Voor veel mensen lijkt het alsof de oorlog in Gaza af en toe even stilstaat. Alsof er sprake is van een “staakt-het-vuren”. Maar voor de Palestijnen in Gaza is die rust er nooit geweest. Terwijl sommige wereldleiders doen alsof de wapens even gezwegen hebben, gingen de bombardementen gewoon door. Honderden mensen werden in een paar uur tijd gedood – onder hen veel kinderen. Huizen, ziekenhuizen, scholen: allemaal doelwit van luchtaanvallen.
Ondertussen wordt opnieuw gesproken over “veiligheid”, “terrorismebestrijding” en “noodzakelijke militaire acties”. Maar wat is er veilig aan het vernietigen van 80% van de water- en elektriciteitsvoorziening in een gebied waar meer dan twee miljoen mensen wonen? Wat is er noodzakelijk aan het bombarderen van een IVF-kliniek, of het afsluiten van voedsel- en hulpgoederen, terwijl kinderen sterven van de honger?
Steeds vaker spreken internationale organisaties – van Amnesty tot Holocaust-wetenschappers – zich uit: wat Israël doet in Gaza voldoet aan de kenmerken van genocide. Niet alleen vanwege het geweld zelf, maar ook vanwege de woorden van Israëlische leiders. Woorden die hele bevolkingsgroepen ontmenselijken, die suggereren dat Palestijnen geen rechten hebben – zelfs geen recht op bestaan.
En toch blijft het grotendeels stil. Grote media wijden er zelden een voorpagina aan. Westerse politici zwijgen, of herhalen zonder kritiek het Israëlische narratief. Intussen worden mensen die zich wel uitspreken – journalisten, kunstenaars, studenten – gecensureerd, ontslagen of zelfs gearresteerd.
Deze stilte is geen toeval. Het is georganiseerd, gesteund door overheden die Israël van wapens en politieke dekking voorzien. En het heeft een prijs: elke dag sterven er mensen in Gaza, niet in stilte, maar onder puin, in brand, van dorst of ziekte. Ze documenteren hun dood met telefoons, hopen dat iemand luistert. Maar hun stem wordt gesmoord door politieke lafheid en media die liever wegkijken.
Wie nu zwijgt, maakt deel uit van het probleem. Zoals altijd bij grootschalige misdaden in de geschiedenis, zijn het niet alleen de daders die verantwoordelijk zijn – maar ook de omstanders die niets deden. Vroeg of laat zullen we de vraag moeten beantwoorden: hoe kon dit gebeuren terwijl we het allemaal zagen?
Er is nog tijd. Tijd om het zwijgen te doorbreken. Niet met vage “bezorgdheid”, maar met duidelijke eisen: een onmiddellijk staakt-het-vuren, opheffing van de blokkade, sancties tegen een staat die systematisch mensenrechten schendt. Het minste wat we kunnen doen, is stoppen met doen alsof het normaal is.