Amsterdam voelt de landelijke politiek in haar straten. Terwijl bewoners strijden voor betaalbaar wonen, vrijheid en leefbaarheid, schuift Den Haag de macht verder van de burger weg. De stad vecht om haar ruimte – en haar stem.
Leonard E. Read inspireerde het moderne libertarisme met zijn lofzang op de vrije markt. Zijn denken verheerlijkte vrijwillige ruil, maar negeerde ongelijkheid en de cruciale rol van collectieve voorzieningen.
Binnen de VVD woedt een interne strijd tussen liberale idealen en populistische marketing. Premier Yesilgöz flirte met Wilders-retoriek maar sluit toch PVV uit. Hierdoor vervaagt principiële politiek en ontstaat electorale incoherentie, terwijl links buiten spel blijft.
De VVD blijft vasthouden aan achterhaalde industriepolitiek en technocratisch optimisme, terwijl de klimaatcrisis om structurele herziening vraagt. Ecomodernisten maskeren ideologie als redelijkheid en vermijden politieke keuzes die nodig zijn voor echte, groene, rechtvaardige transformatie.
Nederland faciliteert actief de Israëlische belegering van Gaza via wapenexport en politieke steun, ondanks juridische waarschuwingen en maatschappelijke protesten. Deze medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden ondermijnt het internationaal recht en roept fundamentele vragen op over onze morele en politieke integriteit.
Nederland faciliteert grootschalige belastingontwijking door multinationals, ten koste van publieke voorzieningen. Terwijl zorg en onderwijs onder druk staan, blijft Den Haag het belastingparadijs beschermen. Tijd om te kiezen: solidariteit of medeplichtigheid aan mondiale kapitaalvlucht.
Onder het mom van “groene groei” draait de VVD onder leiding van Sophie Hermans klimaatbeleid de nek om. Bedrijven worden ontzien, burgers bedrogen en de klimaatdoelen verlaten. Kiezersbedrog, vertragingstactieken en uitstel domineren de aanpak, ten koste van onze toekomst.
In Old Boys BV vervagen de grenzen tussen politiek, bedrijfsleven en lobbypraktijken. Transparantie is schaars, draaideuren draaien overuren, en integriteit is vooral een kwestie van onderlinge afspraken. Cadeaus en connecties sturen beleid subtiel, maar doeltreffend aan.
De motie-Becker legt diepgewortelde problemen in politiek en samenleving bloot: stigmatisering, discriminatie en de voortdurende tweederangsstatus van Nederlanders met een migratieachtergrond. Het onthult een zorgwekkende verschuiving naar controle en uitsluiting, terwijl zogenaamd sociale partijen hun electoraal opportunisme tonen.
Esther Ouwehand bekritiseert het kabinet-Schoof tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen vanwege het gebrek aan rechtvaardig beleid voor asielzoekers, kwetsbare groepen, en het klimaat. Ze eist structurele oplossingen en betere toekomstgerichte plannen.