Senza Tregua’s gewelddadige arbeidersstrijd (1973-1976) toont hoe directe actie, zelforganisatie en arbeidersmacht cruciaal zijn tijdens crises. Deze lessen blijven relevant, zoals blijkt uit hedendaagse bewegingen als The General Strike in de VS, die vergelijkbare doelen nastreven.
Het kabinet toont na acht maanden falende politiek en bestuurlijke onwil. Asiel- en pensioenplannen stuiten op vernietigende kritiek van de Raad van State en uitvoeringsorganisaties. Terwijl sociale ongelijkheid groeit, speculeert het kabinet op chaos en verdeelt het systematisch solidariteit en draagvlak.
China’s economische groei heeft sociale spanningen vergroot. Staatsarbeiders voelen zich verraden, migrantenarbeiders worden uitgebuit en boeren strijden tegen landroof. Toenemende protesten worden onderdrukt, maar de instabiliteit groeit. Een collectieve opstand zou een grote bedreiging kunnen vormen voor de Communistische Partij.
In 1964 werd vakbondsactiviste Kowsilla vermoord door een stakingsbreker in Guyana, een daad van koloniale onderdrukking en verdeel-en-heerspolitiek. De Britse autoriteiten manipuleerden verkiezingen en versterkten etnische spanningen om arbeidersstrijd te ondermijnen, wat leidde tot dodelijk geweld en massale ontwrichting.
Kapitalisme dwingt tot eindeloze groei, wat leidt tot ecologische en sociale crises. Degrowth biedt een alternatief, maar mist vaak een strategie voor machtsverandering. Door degrowth te verbinden met klassenstrijd en arbeidersmacht ontstaat een reëel pad naar een duurzame en rechtvaardige toekomst.
