De afgelopen dagen heeft de BBC opnieuw haar vermeende onpartijdigheid opgeofferd op het altaar van pro-Israëlische berichtgeving. Dit werd pijnlijk duidelijk in een uitzending waar presentatrice Samantha Simmonds compleet werd ontmanteld door gasten die haar bevooroordeelde en selectieve framing blootlegden. Het moment dat een Palestijnse parlementariër en een Britse geleerde haar “feiten” rechtstreeks corrigeerden, maakte haar zichtbare ongemak haast iconisch voor de institutionele blindheid van een mediabedrijf dat geacht wordt de stem van iedereen te vertegenwoordigen.
Het Grote Contrast
De uitwisseling van gevangenen—drie Israëlische gijzelaars in ruil voor 183 Palestijnse gevangenen—had een kans kunnen zijn voor evenwichtige verslaggeving over de menselijke tol van deze tragedie. In plaats daarvan bracht de BBC een marathonuitzending die aanvoelde als een PR-campagne voor Israël. Palestijnse gevangenen, vaak jaren vastgehouden in Israëlische gevangenissen onder onmenselijke omstandigheden, werden in beeld gebracht als criminelen. Israëlische gijzelaars daarentegen werden gepresenteerd met woorden als “uitgehongerd” en “mager,” terwijl de context van de Israëlische blokkade die 2,2 miljoen mensen in Gaza uithongert zorgvuldig werd weggelaten.
Bij de vrijlating van Palestijnse gevangenen werd het beeld van een ernstig zieke man met een zuurstoffles nonchalant genegeerd. In plaats daarvan koos Simmonds ervoor te benadrukken dat de vrijlating “moeilijk” zou zijn voor Israëlische kijkers. Dit was een pijnlijke illustratie van hoe het lijden van Palestijnen vaak wordt verwaarloosd of geminimaliseerd door een mediabedrijf dat zich beroept op zijn onpartijdigheid.
Journalistiek of Propaganda?
Het dieptepunt van Simmonds’ optreden kwam toen ze een Egyptische gast onder druk zette met een suggestie die rechtstreeks leek te zijn overgenomen uit de speelboekjes van Donald Trump en Benjamin Netanyahu: moeten Palestijnen hun eigen land opgeven en zich laten verplaatsen naar Egypte? Deze vraag weerspiegelde de gevaarlijke logica van etnische zuivering, die niet alleen moreel weerzinwekkend is, maar ook een flagrante schending van internationaal recht. Toen een gast haar erop wees dat Palestijnen zelf hun land zouden herbouwen, draaide ze de discussie handig terug naar vermeende “misdaden” van Palestijnen.
Het toppunt van ironie werd bereikt toen Simmonds het woord “concentratiekamp” gebruikte—niet voor de duizenden Palestijnen die gevangen worden gehouden in Israëlische detentiecentra onder barbaarse omstandigheden, maar voor de Israëlische gijzelaars die door Hamas werden vrijgelaten. Een cynisch en diep beledigend gebruik van de term, vooral gezien het feit dat de term voor Israëlische misstanden in Gaza nooit wordt aangewend.
Het Probleem van Koloniale Framing
Wat de BBC hier tentoonstelt, is niet enkel een gebrek aan evenwicht, maar een diepgewortelde koloniale framing van de Palestijnse zaak. Israël wordt consequent afgeschilderd als een belegerd slachtoffer, terwijl de Palestijnse strijd tegen 76 jaar bezetting, apartheid en etnische zuivering wordt gereduceerd tot “terrorisme.” Dit is dezelfde logica die koloniale machten eeuwenlang hebben gebruikt om verzet tegen onderdrukking te criminaliseren.
Dat Simmonds zelfs een prominente Britse academicus, Dr. H.A. Hellyer, niet kon volgen in zijn duidelijke uitleg over de voortgaande bezetting van Gaza sinds 2007, onderstreept het probleem. Israël trok in 2005 zijn soldaten en kolonisten terug uit Gaza, maar gaf nooit de controle op. Het beheerst nog steeds alle grenzen, het luchtruim, de territoriale wateren en de toegang tot basisvoorzieningen zoals voedsel, water en medische hulp. Deze volledige controle maakt Israël volgens het internationaal recht nog steeds de bezettende macht. Feiten die niet in het pro-Israëlische narratief passen, zoals deze, worden door de BBC genegeerd of gebagatelliseerd.
Nederlandse Media: Een Vergelijkbare Dynamiek
Hoewel deze blog zich richt op de BBC, is het belangrijk te erkennen dat ook in Nederland de berichtgeving over het Israëlisch-Palestijnse conflict regelmatig wordt bekritiseerd. Journalist en mediaspecialist Marieke Kuypers benadrukte in een analyse dat Nederlandse media vaak Israëlische terminologie overnemen, zoals woorden als “terroristen” voor Palestijnse verzetsstrijders en “zelfverdediging” voor Israëlische aanvallen. Dit leidt tot een eenzijdige framing van het conflict, waarbij Israël als slachtoffer wordt neergezet en Palestijns lijden naar de achtergrond verdwijnt.
Deze tendens in zowel Nederland als bij de BBC toont hoe dominant het pro-Israëlische narratief is in westerse media, en onderstreept de noodzaak voor journalistieke verantwoordelijkheid en het gebruik van neutrale taal om recht te doen aan alle betrokkenen.
De Prijs van Vooringenomenheid
Waarom zouden de 3,9 miljoen moslims in het Verenigd Koninkrijk, samen met miljoenen anderen die geschokt zijn door Israël’s genocidale campagne in Gaza, hun belastinggeld moeten zien opgaan aan een omroep die hen consequent marginaliseert? De pro-Israëlische houding van de BBC is niet alleen slechte journalistiek, maar ook een grove schending van haar plicht om eerlijk en waarheidsgetrouw verslag te doen.
De wereld kijkt toe. En net zoals Simmonds geconfronteerd werd met gasten die haar framing doorprikten, zal ook de BBC zich moeten verantwoorden voor haar rol in het versterken van eenzijdige propaganda. Tot die tijd blijven wij het werk doen dat zij weigeren te doen: de waarheid vertellen.