Het blijft opvallend stil vanuit de hoeken van Thierry Baudet en Geert Wilders als het gaat om de Nashville-verklaring. Terwijl zij vaak fel reageren op vermeende bedreigingen door conservatieve islamitische standpunten, blijft hun reactie op deze verklaring over seksualiteit en huwelijk uit. De Nashville-verklaring, een document dat standpunten verwoordt die homoseksualiteit en transgenderisme als zonden beschouwen, krijgt geen kritische aandacht van deze politieke leiders. Waarom zwijgen zij over deze verklaring die juist van invloed is op onze samenleving?
Stel je voor dat 250 imams en leden van de islamitische gemeenschap zich in Rotterdam verzamelen. Onder hen bevindt zich ook Tunahan Kuzu, fractievoorzitter van DENK, met drie zetels in de Tweede Kamer. Ze bespreken hoe moslims moeten omgaan met geloof, huwelijk en seksualiteit. Aan het einde van de bijeenkomst ondertekenen ze een verklaring die niet alleen stelt dat homoseksualiteit of transgenderisme zondig is, maar ook dat goedkeuring van deze onderwerpen op zichzelf al een zonde is. Hoe lang zou het duren voordat Thierry Baudet (Forum voor Democratie) of Geert Wilders (PVV) hun sociale media zouden overspoelen met berichten dat immigratie de Nederlandse waarden ondermijnt en dat de islam een bedreiging vormt voor de Nederlanders?
Wanneer 250 predikanten en (oud-)politici, waaronder Kees van der Staaij van de SGP, een verklaring ondertekenen met vergelijkbare bewoordingen, blijft het opvallend stil aan de rechterkant van het politieke spectrum.
De PVV en FvD beschouwen aanvallen op ’typisch Nederlandse’ normen en waarden vaak als een gevolg van de invloed van immigranten met een islamitische achtergrond. Ze blazen elke anti-LHBT-uiting van fundamentalistische moslims op en staan vaak als eerste op de barricades om LHBT’ers te verdedigen tegen deze vermeende dreiging. Echter, wanneer het gaat om de conservatieve protestantse gemeenschap in Nederland, die al veel langer bestaat, lijken ze stil en doof. Ze kijken weg.
Uitspraken zoals ‘de man neemt de eindbeslissing’ en ‘het beste voor Nederland zou zijn als iedereen zich zou voegen naar wat er in de Bijbel staat’, komen niet uit de jaren ’50, maar uit 2018.
Progressieve kerken als hoopvolle uitzondering
Gelukkig zijn er kerken die een ander geluid laten horen en een progressieve benadering van deze kwesties tonen. Neem bijvoorbeeld de Oranjekerk in de Amsterdamse Pijp. Deze kerk staat bekend om haar inclusieve en tolerante benadering van religie en samenleving. De Oranjekerk omarmt een breed scala aan geloven en verwelkomt mensen van alle achtergronden, ongeacht hun seksuele voorkeur of genderidentiteit. Dit staat in schril contrast met de meer conservatieve geluiden die vanuit andere religieuze hoek komen.
De Oranjekerk organiseert regelmatig evenementen en activiteiten die gericht zijn op het bevorderen van inclusie en acceptatie. Ze bieden bijvoorbeeld counseling en ondersteuning aan LHBTQ+ individuen en organiseren discussiebijeenkomsten over hoe religie en diversiteit hand in hand kunnen gaan. Deze initiatieven zijn bedoeld om een veilige ruimte te creëren voor mensen die vaak worden uitgesloten of verkeerd begrepen binnen traditionele religieuze contexten.
Een ander voorbeeld is de Protestantse Gemeente Amsterdam, die actief werkt aan een beleid van openheid en inclusiviteit. Deze gemeenschap heeft zich publiekelijk uitgesproken tegen discriminatie en biedt een plek voor iedereen die op zoek is naar spirituele gemeenschap zonder angst voor oordeel. Hun boodschap is duidelijk: religie moet een bron van liefde en acceptatie zijn, niet van uitsluiting en veroordeling.
Dit soort kerken speelt een cruciale rol in het bevorderen van een cultuur van acceptatie en respect. Door actief te werken aan het omarmen van diversiteit en het bevorderen van gelijkheid, laten zij zien dat religie ook een kracht kan zijn voor sociale rechtvaardigheid en verandering.
Het is belangrijk dat we deze progressieve stemmen horen en ondersteunen, vooral wanneer ze opkomen tegen de heersende conservatieve tendensen. Ze bieden niet alleen een alternatief voor de negatieve beeldvorming die vaak met religie wordt geassocieerd, maar dragen ook bij aan een bredere beweging richting een inclusieve en rechtvaardige samenleving.