Lessen uit een gewelddadige arbeidersstrijd in Italië

Senza Tregua’s gewelddadige arbeidersstrijd (1973-1976) toont hoe directe actie, zelforganisatie en arbeidersmacht cruciaal zijn tijdens crises. Deze lessen blijven relevant, zoals blijkt uit hedendaagse bewegingen als The General Strike in de VS, die vergelijkbare doelen nastreven.

De Nieuwe As van Autoritarisme

Een diepgaande analyse van de opkomst van een digitale autocratie in de VS, waarbij Trump en Musk een gevaarlijke alliantie vormen. Historische spanningen, technologische controle en neoliberale teleurstellingen leiden tot een oligarchisch regime met autoritaire kenmerken.

Een zoektocht naar horizontale ordening

Het essay verkent horizontale samenlevingsvormen en legt uit hoe Amazone-stammen zoals de Guayaki bewuste strategieën ontwikkelen om machtshiërarchieën te voorkomen. Hun egalitaire politiek en wederkerige economie laten zien dat samenleven zonder staat niet utopisch is, maar praktisch mogelijk.

De Meest Morele Misdadigers

De wortels van het Israëlische leger liggen in koloniale terreur, etnische zuivering en paramilitaire groeperingen zoals Irgun en Lehi. Deze geschiedenis werpt een ander licht op het morele imago van de IDF en westerse medeplichtigheid, inclusief die van Nederland.

Een familiegeschiedenis in de schaduw van koloniale macht

Nadia Nsayi verweeft haar familiegeschiedenis met de koloniale erfenis van België in Congo. Haar boek belicht hoe persoonlijke verhalen en historische structuren samenkomen en pleit voor een diepgaande dekolonisatie van de Belgische samenleving.

Remigratie is geen beleid. Het is een nachtmerrie met een draaiboek.

De opmars van de AfD in Duitsland weerspiegelt een bredere verschuiving richting extreemrechts, met zorgwekkende parallellen met de jaren dertig. Ook in Nederland klinkt vergelijkbare retoriek. “Nooit meer” vereist nu verzet, voordat normalisering omslaat in structureel onrecht.

Groen Gebladerte, Blauw Verzet

De VVD blijft vasthouden aan achterhaalde industriepolitiek en technocratisch optimisme, terwijl de klimaatcrisis om structurele herziening vraagt. Ecomodernisten maskeren ideologie als redelijkheid en vermijden politieke keuzes die nodig zijn voor echte, groene, rechtvaardige transformatie.