De opmars van de AfD in Duitsland weerspiegelt een bredere verschuiving richting extreemrechts, met zorgwekkende parallellen met de jaren dertig. Ook in Nederland klinkt vergelijkbare retoriek. “Nooit meer” vereist nu verzet, voordat normalisering omslaat in structureel onrecht.
Duitsland en de VS criminaliseren pro-Palestijns activisme via repressieve wetten, censuur en deportaties. Advocaat Alexander Gorski onthult hoe staatsbelang boven fundamentele vrijheden wordt gesteld, terwijl solidariteit met Palestina wordt gestraft onder het mom van veiligheid en het bestrijden van antisemitisme.
Onderneming Onderdak (1982) van André Reeder onthult hoe Surinaamse en Antilliaanse migranten in Amsterdam ten prooi vielen aan huisjesmelkers, terwijl de gemeente dit faciliteerde. De film toont schrijnende woonomstandigheden en structurele uitbuiting, die decennia later nog steeds pijnlijk actueel zijn.
Trump’s immigratierazzia’s richten zich zelfs op Native Americans, die ondanks hun inheemse afkomst worden vastgehouden door ICE-agenten. Ondertussen hernoemt hij Mount Denali terug naar McKinley, waarmee hij opnieuw inheemse gemeenschappen marginaliseert. Een cynische herhaling van Amerika’s koloniale geschiedenis.
Minister Fabers grenscontroles blijken vooral een oefening in retoriek, zonder praktische uitvoering of effectiviteit. De plannen veroorzaken verwarring en benadrukken verdeeldheid in grensregio’s, terwijl het Schengen-ideaal van open grenzen plaatsmaakt voor politiek theater en symbolische barrières.