recht. Voor stilte boven openheid. Voor de bescherming van hun machtige vrienden boven de bescherming van kinderen.
En dat mogen we nooit vergeten.
