Paul Brenneker, geboren in Venlo op 7 mei 1912, was een opmerkelijke pater van de orde van Dominicanen. Wat zijn verhaal zo bijzonder maakt, is hoe hij in een land aankwam waarvan hij geen enkele wetenschap had en zich volledig wist te integreren. Dit gebeurde ruim een halve eeuw voor zijn overlijden op 7 februari 1996 in Willemstad.
Paul Brenneker leerde snel de taal van de lokale bevolking. Hij begreep dat dit cruciaal was om de afstand tussen hem en de Curaçaoënaars te overbruggen. Door zijn taalvermogen kon hij meer dan communiceren: hij werd deel van hun wereld.
Door de taalbarrière te slechten, kon Paul Brenneker zijn compassie en maatschappelijke betrokkenheid snel aanwakkeren. Hij werd een vertrouwd en gerespecteerd figuur op Curaçao. Zijn vermogen om zich aan te passen en in te leven in de gemeenschap maakte hem tot een geliefde en invloedrijke persoon. Hij leefde en werkte te midden van de mensen, waardoor hij een diepgaand begrip en waardering voor hun cultuur ontwikkelde
Paul Brennekers leven en werk dienen als een voorbeeld van hoe belangrijk het is om open te staan voor nieuwe ervaringen en culturen. Zijn vermogen om empathie te tonen en zich te verbinden met anderen, ongeacht de verschillen, blijft een inspiratiebron. Zijn erfenis leeft voort in de harten van de mensen die hij raakte en in de verhalen die over hem worden verteld.
Sambumbu, Lekete Minawa, Benta en Curaçaoensia vormen een onschatbare bron van informatie over de ontwikkeling van de taal Guene als voorloper van het Papiamentu, over volksreligie en verzet tegen de slavernij. Deze werken vormen een blijvende culturele erfenis van Paul Brenneker, die zijn liefde voor de Curaçaose cultuur met grote toewijding combineerde.
Samen met zijn vriend, de Curaçaose kunstenaar, dichter en volksfilosoof Elis Juliana, verzamelde Brenneker bronnen om de rijke geschiedenis en cultuur van Curaçao vast te leggen.